Pomór...

-
... padł. Oraz strach z gatunku blady. Połowa kadry się rozchorowała na ciężką postać świńskiej. Reszta chowa się po kątach, żeby nie musieć latać na zastępstwa. Mnie też coś strzyka, łamie i nos mi przecieka. Ale się trzymam. Powiedzmy, że dzielnie.
- Aaaapsik! - O, proszę! Prawda!
Kichnęłam sobie i zaraz z powodu braku odzewu ze strony Nadwornego dodałam:
- Na zdrowie - Dziękuję - Nie ma za co!
Nic. Nadal milczy. Nos zmarszczony, wzrok zamglony, mina durnowata. Znakiem tego myśli...
- Haaaaaaaaalooooooooo! Tu jestem! Mówi się!- wydarłam się i pomachałam mu przed nosem łapą.
- Co? - zapytał półprzytomnie. Obecny ciałem, duchem gdzieś w dalekiej krainie szczęśliwości.
- Nico.
- Zmęczony jestem, wiesz....
Uuuuuuuuuu... nostalgicznie, dramatycznie i zupełnie nie w stylu Nadwornego. Żołnierz by powiedział że j...e dramatem;)
- Ale że co? kamienie łupałeś? Drwa rąbałeś?
- E... nie to chodzenie mnie męczy - powiedział smętnie - W sensie, że do pracy. Wyspać mi się chce.
Dalsza akcja rozegrała się w tempie błyskawicznym. Złapał moją łyżeczkę od kawy i władował sobie do ust...
- To moje! Zostaw! - wrzeszczałam, nadwyrężając bez potrzeby gardło, bo już i tak po fakcie było - Zarazisz się!
- No...
- Chcesz???????????
- Bardzo....
Dureń! Między chorowaniem, a byciem chorym jest jednak taka mała, subtelna różnica...
Dokładnie tak samo subtelna jak między lizaniem cudzej łyżeczki...Aaaaaaaaaapsik!!!!

Komentarze

  1. Nika1 grudnia 2009 12:29

    Ha! nieźle kombinuje chłopina. Nakichaj na biedaka to go szybciej weźmie słabość.ps. ja głupia na posterunku pracowniczym trwam ,chociaż chrypię. Ale nie, mus jest zostać. Poczekam aż z chrypki i kaszelku gruźliczego zapalenie płucków się zrobi ...a co:)jak szaleć to na całego:)

    OdpowiedzUsuń
  2. ART-D1 grudnia 2009 15:13

    Tak sobie myślę (wiem z tym myślę to pojechałem trochę po bandzie ale cichosza ;-P ) że ta świńska jest o niebo lepsza od jelitówki :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Nivejka1 grudnia 2009 18:40

    Nika... Ty się nie waż chorować!!! To znaczy Możesz chorować, ale nie możesz być chora. Albo odwrotnie. W każdym razie sens właśnie taki :D

    OdpowiedzUsuń
  4. Nivejka1 grudnia 2009 18:42

    Seba ... A ja myślę (tez pojechałam;), że i to na "Ś" i to na "J"... Jeden diabeł;)))

    OdpowiedzUsuń
  5. Monia1 grudnia 2009 20:15

    Ten Nadworny to mi kogoś przypomina. Nie tak dosłownie może, ale przypomina:D
    Pozdrawiam i biorę się za czytanie reszty, mam zaległości:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Artek2 grudnia 2009 08:25

    Zdrowia życzę i Tobie i Nadwornemu.
    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Nivejka2 grudnia 2009 08:42

    Monia ... Nadworny jak Nadworny. Jaki jest każdy widzi. A że podobny do kogoś? Podobno każdy ma sobowtóra :) Pozdrawiam :))))

    OdpowiedzUsuń
  8. Nivejka2 grudnia 2009 08:43

    Artek ... Dziękuje. W imieniu Nadwornego również;)))

    OdpowiedzUsuń
  9. Anna3 grudnia 2009 11:34

    Podoba mi się ten Nadworny ...już go lubię, więc niech sobie biedaczyna "pochoruje", nie będąc chorym ...co będę mu żałować;o)))) A-psik!!!

    OdpowiedzUsuń
  10. Nivejka3 grudnia 2009 15:13

    Anna...
    Nadworny... Ech czemu on nie jest Krasnoludkiem :D

    OdpowiedzUsuń
  11. Mycha3 grudnia 2009 15:48

    Cwaniaczek jeden no... Ale mój ślubny robi dokładnie tak samo. Ja zresztą też tak robiła,gdy on złapał grypę, bo ostatnio nie chciało mi się jeździć 100km na uczelnie. Na moje nieszczęście oberwało mi się tylko denerwującym przeziębieniem, które jest na tyle mało poważne, że zwolnienia nie dostanę. TO NIESPRAWIEDLIWE! Małż wylegiwał się w łóżku, a ja siorpiąc nosem musiałam drałować na wykłady!!! LIFE'S NOT FAIR !!!

    OdpowiedzUsuń
  12. Nivejka3 grudnia 2009 18:33

    Mycha ...
    No patrz Mycha, zero sprawidliwości:D

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O opalaniu...

-
Obraz
Wiatr zmienił kierunek. Przywiał deszczowe chmury, które zasłoniły słońce, rozpędził smażących się na plaży turystów do okolicznych pubów i przywiał nabzdyczoną, nie wiedzieć czemu Osobistą. Stanęła w progu i nic. Nie przechodzi dalej, nie trajkocze wesoło swoim zwyczajem i nie rozgląda się ciekawie po kątach w poszukiwaniu sensacyjnej pajęczyny albo ekscytującego kurzu. Jedyne co robi to stoi, gapi się i myśli, chociaż za to ostatnie głowy bym nie dała. - Ależ nie krepuj się. Właź – zachęcałam gościa przyjaznym słowem i gestem. Jedyną reakcją było to, że ni to ze zdziwieniem ni z dezaprobatą spojrzała na własne, muśnięte lekką brązowo złocistą opalenizną nogi, przyozdobione gustownymi japonkami i lakierem do paznokci w kolorze malinowym z perłową poświatą. - Spokojnie, możesz w butach. Mieszkanie to nie meczet, żeby hasać po nim boso – kontynuowałam zachęcanie do ruchu jakiegokolwiek. Bezskutecznie. Najwyraźniej za punkt honoru postawiła sobie stanie i tarasowanie wejścia własna osobi...
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Jedenaste; nie sikaj!

-
Obraz
Z pamiętnika psa płci babskiej Wielkie mi mecyje. Nie będę się odzywać ani merdać ogonkiem. Obraziłam się i będę się tak gniewać jeszcze z godzinę. Co najmniej. Bo też jest o co awanturę robić... - A co tu się dzieje? - pańcia zaraz w progu przybrała postać żony Lota. I nawet zaniemówiła. Szkoda, że tylko na chwilę. W pierwszym momencie myślałam, że to z podziwu, że tak ładnie sobie poradziłam. Że tak równiutko i drobniutko... Ale nie! Pańcia szybko otrząsnęła się z początkowego szoku i zaczęła nadawać. Czasami się dziwię, że w radio nie pracuje. Potrafi godzinami gadać o niczym.
Czytaj więcej