Zołza z PeGeeRu

Wróciłam. Bo i czas po temu był najwyższy. Ferie się kończą. Kasa skończyła się trochę wcześniej (przecież nie będę sobie na urlopie żałować!) Zastałam stęsknionego kota,  doniczkową roślinność ledwie dyszącą, skrzynkę pełną reklam i innych takich niegodnych uwagi oraz niedomkniętą lodówkę. Wszystko zamarznięte na kość. A ja, psia kość, boję się teraz odczytu liczników. Rachunek może mnie zabić, a w najlepszym przypadku przyprawić o palpitację lub roztrój żołądka. Nic to jednak. Wszak nie samym chlebem i tak dalej... Ponadto uprzejmie donoszę, że nera, względnie korzonki zostały zneutralizowane. Aktualnie cierpię z powodu złamanego paznokcia. Dolegliwość, może nie jest zbyt dotkliwa ale za to widoczna. Zwłaszcza jak się ktoś dobrze przyjrzy;D  Co jednakowoż snu z powiek mi nie spędza. Wręcz przeciwnie. Idę odespać. Juto sterta prania, kurze do ścierania, kawa do wypicia i zaległości na blogach do nadrobienia. Dobrej nocy. PeeS. Wszędzie dobrze ale , wiadomo, w domu najlepiej. A

"Wiesz, Prosiaczku... miłość jest wtedy... kiedy kogoś lubimy... za bardzo." Kubuś jest, racjonalistą. Takie przynajmniej odnosiłam dotąd wrażenie. Może zatem powinnam napisać, że Kubuś był racjonalistą? I na skutek różnych dziwnych, zapewne nieprzewidzianych okoliczności nie tylko przyrody przestał nim być? Mniejsza o to. Faktem niezbitym jest bowiem, że o racjonalnej naturze Puchatka należy mówić w czasie przeszłym. Dokonanym! - Masz? – zapytał. Kubuś. No bo kto inny o tak nieludzkiej porze? Mógłby zadawać równie mało precyzyjne pytania? - Jeśli pytasz czy mam ochotę cię zamordować to i owszem – warknęłam w odpowiedzi i nakryłam się kołdrą. Po sam czubek kokardy. Puchatek odczekał cierpliwie aż zacznę się dusić. Doskonale bowiem wiedział (zna mnie przecież od urodzenia), że długo tak szczelnie zakryta nie wytrzymam. Do życia bowiem potrzebuję; kawy i wolności oddechu - Pytam o to co miałaś mi kupić – sapnął kiedy tylko wyściubiłam nos spod pościeli w niebieską kratecz