M jak Matura

-
Dzisiejszy post sponsoruje literka M jak Matura.
W ramach wynagrodzenia otrzymałam solidną porcję śmiechu, którą to skonsumowałam na miejscu w dniu wczorajszym. Na dziś zostały ino okruchy...;)

Zgadałam się na gadulcu z kumplem z liceum. Facet wypił troszkę za dużo i mu się oprócz analizatorka, otworzyła szufladka ze wspomnieniami pod tytułem "matura". Trzeba przyznać, że wspomnienia ma gościu poukładane dokładnie. Każde skatalogowane i podpisane jak w najlepszym archiwum państwowym. IPN to przy nim tyci Pan Pikuś. Nawet pomroczność jasna, wywołana czystą wyborową nie była w stanie zrobić bałaganu w tych szufladkach.
- A pamiętasz jak...- zapytał.
Oczywiście, że pamiętam. Czego jak czego, ale pamięci to mi zazdrościli wszyscy!
Powspominaliśmy sobie jak to razem egzamin maturalny zadawaliśmy. Pisemny...

Tematy jak wiadomo trzy. Do wyboru. Szanowny kolega, Artur mu było, siedzi za mną. Twarzą w plecy.
- Ty - szepnął teatralnie i na wszelki wypadek sprzedał mi kuksańca w plecy
- Co piszesz?
- Trzeci - odpowiedziałam
- Ahaś...- chwila ciszy. Widocznie czyta i się zastanawia - Ty, a musisz akurat ten?
- No - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Bo ja tylko luzackie.
- No dobra. To piszemy.
Naiwnie myślałam, że "piszemy" oznacza, że każdy pisze na swoich kartkach. On, był widać innego zdania, bo znowu poczułam na plecach kuksańca;
- No to mów - powiedział i przygotował się do przelewania na papier moich pozłacanych myśli.
- Ale co?
- O rany. Niby taka inteligentna, maturę chce zdawać a nie wie co. Co mam pisać mów!
- No jak ci powiem skoro to wolny temat?
Znowu cisza. Widocznie znowu myśli.
- Ty, to powiedz chociaż jak się "który" pisze...
Powiedziałam. Chyba dobrze, bo zdał.
A temat pisaliśmy piękny...
"Bardziej niźli chleba, poezji trzeba w czasach , gdy wcale jej nie trzeba................."

Komentarze

  1. Nika30 września 2009 10:09

    Piękny temat i pokombinować można do woli:)Chociaż do ściągania się nie nadaje hihi. Oczywiście i ja pisałam na wolny:)Wodolejstwo to jest to ,kiedy ogromny chaos w łepetynie.cmokam zołzo:)

    OdpowiedzUsuń
  2. iw30 września 2009 10:27

    Ja nie pamiętam prawie nic ani ze szkoły, ani tym bardziej z matury. Chociaż temat pisałam też dowolny i wiem, że interpretacja czegoś na podstawie literatury i filmów ... ale czego - nie mam pojęcia. Też by mi się przydał ktoś z taką pamięcią! :))

    OdpowiedzUsuń
  3. Anna30 września 2009 10:54

    cholera jasna!!! Czy Ty się na mnie uparłaś dzisiaj??? ...pamiętam swój temat maturalny, bom młoda bardzo jest, a jeszcze bardziej to ja mam dobrą pamięć. Też był wolny i pisałam go jako jedna z dwóch osób w mojej klasie. Z tym, że druga niestety nie dała sobie z nim rady....piekne to były czasy ...

    OdpowiedzUsuń
  4. Nivejka30 września 2009 11:18

    Nika
    Właśnie ...Chaos to jedno, a drugie to to, że ja zawsze dużo czytałam. Tylko nie koniecznie lektury szkolne...;)
    Iw
    Masz bloga, niech on za Ciebie pamięta;)))
    Anno
    Nie poradził? Może nie było mu komu powiedzieć jak się pisze "który" ?

    OdpowiedzUsuń
  5. West30 września 2009 18:59

    A kolega to przypadkiem nie z IPN-U?
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej