Te cholerne krasnoludki...

-
Pytanie za 100… punktów. Co jest najlepsze na krasnoludki? Takie małe co młotkami w głowie hałas robią? I nie pytajcie czy mają czerwone czapeczki. Bo nie wiem!!! Wiem tylko, że łomoczą przeokrutnie…
Się gdyż ponieważ koncertowo ubzdryngoliłam w dniu wczorajszym. Ubzdryngoliłam się paradoksalnie; na wesoło z powodów smutnych. Może nie tyle smutnych co rozterki siejących. Oraz zamęt w zwichrowanej osobowości.
I teraz te krasnoludki… Ratuuuunkuuuuuuuu!!!!

A mogłam chałupę wypucować. Albo pierogów na rok narobić…
Wszystko przez taką sytuację jedną…

Normalnie, to ja siła spokoju i oaza wyrozumiałości. I trzeba być nie lada skurwielem, żeby mnie z równowagi wyprowadzić. Temu (skurwielowi) się udało. Jak się już porządnie wnerwiłam, to ten pajac zaczął mnie przepraszać. Za późno! Posłałam (pajaca) tam gdzie papryczka chili rośnie.
I wszystko byłoby cacy gdyby nie te krasnoludki cholerne…

PeeS. Obiecałam takiemu jednemu bajkę, ale...no nie dam rady dzisiaj. Padam na zbitą twarz. Oraz cierpię! Na ostry akoholizokrasnoludkolizm. Jutro dobrze? Dziękuje!

Komentarze

  1. Jacek26 sierpnia 2009 23:57

    Na krasnoludki najlepsze sa inne krasnoludki. Ta metoda nazywa się klin klinem. Zdrowiej Zołzo

    OdpowiedzUsuń
  2. Anna27 sierpnia 2009 01:51

    Nieźle pojechałaś Zołzo...wytrzymaj, jutro sobie pójdą!!!

    OdpowiedzUsuń
  3. Unknown27 sierpnia 2009 11:18

    Jak to mówi moja szanowna Mama - na kaca najlepsza jest praca! :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Nika27 sierpnia 2009 14:18

    jak tam kaczorek .trzyma jeszcze? hehe. jakbys zaczeła biale myszki widziec wzglednie fiioletowe słonie to bym poczula zaniepokojenie...ale krasnoludki.:) jak biegały to znaczy ,że zapracowane.:0

    OdpowiedzUsuń
  5. Nivejka27 sierpnia 2009 15:15

    O właśnie ! One, te krasnoludki już wiedziały że na kaca najlepsza praca;)))
    Moja matematyczna wiedza, jest zbyt skromna, żeby podzielić 100 punktów na trzy... Wyrokiem jednoosobowego sadu, pula punktów przechodzi do następnego pytania konkursowego...;)))

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej