Choinkowo i Nadwornie;)

-

Przyszła kryska na Zołzę. Ugięłam się. Za pośrednictwem telefonii komórkowej.  Najnormalniej w świecie nie miałam innego wyjścia. I pomocy  znikąd. No to trzeba było...

-No cześć! Przystojniaku! - zaświergotałam radośnie do słuchawki.
Po drugiej stronie tego czegoś co sprawia, że głos dochodzi do tej osoby, do której chcemy żeby dotarł, stał sobie Nadworny. I się dziwił:
- Musiało się coś stać. Tylko co?
- Spokojnie. Nic takiego. Żyję wszakże - uspakajałam
- To słyszę. Ale że coś to pewne jak dwa razy dwa...
- Jest pięć.
- Cztery. Nie rozpraszaj mnie. Bo analizuję.Po pierwsze zadzwoniłaś, co jest dziwne samo w sobie, a po drugie to "przystojniaku"??? Już wiem!!!- wrzasnął, a ja odsunęłam słuchawkę na bezpieczną dla bębenków odległość.
- Co wiesz?
- Wiem że czegoś potrzebujesz. I że ci zależy.
- Bingo. Sherlocku. Potrzebuję i zależy mi. Bardzo.
- Mów - powiedział dostojnie i chyba spuchł. Z dumy.
- Chłopa potrzebuję - zaczęłam - Do...
- Cooooooooooo? - przerwał mi.
- No do choinki. Trzeba ją w stojak wsadzić i do domu wtaszczyć. Dasz radę?
- Dam...

Gdybym wiedziała, to włączyłabym stoper. Bardzo możliwe, że Nadworny pobił rekord świata, w jeździe autem nieterenowym na dystansie 15 (słownie: piętnastu) kilometrów, ale niestety, przez moje gapiostwo nikt się o tym nie dowie.
Pojawił się w oka mgnieniu.
- Ty tu?
- No! Właśnie miałem sprawy w okolicy.
Taaaaaaaaaa... Moja okolica obfituje wręcz w sprawy do załatwienia...
Mniejsza o to. Nie można drażnić uzbrojonego faceta. No to siedzę cicho i nawet nie nucę, coby go nie wnerwić...
Kiedy choineczka została wprawną łapką Nadwornego doprowadzona do stanu używalności, wgramolił się z nią do domu i jeszcze nawet ustawił dokładnie tam gdzie pani zażyczyła. Sobie.
- Herbaty? - zadałam uprzejme pytanie z gatunku retoryczne, bo Nadworny zawsze ma ochotę. Na coś mokrego:)
Wypił, odsiedział swoje i zaczął się zbierać do odjazdu...
- Tylko nie goń tak. Ślisko jest - wykazałam się troską.
- Zawsze dostosowuję prędkość do...
- Tak? Jak tu jechałeś to też dostosowałeś?
Nadworny spąsowiał. Dosłownie.
- Odwołuję!
- Co odwołujesz?
- Tego przystojniaka. Zdecydowanie nieładnie Ci w czerwieniach;)

Komentarze

  1. A-kularnica18 grudnia 2009 17:53

    Patrz jak się czasem przydaje ...taki Nadworny. Zeresztą to mój ajdol nie od dzisiaj jest!!!!

    OdpowiedzUsuń
  2. Nivejka18 grudnia 2009 17:59

    Przydaje się i to jeszcze jak! Tylko nie zapominaj... Że mój ci On jest;)))

    OdpowiedzUsuń
  3. A-kularnica18 grudnia 2009 18:02

    Oj tam ....pożyczka krótkoterminowa też nie wchodzi w grę ?;-((((

    OdpowiedzUsuń
  4. Nivejka18 grudnia 2009 18:05

    Nie! Męża, szczoteczki do zębów i Nadwornego, nie pożyczam. Za nic!;)))

    OdpowiedzUsuń
  5. Neskavka18 grudnia 2009 18:12

    No popatrz,to ONI nawet potrafią być przydatni?
    Wiem, że potrafią ale nie każdy chce...

    OdpowiedzUsuń
  6. iw18 grudnia 2009 18:19

    To się nadworny przydał! :))) Mój przyjeżdża w poniedziałek.
    Buziaki!

    OdpowiedzUsuń
  7. Gosia18 grudnia 2009 20:20

    Panowie, a szczególnie nadworni, maja kilka fajnych funkcji ;)

    Pozdrowionka

    OdpowiedzUsuń
  8. Nivejka18 grudnia 2009 22:37

    Neskavka ... Każdy z nas jest leniem podszyty. Różnica polega na tym że jedni się przyznają a inni udają, ze im się chce;)

    Iw ... Dobrze wykorzystaj ten czas...

    Gosia ... Mają. Trzeba tylko zlokalizować przycisk do uruchamiania;)))

    OdpowiedzUsuń
  9. iw18 grudnia 2009 23:04

    Zamierzam wykorzystać jak najepiej: jego i czas :)))

    OdpowiedzUsuń
  10. Beata19 grudnia 2009 00:09

    i juz? poszedł sobie? bara bara nie?

