O donosach...

-
Na jednym z blogów przeczytałam bardzo sympatyczną i ciepłą notkę, o cioci Janinie i jej książce kucharskiej...
Przypomniało mi się, że niedawno porządkując papiery po moim ojcu, znalazłam teczkę z ...donosami. Takimi jeszcze z czasów głębokiego PRL-u. Donosy nigdy, przez ojca nie wykorzystane, ale zbierane. Właściwie nie wiem po co. Może dla upamiętnienia czasów? A może dla mnie, żebym poczytała jak kiedyś wyglądała rzeczywistość? Inna sprawa, że teraz wiem po kim odziedziczyłam to "zbieractwo".
Wracając do donosów to, oprócz takich typowych, że Kowalski bił żonę wczoraj między "Dziennikiem" a "Kobrą" albo, że Nowak nie opuścił deski od sedesu mimo wyraźnej instrukcji umieszczonej "nad", znalazłam też taki:

Iksiński z Igrekowską, tą lafiryndą, siedzieli w kiblu. Pili wódkę, zakanszlali ogórkami i uprawiali czyny lubieżne....

No comments... ;)


PeeS.... Link do notki o Cioci Janinie? Proszszszsz....

Komentarze

  1. Anonimowy4 grudnia 2009 09:00

    Pili wódkę, zakanszali ogórkami i uprawiali czyny lubieże... dla mnie to romantyczne :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Artek4 grudnia 2009 09:15

    O rany! Ale zestaw. Wódka, ogórki i czyny:D
    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  3. Lusia4 grudnia 2009 09:25

    Skąd ty to bierzesz? Historyjka fajna, tylko mało apetyczna z tym kiblem. Rozumiem, że mam zajrzeć do tego blog? Idę więc :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Gosia4 grudnia 2009 10:12

    Bardzo dyplomatycznie ujęte ;)
    Czy oprócz zbieractwa odziedziczyłaś także "podglądactwo"
    hihih

    OdpowiedzUsuń
  5. Nika4 grudnia 2009 10:29

    Czy mogło tak być ,że X i Y uprawiali te czyny lubieżne przy użyciu owych ogórków ?No sodomia i gomoria w tym PRL-u....hehe:)

    OdpowiedzUsuń
  6. ART-D4 grudnia 2009 11:44

    Fajnie mieli X i Y ten donosik to pewnie z zazdrości był pisany :)))

    OdpowiedzUsuń
  7. Nivejka4 grudnia 2009 13:16

    Maura...
    To ja chyba nie chcę wiedzieć co nie jest dla Ciebie nieromantyczne:D

    OdpowiedzUsuń
  8. Nivejka4 grudnia 2009 13:18

    Artek...
    Smak wódki chyba ma niwelować inne doznania :D

    OdpowiedzUsuń
  9. Nivejka4 grudnia 2009 13:19

    Lusia..
    Z życia wzięte:D

    OdpowiedzUsuń
  10. Nivejka4 grudnia 2009 13:20

    Gosia...
    Zbierał to co do niego wpłynęło...:D

    OdpowiedzUsuń
  11. Anna4 grudnia 2009 13:21

    Ale, że w kiblu i, że zakanszali ...cudne;-))

    OdpowiedzUsuń
  12. Nivejka4 grudnia 2009 13:22

    Nika...
    Ty zbereźnico jedna:D Ale odpowiem: Nie mam bladego pojęcia. O tym donos nie traktował :D

    OdpowiedzUsuń
  13. Nivejka4 grudnia 2009 13:23

    Seba... Nie wiem czy fajnie. Czyny lubieżne w kiblu??

    OdpowiedzUsuń
  14. Nika4 grudnia 2009 14:34

    Ma się te myśli z lekka kosmate.Ale jeśli to były ogórki korniszone lub małosolne to sobie nie wyobrażam by można je było inaczej wykorzystać jak li i jedynie konsumpcyjnie.Marnotrawienie ,nawet lubieżnie, takiej pychoty godne potępienia jest.cmoki:)

    OdpowiedzUsuń
  15. Nivejka4 grudnia 2009 16:19

    Anna ... Mamy paradoks. Z jednej strony cudne, a z drugiej beee... i fuj ;)))

    OdpowiedzUsuń
  16. Nivejka4 grudnia 2009 16:20

    Nika ... ty kosmata Zbereźnico! Ale powiem ci że w celach lubieżnych to bym tej pyszoty odżałowała:D

    OdpowiedzUsuń
  17. butterfly4 grudnia 2009 22:50

    Witam Cię Nivejko "u Ciebie w domu". Widzę, że Panie mają jakiś szał ogórkowy;-) MOże jakiegoś przepisu trza na te sprawy??? No nie wiem, czy chcecie na małosolne, czy kwaszone... hmm?

    OdpowiedzUsuń
  18. Nivejka5 grudnia 2009 14:26

    Buttefrly... Madame:) Rozochociły je czyny lubieżne;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O opalaniu...

-
Obraz
Wiatr zmienił kierunek. Przywiał deszczowe chmury, które zasłoniły słońce, rozpędził smażących się na plaży turystów do okolicznych pubów i przywiał nabzdyczoną, nie wiedzieć czemu Osobistą. Stanęła w progu i nic. Nie przechodzi dalej, nie trajkocze wesoło swoim zwyczajem i nie rozgląda się ciekawie po kątach w poszukiwaniu sensacyjnej pajęczyny albo ekscytującego kurzu. Jedyne co robi to stoi, gapi się i myśli, chociaż za to ostatnie głowy bym nie dała. - Ależ nie krepuj się. Właź – zachęcałam gościa przyjaznym słowem i gestem. Jedyną reakcją było to, że ni to ze zdziwieniem ni z dezaprobatą spojrzała na własne, muśnięte lekką brązowo złocistą opalenizną nogi, przyozdobione gustownymi japonkami i lakierem do paznokci w kolorze malinowym z perłową poświatą. - Spokojnie, możesz w butach. Mieszkanie to nie meczet, żeby hasać po nim boso – kontynuowałam zachęcanie do ruchu jakiegokolwiek. Bezskutecznie. Najwyraźniej za punkt honoru postawiła sobie stanie i tarasowanie wejścia własna osobi...
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Jedenaste; nie sikaj!

-
Obraz
Z pamiętnika psa płci babskiej Wielkie mi mecyje. Nie będę się odzywać ani merdać ogonkiem. Obraziłam się i będę się tak gniewać jeszcze z godzinę. Co najmniej. Bo też jest o co awanturę robić... - A co tu się dzieje? - pańcia zaraz w progu przybrała postać żony Lota. I nawet zaniemówiła. Szkoda, że tylko na chwilę. W pierwszym momencie myślałam, że to z podziwu, że tak ładnie sobie poradziłam. Że tak równiutko i drobniutko... Ale nie! Pańcia szybko otrząsnęła się z początkowego szoku i zaczęła nadawać. Czasami się dziwię, że w radio nie pracuje. Potrafi godzinami gadać o niczym.
Czytaj więcej