Bez tytułu... bo nie mam pomysłu!

-

Koniec świata...zakładam sobie bloga!!!

Jak baba cierpi na bezsenność, to ma dużo czasu. Jak ma dużo czasu to przychodzą jej do głowy różne dziwne pomysły… Pół biedy jak baba tych pomysłów nie realizuje. Gorzej jak jej się ubzdura, że trzeba każdą , nawet najdurniejszą myśl wprowadzić w życie…
Wprowadziłam. Blog jest faktem dokonanym.


Komentarze

  1. Anonimowy25 sierpnia 2009 01:33

    To ja czekam na dalszy ciąg i trzymam kciuki bo fajnie się zapowiada ;-)))

    OdpowiedzUsuń
  2. Anna25 sierpnia 2009 02:20

    Zaczyna się fajnie ...dalszy ciąg kiedy??? Bo zaglądać zamierzam?

    OdpowiedzUsuń
  3. Prezeska Koła Gospodyń Wiejskich25 sierpnia 2009 02:22

    Ja w sprawie wianka co to go na zdjęciu widać...Gdzie można nabyć? Zajrzę po nieszporach. Zostań Zołzo z Bogiem.

    OdpowiedzUsuń
  4. Kordian bez Chama25 sierpnia 2009 02:24

    Ciekawy jestem jak się będzie dalej rozwijał ten blog. Miło poznać, żadnej Zołzy jeszcze nie poznałem nigdy;-)))

    OdpowiedzUsuń
  5. moni7 stycznia 2010 20:23

    i git! i tak ma być! trzymam kciuki za Twoje blogowanie:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Nivejka7 stycznia 2010 22:20

    Moni... Naprawdę przeczytałaś wszystko???
    Jeśli tak to jestem pełna podziwu :D

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej