Krater nie dół!

W ubiegłym roku przejęłam , tymczasowo opiekę nad kołem. Teatralnym, jasna biedronka.
I wcale mnie to jakoś nie ucieszyło za bardzo, bo po pierwsze tymczasowo, a po drugie to nie umiem, nie znam się i nie mam predyspozycji.
Wczoraj były takie małe szkolne przeglądy i...
Dyrekcja cała Happy. Od czubka trwałej ondulacji po kapcie. No!!!
Chodzi w pracy w kapciach. Serio!
Dyrekcja ponadto ma nadzieję, że to nie end, tylko początek, Naszych i Naszego zespołu sukcesów na teatralnej niwie. Naszych… no tak – sukces ma wielu ojców. Dyplomy uznania już oprawione (superexpress), wiszą dumnie na ścianie.
Czciliśmy. Kawą i ciastkami z cukierni pani Jadzi. Z mocniejszych trunków było pepsi. Wyłącznie. Żeby nie było, że my tu w oświatowej, jakby nie było, placówce alkoholem czcimy.

Tymczasem konsekwentnie i metodycznie łapie doła giganta. To nie jesień... to brak perspektyw.
Mam w rękach tonę. A może nawet dwie tony. Nie wiem, nie liczyłam, ale na pewno dużo. Przerzucam, układam, przekładam, dokładam, dostawiam, donoszę.
Powoli, aczkolwiek skutecznie zaczynam mieć dość.
Coraz bardziej dojrzewam do decyzji rzucenia w diabły tego co mi ciąży.
Tylko, że jasna czteroliterowa, to oznacza rzucenie całej dotychczasowości...
Może ona nie jest najlepsza, może nie jest ekscytująca, ale swojska i znajoma.
I cholernie przewidywalna. Wiem, niemal z matematyczną dokładnością co będzie za godzinę, co jutro, co za tydzień.
I jeszcze te nużące poprawki. Czy ludzie naprawdę nie mogą sami postawić przecinka tam gdzie trzeba? Czy to tak trudno dać komuś swoje tfffórcze wypociny do przeczytania? Zaoszczędzili by wtedy czasu mojego i innych...

No to na obydwu blogach dziś nasmuciłam. Jedyne pocieszenie w tym, że doły mają charakter przejściowy. Przechodzą, tyle, że nie samoistnie....