O donosach...

-
Na jednym z blogów przeczytałam bardzo sympatyczną i ciepłą notkę, o cioci Janinie i jej książce kucharskiej...
Przypomniało mi się, że niedawno porządkując papiery po moim ojcu, znalazłam teczkę z ...donosami. Takimi jeszcze z czasów głębokiego PRL-u. Donosy nigdy, przez ojca nie wykorzystane, ale zbierane. Właściwie nie wiem po co. Może dla upamiętnienia czasów? A może dla mnie, żebym poczytała jak kiedyś wyglądała rzeczywistość? Inna sprawa, że teraz wiem po kim odziedziczyłam to "zbieractwo".
Wracając do donosów to, oprócz takich typowych, że Kowalski bił żonę wczoraj między "Dziennikiem" a "Kobrą" albo, że Nowak nie opuścił deski od sedesu mimo wyraźnej instrukcji umieszczonej "nad", znalazłam też taki:

Iksiński z Igrekowską, tą lafiryndą, siedzieli w kiblu. Pili wódkę, zakanszlali ogórkami i uprawiali czyny lubieżne....

No comments... ;)


PeeS.... Link do notki o Cioci Janinie? Proszszszsz....

Komentarze

  1. Unknown4 grudnia 2009 09:00

    Pili wódkę, zakanszali ogórkami i uprawiali czyny lubieże... dla mnie to romantyczne :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Artek4 grudnia 2009 09:15

    O rany! Ale zestaw. Wódka, ogórki i czyny:D
    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  3. Lusia4 grudnia 2009 09:25

    Skąd ty to bierzesz? Historyjka fajna, tylko mało apetyczna z tym kiblem. Rozumiem, że mam zajrzeć do tego blog? Idę więc :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Gosia4 grudnia 2009 10:12

    Bardzo dyplomatycznie ujęte ;)
    Czy oprócz zbieractwa odziedziczyłaś także "podglądactwo"
    hihih

    OdpowiedzUsuń
  5. Nika4 grudnia 2009 10:29

    Czy mogło tak być ,że X i Y uprawiali te czyny lubieżne przy użyciu owych ogórków ?No sodomia i gomoria w tym PRL-u....hehe:)

    OdpowiedzUsuń
  6. ART-D4 grudnia 2009 11:44

    Fajnie mieli X i Y ten donosik to pewnie z zazdrości był pisany :)))

    OdpowiedzUsuń
  7. Nivejka4 grudnia 2009 13:16

    Maura...
    To ja chyba nie chcę wiedzieć co nie jest dla Ciebie nieromantyczne:D

    OdpowiedzUsuń
  8. Nivejka4 grudnia 2009 13:18

    Artek...
    Smak wódki chyba ma niwelować inne doznania :D

    OdpowiedzUsuń
  9. Nivejka4 grudnia 2009 13:19

    Lusia..
    Z życia wzięte:D

    OdpowiedzUsuń
  10. Nivejka4 grudnia 2009 13:20

    Gosia...
    Zbierał to co do niego wpłynęło...:D

    OdpowiedzUsuń
  11. Anna4 grudnia 2009 13:21

    Ale, że w kiblu i, że zakanszali ...cudne;-))

    OdpowiedzUsuń
  12. Nivejka4 grudnia 2009 13:22

    Nika...
    Ty zbereźnico jedna:D Ale odpowiem: Nie mam bladego pojęcia. O tym donos nie traktował :D

    OdpowiedzUsuń
  13. Nivejka4 grudnia 2009 13:23

    Seba... Nie wiem czy fajnie. Czyny lubieżne w kiblu??

    OdpowiedzUsuń
  14. Nika4 grudnia 2009 14:34

    Ma się te myśli z lekka kosmate.Ale jeśli to były ogórki korniszone lub małosolne to sobie nie wyobrażam by można je było inaczej wykorzystać jak li i jedynie konsumpcyjnie.Marnotrawienie ,nawet lubieżnie, takiej pychoty godne potępienia jest.cmoki:)

    OdpowiedzUsuń
  15. Nivejka4 grudnia 2009 16:19

    Anna ... Mamy paradoks. Z jednej strony cudne, a z drugiej beee... i fuj ;)))

    OdpowiedzUsuń
  16. Nivejka4 grudnia 2009 16:20

    Nika ... ty kosmata Zbereźnico! Ale powiem ci że w celach lubieżnych to bym tej pyszoty odżałowała:D

    OdpowiedzUsuń
  17. butterfly4 grudnia 2009 22:50

    Witam Cię Nivejko "u Ciebie w domu". Widzę, że Panie mają jakiś szał ogórkowy;-) MOże jakiegoś przepisu trza na te sprawy??? No nie wiem, czy chcecie na małosolne, czy kwaszone... hmm?

    OdpowiedzUsuń
  18. Nivejka5 grudnia 2009 14:26

    Buttefrly... Madame:) Rozochociły je czyny lubieżne;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej