Choinkowo i Nadwornie;)

-

Przyszła kryska na Zołzę. Ugięłam się. Za pośrednictwem telefonii komórkowej.  Najnormalniej w świecie nie miałam innego wyjścia. I pomocy  znikąd. No to trzeba było...

-No cześć! Przystojniaku! - zaświergotałam radośnie do słuchawki.
Po drugiej stronie tego czegoś co sprawia, że głos dochodzi do tej osoby, do której chcemy żeby dotarł, stał sobie Nadworny. I się dziwił:
- Musiało się coś stać. Tylko co?
- Spokojnie. Nic takiego. Żyję wszakże - uspakajałam
- To słyszę. Ale że coś to pewne jak dwa razy dwa...
- Jest pięć.
- Cztery. Nie rozpraszaj mnie. Bo analizuję.Po pierwsze zadzwoniłaś, co jest dziwne samo w sobie, a po drugie to "przystojniaku"??? Już wiem!!!- wrzasnął, a ja odsunęłam słuchawkę na bezpieczną dla bębenków odległość.
- Co wiesz?
- Wiem że czegoś potrzebujesz. I że ci zależy.
- Bingo. Sherlocku. Potrzebuję i zależy mi. Bardzo.
- Mów - powiedział dostojnie i chyba spuchł. Z dumy.
- Chłopa potrzebuję - zaczęłam - Do...
- Cooooooooooo? - przerwał mi.
- No do choinki. Trzeba ją w stojak wsadzić i do domu wtaszczyć. Dasz radę?
- Dam...

Gdybym wiedziała, to włączyłabym stoper. Bardzo możliwe, że Nadworny pobił rekord świata, w jeździe autem nieterenowym na dystansie 15 (słownie: piętnastu) kilometrów, ale niestety, przez moje gapiostwo nikt się o tym nie dowie.
Pojawił się w oka mgnieniu.
- Ty tu?
- No! Właśnie miałem sprawy w okolicy.
Taaaaaaaaaa... Moja okolica obfituje wręcz w sprawy do załatwienia...
Mniejsza o to. Nie można drażnić uzbrojonego faceta. No to siedzę cicho i nawet nie nucę, coby go nie wnerwić...
Kiedy choineczka została wprawną łapką Nadwornego doprowadzona do stanu używalności, wgramolił się z nią do domu i jeszcze nawet ustawił dokładnie tam gdzie pani zażyczyła. Sobie.
- Herbaty? - zadałam uprzejme pytanie z gatunku retoryczne, bo Nadworny zawsze ma ochotę. Na coś mokrego:)
Wypił, odsiedział swoje i zaczął się zbierać do odjazdu...
- Tylko nie goń tak. Ślisko jest - wykazałam się troską.
- Zawsze dostosowuję prędkość do...
- Tak? Jak tu jechałeś to też dostosowałeś?
Nadworny spąsowiał. Dosłownie.
- Odwołuję!
- Co odwołujesz?
- Tego przystojniaka. Zdecydowanie nieładnie Ci w czerwieniach;)

Komentarze

  1. A-kularnica18 grudnia 2009 17:53

    Patrz jak się czasem przydaje ...taki Nadworny. Zeresztą to mój ajdol nie od dzisiaj jest!!!!

    OdpowiedzUsuń
  2. Nivejka18 grudnia 2009 17:59

    Przydaje się i to jeszcze jak! Tylko nie zapominaj... Że mój ci On jest;)))

    OdpowiedzUsuń
  3. A-kularnica18 grudnia 2009 18:02

    Oj tam ....pożyczka krótkoterminowa też nie wchodzi w grę ?;-((((

    OdpowiedzUsuń
  4. Nivejka18 grudnia 2009 18:05

    Nie! Męża, szczoteczki do zębów i Nadwornego, nie pożyczam. Za nic!;)))

    OdpowiedzUsuń
  5. Neskavka18 grudnia 2009 18:12

    No popatrz,to ONI nawet potrafią być przydatni?
    Wiem, że potrafią ale nie każdy chce...

    OdpowiedzUsuń
  6. iw18 grudnia 2009 18:19

    To się nadworny przydał! :))) Mój przyjeżdża w poniedziałek.
    Buziaki!

    OdpowiedzUsuń
  7. Gosia18 grudnia 2009 20:20

    Panowie, a szczególnie nadworni, maja kilka fajnych funkcji ;)

    Pozdrowionka

    OdpowiedzUsuń
  8. Nivejka18 grudnia 2009 22:37

    Neskavka ... Każdy z nas jest leniem podszyty. Różnica polega na tym że jedni się przyznają a inni udają, ze im się chce;)

    Iw ... Dobrze wykorzystaj ten czas...

    Gosia ... Mają. Trzeba tylko zlokalizować przycisk do uruchamiania;)))

    OdpowiedzUsuń
  9. iw18 grudnia 2009 23:04

    Zamierzam wykorzystać jak najepiej: jego i czas :)))

    OdpowiedzUsuń
  10. Beata19 grudnia 2009 00:09

    i juz? poszedł sobie? bara bara nie?

    OdpowiedzUsuń
  11. maybe-or-not19 grudnia 2009 06:51

    kurka siwa,takiego to ze świecą szukać..ja też chcę takiego faceta na każde kiwnięcie :(
    a w ogóle to nie wiedziałam, że dorośli faceci się czerwienią(ja chyba nigdy nie widziałam takiego zjawiska)

    OdpowiedzUsuń
  12. Nivejka19 grudnia 2009 11:16

    Maybe ... Po pierwsze: Szukajcie a znajdziecie;))) Po drugie: Czerwienia się. To tylko kwestia umiejętnego zawstydzenia;)))

    OdpowiedzUsuń
  13. MajaK19 grudnia 2009 13:15

    ...chuchaj i dmuchaj na Niego.........nie ma ich już zbyt wielu....i jeszcze czerwienić się umie....ech!!.......

    OdpowiedzUsuń
  14. pisacje19 grudnia 2009 14:45

    Witaj. Ja tak pierwszy raz nieśmiało ;))) Gdy kupowaliśmy z MM pierwszą choinkę, to się okazało, że była dwa razy większa niż kupiony przy innej okazji stojak. Nie pomagało skrobanie nożem pnia, więc musieliśmy iść pożyczać siekierkę do sąsiada. Niezbyt humanitarne, ale mam nadzieję, że jodełka już nic nie czuła. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  15. Nivejka20 grudnia 2009 00:03

    MajaK ... Gatunek wymierający?? Faktycznie, nada dbać;)))

    Pisacje ... Nieśmiałości to ja u Ciebie nie stwierdziłam. Chyba, że się dobrze maskujesz;))) Co do jodełki to zdecydowanie nie czuła. Była w raju albo raczej w siódmym niebie dla choinek;)))

    OdpowiedzUsuń
  16. Stardust20 grudnia 2009 03:17

    Jak chujenka jest to juz swieta:)))

    OdpowiedzUsuń
  17. Nivejka20 grudnia 2009 11:08

    Stardust ... Jest, stoi i się pyszni wszelkimi kolorami;)))

    OdpowiedzUsuń
  18. Unknown20 grudnia 2009 14:11

    Bardzo ładna opowieść :) Prawie Wigilijna!

    OdpowiedzUsuń
  19. Anonimowy20 grudnia 2009 16:07

    i ja potrzebuje donicy do choinki! Gdzież ten mój nadworny?? ... w pracy bidula siedzi :(

    OdpowiedzUsuń
  20. Nivejka20 grudnia 2009 19:07

    Maura... Ech... gdyby nie to "prawie", byłabym Dickensem;)))

    Diżejka... Ktoś musi pracować, żeby blogować mógł ktoś...;)))

    OdpowiedzUsuń
  21. Nika21 grudnia 2009 09:32

    Gołym okiem widać podstępnie zastosowany myk na niebożątko:)"Help me silny i dzielny męczizno ,bo ja słaba kobiałka jestem i za nic sobie rady nie dam:)A rzęskami trzepotała żeś? buziak spryciulko:)

    OdpowiedzUsuń
  22. Nivejka21 grudnia 2009 18:41

    Nika ... Taaaaaaaa... niebożątko;) Buziaczki:))

    OdpowiedzUsuń
  23. Margarithes22 grudnia 2009 00:52

    hehe

    już go lubię :)

    OdpowiedzUsuń
  24. Margarithes22 grudnia 2009 00:53

    Za samo prucie do Ciebie na skrzydłach :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej