Bajka o cudzie

Słowo się rzekło. Oto bajka. A właściwie pierwsza część.

Dawno, dawno temu. Za górą, za rzeczką i za pagórkiem. Którym?
E… zaraz… jeden dwa, trzy… siedem, osiem. Za dziewiątym. Tak to było za dziewiątym pagórkiem.
W czasach kiedy nie było jeszcze Internetu, a i o telefonach komórkowych nikt nie słyszał, w wysokiej wieży ze szkła i betonu, mieszkała dobra wróżka – Adela.
Znała więcej zaklęć i czarów niż jakakolwiek inna wróżka. Kiedy Adela była małą dziewczynką, babcia nauczyła ją pewnej ważnej rzeczy…

Było to w dniu jej urodzin. Adela dostała całą masę fantastycznych prezentów. Oczywiście z każdego się cieszyła. I za każdy pięknie podziękowała, ale nie mogła się już doczekać kiedy dostanie prezent od babci. Dlaczego? Bo prezenty od babci zawsze były wyjątkowe. Najciekawsze. I kryła się w nich jakaś magia.
Dziewczynka coraz bardziej się niecierpliwiła.
- Już po obiedzie, a babci jeszcze nie ma.
Wreszcie przyszła. Wystrojona w piękny fioletowy kapelusz z szerokim rondem i śmieszną pelerynkę obszytą fioletowym futerkiem.
Babcia rozsiadła się w najwygodniejszym fotelu. Z gracją popijała malinową herbatkę i zajadała domowe ciasteczka.
Adela nie mogła się doczekać niespodzianki, jaką w tym roku przygotowała dla niej babcia. Stanęła obok niej przestępując z niecierpliwością z nogi na nogę. Starsza pani uśmiechnęła się tajemniczo.
- Och pamiętam, kochanie. To dziś jest ten dzień. I oczywiście mam dla ciebie prezent.
Babcia pogrzebała w kieszeni obszernej pelerynki i wyciągnąwszy malutkie zawiniątko, podała je Adeli. Wszyscy byli ciekawi co też takiego babcia jej podarowała. I mama, i tata, i malutki braciszek, który nie umiał jeszcze dobrze mówić. Nawet domowy krasnoludek wychylił z za szafy mały rudy łepek…
cdn…