Zasłuchałam się....

-



Na nowo odkryta, stara płyta. Muzyka sprzed lat. Kiedyś słuchałam tego na okrągło. Aż do zepsucia się gramofonu. Niemalże do zdarcia czarnej płyty.
Kupiłam nową. Małą, srebrną i... bezduszną. Jakość jakością, ale winylowe płyty miały swój urok. Cała ceremonia słuchania. Najpierw wyjmowanie z okładki, potem  ochronna folia. Przejrzenie  czy nie ma rys. Jeszcze tylko zdmuchnięcie niewidocznych pyłków, nastawienie igły, czasami właściwych obrotów i... gotowe.
Stara płyta, czarna i wysłużona, aczkolwiek w stanie przyzwoitym, poszła w dobre ręce (taką przynajmniej mam nadzieję:)


Krajobraz pełen nadziei. To tytuł tej płyty.
I faktycznie . Nadzieja wypływa z każdego akordu, z każdej ósemki i ćwierćnuty.
I z każdego słowa przepięknie wyśpiewanego przez nieodżałowanego Marka Grechutę...

Boska, po prostu boska muzyka. Balsam dla duszy i plaster na serducho. Taki z opatrunkiem, żeby mniej bolało. Wszystkie piosenki na tej płycie są piękne, ale ta... chyba naj.
Właśnie takiej miłości wszystkim życzę. I sobie. I Krasnoludkowi;))) Jemu chyba najbardziej, bo zdaje się, że mimo bajkowej natury, facetowi wyraźnie brakuje szczęścia. Takiego życiowego...

Komentarze

  1. Unknown7 grudnia 2009 11:52

    Nivejko... sentymentalnie się porobiło... klimaty bliskie sercu memu :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Artek7 grudnia 2009 12:23

    Piękna muzyka. Biegnę kupić płytę. Aż żal że nie ma już winylowych:)
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  3. Nika7 grudnia 2009 16:18

    Mniód mi na serce lejesz tą muzyką. Na wspominki mnie wzięło ,a tu niewdzięczna robota czeka:( buziak:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Nivejka7 grudnia 2009 16:21

    Maura ... każdy ma jakąś jesienną stronę;)

    Artek ... To mi w duszy gra:)

    Nikuś ... Domyślam się, że niewdzięczna. Nie żałuj. Idzie NOWE...:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Lusia7 grudnia 2009 16:26

    Pamiętam tę płytę. Faktycznie jest piękna. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Monia7 grudnia 2009 16:30

    Co tam ta muzyka. Ty się lepiej przyznaj kto to ten Krasnoludek jest. Bo mnie nie wiedzieć czemu ciekawość zżera;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Nivejka7 grudnia 2009 20:00

    Monia ... Krasnoludek, to Krasnoludek. Nic więcej nie powiem (napiszę) ;)))

    OdpowiedzUsuń
  8. butterfly7 grudnia 2009 20:59

    Grechuta... Co za piękne czasy. "Każdy ma jakąś jesienną stronę"... ładne.

    OdpowiedzUsuń
  9. iw7 grudnia 2009 21:42

    Ja też cierpię na babską ciekawość pod wpływem wzmianek o krasnoludku! :) A Grechuta był faktycznie nieodżałowany. Jego muzyka nieprzeciętna i piękna po prostu.
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  10. Nivejka7 grudnia 2009 23:24

    Butterfly...Te czasy są nadal...

    Pamięć
    Płynie wciąż z prądem nowych dni
    lecz czasu zamieć
    nierzadko gubi piękne sny ...
    :)))

    OdpowiedzUsuń
  11. Nivejka7 grudnia 2009 23:26

    Iwuś...
    Nad krasnoludkiem rozpinam ochronny parasol milczenia:D

    OdpowiedzUsuń
  12. butterfly8 grudnia 2009 00:29

    Prawda w słowach piosenki. Mam małą książeczkę z jego poezją, na pierwszej stronie dedykacja: "Dla Izoldy, od Marka Grechuty". Jego dedykację zdobył dla mnie przed laty kolega. Razem słuchaliśmy tego piękna na winylach.
    To było jak: "Podarowałem Pani pąk czerwonych melancholii a Pani na to cóż, to bukiet zwykłych róż..." Chyba tak to leciało.

    OdpowiedzUsuń
  13. ART-D8 grudnia 2009 15:28

    Bardzo lubię słuchać Marka Grechuty, a dawno tego nie robiłem dziś dzięki tobie będę słuchał :))

    OdpowiedzUsuń
  14. Nivejka8 grudnia 2009 16:14

    Madame ... Butterfy :) Dokładnie. Tak toooo leeeeeeciałoooooooo!!!! ;)))

    OdpowiedzUsuń
  15. Nivejka8 grudnia 2009 16:15

    Seba ... Przyjemności...:)))

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej