Pomór...

-
... padł. Oraz strach z gatunku blady. Połowa kadry się rozchorowała na ciężką postać świńskiej. Reszta chowa się po kątach, żeby nie musieć latać na zastępstwa. Mnie też coś strzyka, łamie i nos mi przecieka. Ale się trzymam. Powiedzmy, że dzielnie.
- Aaaapsik! - O, proszę! Prawda!
Kichnęłam sobie i zaraz z powodu braku odzewu ze strony Nadwornego dodałam:
- Na zdrowie - Dziękuję - Nie ma za co!
Nic. Nadal milczy. Nos zmarszczony, wzrok zamglony, mina durnowata. Znakiem tego myśli...
- Haaaaaaaaalooooooooo! Tu jestem! Mówi się!- wydarłam się i pomachałam mu przed nosem łapą.
- Co? - zapytał półprzytomnie. Obecny ciałem, duchem gdzieś w dalekiej krainie szczęśliwości.
- Nico.
- Zmęczony jestem, wiesz....
Uuuuuuuuuu... nostalgicznie, dramatycznie i zupełnie nie w stylu Nadwornego. Żołnierz by powiedział że j...e dramatem;)
- Ale że co? kamienie łupałeś? Drwa rąbałeś?
- E... nie to chodzenie mnie męczy - powiedział smętnie - W sensie, że do pracy. Wyspać mi się chce.
Dalsza akcja rozegrała się w tempie błyskawicznym. Złapał moją łyżeczkę od kawy i władował sobie do ust...
- To moje! Zostaw! - wrzeszczałam, nadwyrężając bez potrzeby gardło, bo już i tak po fakcie było - Zarazisz się!
- No...
- Chcesz???????????
- Bardzo....
Dureń! Między chorowaniem, a byciem chorym jest jednak taka mała, subtelna różnica...
Dokładnie tak samo subtelna jak między lizaniem cudzej łyżeczki...Aaaaaaaaaapsik!!!!

Komentarze

  1. Nika1 grudnia 2009 12:29

    Ha! nieźle kombinuje chłopina. Nakichaj na biedaka to go szybciej weźmie słabość.ps. ja głupia na posterunku pracowniczym trwam ,chociaż chrypię. Ale nie, mus jest zostać. Poczekam aż z chrypki i kaszelku gruźliczego zapalenie płucków się zrobi ...a co:)jak szaleć to na całego:)

    OdpowiedzUsuń
  2. ART-D1 grudnia 2009 15:13

    Tak sobie myślę (wiem z tym myślę to pojechałem trochę po bandzie ale cichosza ;-P ) że ta świńska jest o niebo lepsza od jelitówki :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Nivejka1 grudnia 2009 18:40

    Nika... Ty się nie waż chorować!!! To znaczy Możesz chorować, ale nie możesz być chora. Albo odwrotnie. W każdym razie sens właśnie taki :D

    OdpowiedzUsuń
  4. Nivejka1 grudnia 2009 18:42

    Seba ... A ja myślę (tez pojechałam;), że i to na "Ś" i to na "J"... Jeden diabeł;)))

    OdpowiedzUsuń
  5. Monia1 grudnia 2009 20:15

    Ten Nadworny to mi kogoś przypomina. Nie tak dosłownie może, ale przypomina:D
    Pozdrawiam i biorę się za czytanie reszty, mam zaległości:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Artek2 grudnia 2009 08:25

    Zdrowia życzę i Tobie i Nadwornemu.
    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Nivejka2 grudnia 2009 08:42

    Monia ... Nadworny jak Nadworny. Jaki jest każdy widzi. A że podobny do kogoś? Podobno każdy ma sobowtóra :) Pozdrawiam :))))

    OdpowiedzUsuń
  8. Nivejka2 grudnia 2009 08:43

    Artek ... Dziękuje. W imieniu Nadwornego również;)))

    OdpowiedzUsuń
  9. Anna3 grudnia 2009 11:34

    Podoba mi się ten Nadworny ...już go lubię, więc niech sobie biedaczyna "pochoruje", nie będąc chorym ...co będę mu żałować;o)))) A-psik!!!

    OdpowiedzUsuń
  10. Nivejka3 grudnia 2009 15:13

    Anna...
    Nadworny... Ech czemu on nie jest Krasnoludkiem :D

    OdpowiedzUsuń
  11. Mycha3 grudnia 2009 15:48

    Cwaniaczek jeden no... Ale mój ślubny robi dokładnie tak samo. Ja zresztą też tak robiła,gdy on złapał grypę, bo ostatnio nie chciało mi się jeździć 100km na uczelnie. Na moje nieszczęście oberwało mi się tylko denerwującym przeziębieniem, które jest na tyle mało poważne, że zwolnienia nie dostanę. TO NIESPRAWIEDLIWE! Małż wylegiwał się w łóżku, a ja siorpiąc nosem musiałam drałować na wykłady!!! LIFE'S NOT FAIR !!!

    OdpowiedzUsuń
  12. Nivejka3 grudnia 2009 18:33

    Mycha ...
    No patrz Mycha, zero sprawidliwości:D

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej