Jadę sobie...

Jeśli merdanie odnóżem w sposób wysoce nieskoordynowany komuś nie pasi z powodów chociażby estetycznych… no to się świetnie składa, że nie jest to wideo blog. Bo merdam niniejszym. Oraz mam w nosie wszystko…. I dobrze mi z tym.
Jest niedziela. Z a oknem świt. Wieś Nadmorska powoli się budzi. Z przepicia, z błogiego snu sobotniego, ze złudzeń. Wszystko jedno. Wieś powoli otwiera oczy. Pojedynczo. Najpierw jedno, żeby nie było szoku. A bo to wiadomo, co się zobaczy?
To miłe uczucie.  Obudzić się z własnej i nieprzymuszonej. Bez interwencji wrednych budzików. Wszystko jedno czy budziki należą do przyrody ożywionej czy są mechanicznym wytworem myśli technologicznej.  Jak budzą i wyrywają z objęć Morfeusza, albo innego sennego mara, są wredne i już.

Szarość zaokienna wcale nie musi oznaczać bylejakości. Mam mocne postanowienie, że spędzę dziś dzień na łonach. Przyrody i rodziny. I będę się dobrze bawić.  
Ciemadany już przygotowane. Na hasło „ Jedziemy na wycieczkę”,  moje auto w kolorze bliżej nieokreślonym zostało w trybie godnym ewakuacji przed inwazją kosmitów spakowane. Po brzegi. Nie wiem czy się tam jeszcze zmieszczę.
Jest wszystko. To, co potrzebne: aparat fotograficzny i zapas mokrych i suchych chusteczek.
Oraz to co nieco mniej: zestaw resoraków, warcaby, 3 książeczki, ładowarka do telefonu, koszyk z pluszakami,  drugi z suchym prowiantem*, koce szt. 3 (po jednym na łebka), latarka, kredki, okulary przeciwsłoneczne, i… samaniewiemcojeszcze.
Brakuje Misia w teczce i zestawu małego chemika, ale może jakoś uda mi się bez tego przeżyć...podczas wyprawy do lasu, obliczonej na jakieś góra dwie godziny;)))

*) Żeby nie było wątpliwości, w koszu z prowiantem na pewno nie ma sucharów, konserw, termosu z herbatką czy innego niezbędnego do przetrwania w warunkach surwiwalowych jadła.  Ale… jeśli ktoś sobie życzy żelka albo lizaka to służem uprzejmnie.