    OdpowiedzUsuń
  11. maybe-or-not19 grudnia 2009 06:51

    kurka siwa,takiego to ze świecą szukać..ja też chcę takiego faceta na każde kiwnięcie :(
    a w ogóle to nie wiedziałam, że dorośli faceci się czerwienią(ja chyba nigdy nie widziałam takiego zjawiska)

    OdpowiedzUsuń
  12. Nivejka19 grudnia 2009 11:16

    Maybe ... Po pierwsze: Szukajcie a znajdziecie;))) Po drugie: Czerwienia się. To tylko kwestia umiejętnego zawstydzenia;)))

    OdpowiedzUsuń
  13. MajaK19 grudnia 2009 13:15

    ...chuchaj i dmuchaj na Niego.........nie ma ich już zbyt wielu....i jeszcze czerwienić się umie....ech!!.......

    OdpowiedzUsuń
  14. pisacje19 grudnia 2009 14:45

    Witaj. Ja tak pierwszy raz nieśmiało ;))) Gdy kupowaliśmy z MM pierwszą choinkę, to się okazało, że była dwa razy większa niż kupiony przy innej okazji stojak. Nie pomagało skrobanie nożem pnia, więc musieliśmy iść pożyczać siekierkę do sąsiada. Niezbyt humanitarne, ale mam nadzieję, że jodełka już nic nie czuła. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  15. Nivejka20 grudnia 2009 00:03

    MajaK ... Gatunek wymierający?? Faktycznie, nada dbać;)))

    Pisacje ... Nieśmiałości to ja u Ciebie nie stwierdziłam. Chyba, że się dobrze maskujesz;))) Co do jodełki to zdecydowanie nie czuła. Była w raju albo raczej w siódmym niebie dla choinek;)))

    OdpowiedzUsuń
  16. Stardust20 grudnia 2009 03:17

    Jak chujenka jest to juz swieta:)))

    OdpowiedzUsuń
  17. Nivejka20 grudnia 2009 11:08

    Stardust ... Jest, stoi i się pyszni wszelkimi kolorami;)))

    OdpowiedzUsuń
  18. Anonimowy20 grudnia 2009 14:11

    Bardzo ładna opowieść :) Prawie Wigilijna!

    OdpowiedzUsuń
  19. Anonimowy20 grudnia 2009 16:07

    i ja potrzebuje donicy do choinki! Gdzież ten mój nadworny?? ... w pracy bidula siedzi :(

    OdpowiedzUsuń
  20. Nivejka20 grudnia 2009 19:07

    Maura... Ech... gdyby nie to "prawie", byłabym Dickensem;)))

    Diżejka... Ktoś musi pracować, żeby blogować mógł ktoś...;)))

    OdpowiedzUsuń
  21. Nika21 grudnia 2009 09:32

    Gołym okiem widać podstępnie zastosowany myk na niebożątko:)"Help me silny i dzielny męczizno ,bo ja słaba kobiałka jestem i za nic sobie rady nie dam:)A rzęskami trzepotała żeś? buziak spryciulko:)

    OdpowiedzUsuń
  22. Nivejka21 grudnia 2009 18:41

    Nika ... Taaaaaaaa... niebożątko;) Buziaczki:))

    OdpowiedzUsuń
  23. Margarithes22 grudnia 2009 00:52

    hehe

    już go lubię :)

    OdpowiedzUsuń
  24. Margarithes22 grudnia 2009 00:53

    Za samo prucie do Ciebie na skrzydłach :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O opalaniu...

-
Obraz
Wiatr zmienił kierunek. Przywiał deszczowe chmury, które zasłoniły słońce, rozpędził smażących się na plaży turystów do okolicznych pubów i przywiał nabzdyczoną, nie wiedzieć czemu Osobistą. Stanęła w progu i nic. Nie przechodzi dalej, nie trajkocze wesoło swoim zwyczajem i nie rozgląda się ciekawie po kątach w poszukiwaniu sensacyjnej pajęczyny albo ekscytującego kurzu. Jedyne co robi to stoi, gapi się i myśli, chociaż za to ostatnie głowy bym nie dała. - Ależ nie krepuj się. Właź – zachęcałam gościa przyjaznym słowem i gestem. Jedyną reakcją było to, że ni to ze zdziwieniem ni z dezaprobatą spojrzała na własne, muśnięte lekką brązowo złocistą opalenizną nogi, przyozdobione gustownymi japonkami i lakierem do paznokci w kolorze malinowym z perłową poświatą. - Spokojnie, możesz w butach. Mieszkanie to nie meczet, żeby hasać po nim boso – kontynuowałam zachęcanie do ruchu jakiegokolwiek. Bezskutecznie. Najwyraźniej za punkt honoru postawiła sobie stanie i tarasowanie wejścia własna osobi...
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Jedenaste; nie sikaj!

-
Obraz
Z pamiętnika psa płci babskiej Wielkie mi mecyje. Nie będę się odzywać ani merdać ogonkiem. Obraziłam się i będę się tak gniewać jeszcze z godzinę. Co najmniej. Bo też jest o co awanturę robić... - A co tu się dzieje? - pańcia zaraz w progu przybrała postać żony Lota. I nawet zaniemówiła. Szkoda, że tylko na chwilę. W pierwszym momencie myślałam, że to z podziwu, że tak ładnie sobie poradziłam. Że tak równiutko i drobniutko... Ale nie! Pańcia szybko otrząsnęła się z początkowego szoku i zaczęła nadawać. Czasami się dziwię, że w radio nie pracuje. Potrafi godzinami gadać o niczym.
Czytaj więcej