Zasłuchałam się....

-



Na nowo odkryta, stara płyta. Muzyka sprzed lat. Kiedyś słuchałam tego na okrągło. Aż do zepsucia się gramofonu. Niemalże do zdarcia czarnej płyty.
Kupiłam nową. Małą, srebrną i... bezduszną. Jakość jakością, ale winylowe płyty miały swój urok. Cała ceremonia słuchania. Najpierw wyjmowanie z okładki, potem  ochronna folia. Przejrzenie  czy nie ma rys. Jeszcze tylko zdmuchnięcie niewidocznych pyłków, nastawienie igły, czasami właściwych obrotów i... gotowe.
Stara płyta, czarna i wysłużona, aczkolwiek w stanie przyzwoitym, poszła w dobre ręce (taką przynajmniej mam nadzieję:)


Krajobraz pełen nadziei. To tytuł tej płyty.
I faktycznie . Nadzieja wypływa z każdego akordu, z każdej ósemki i ćwierćnuty.
I z każdego słowa przepięknie wyśpiewanego przez nieodżałowanego Marka Grechutę...

Boska, po prostu boska muzyka. Balsam dla duszy i plaster na serducho. Taki z opatrunkiem, żeby mniej bolało. Wszystkie piosenki na tej płycie są piękne, ale ta... chyba naj.
Właśnie takiej miłości wszystkim życzę. I sobie. I Krasnoludkowi;))) Jemu chyba najbardziej, bo zdaje się, że mimo bajkowej natury, facetowi wyraźnie brakuje szczęścia. Takiego życiowego...

Komentarze

  1. Anonimowy7 grudnia 2009 11:52

    Nivejko... sentymentalnie się porobiło... klimaty bliskie sercu memu :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Artek7 grudnia 2009 12:23

    Piękna muzyka. Biegnę kupić płytę. Aż żal że nie ma już winylowych:)
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  3. Nika7 grudnia 2009 16:18

    Mniód mi na serce lejesz tą muzyką. Na wspominki mnie wzięło ,a tu niewdzięczna robota czeka:( buziak:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Nivejka7 grudnia 2009 16:21

    Maura ... każdy ma jakąś jesienną stronę;)

    Artek ... To mi w duszy gra:)

    Nikuś ... Domyślam się, że niewdzięczna. Nie żałuj. Idzie NOWE...:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Lusia7 grudnia 2009 16:26

    Pamiętam tę płytę. Faktycznie jest piękna. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Monia7 grudnia 2009 16:30

    Co tam ta muzyka. Ty się lepiej przyznaj kto to ten Krasnoludek jest. Bo mnie nie wiedzieć czemu ciekawość zżera;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Nivejka7 grudnia 2009 20:00

    Monia ... Krasnoludek, to Krasnoludek. Nic więcej nie powiem (napiszę) ;)))

    OdpowiedzUsuń
  8. butterfly7 grudnia 2009 20:59

    Grechuta... Co za piękne czasy. "Każdy ma jakąś jesienną stronę"... ładne.

    OdpowiedzUsuń
  9. iw7 grudnia 2009 21:42

    Ja też cierpię na babską ciekawość pod wpływem wzmianek o krasnoludku! :) A Grechuta był faktycznie nieodżałowany. Jego muzyka nieprzeciętna i piękna po prostu.
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  10. Nivejka7 grudnia 2009 23:24

    Butterfly...Te czasy są nadal...

    Pamięć
    Płynie wciąż z prądem nowych dni
    lecz czasu zamieć
    nierzadko gubi piękne sny ...
    :)))

    OdpowiedzUsuń
  11. Nivejka7 grudnia 2009 23:26

    Iwuś...
    Nad krasnoludkiem rozpinam ochronny parasol milczenia:D

    OdpowiedzUsuń
  12. butterfly8 grudnia 2009 00:29

    Prawda w słowach piosenki. Mam małą książeczkę z jego poezją, na pierwszej stronie dedykacja: "Dla Izoldy, od Marka Grechuty". Jego dedykację zdobył dla mnie przed laty kolega. Razem słuchaliśmy tego piękna na winylach.
    To było jak: "Podarowałem Pani pąk czerwonych melancholii a Pani na to cóż, to bukiet zwykłych róż..." Chyba tak to leciało.

    OdpowiedzUsuń
  13. ART-D8 grudnia 2009 15:28

    Bardzo lubię słuchać Marka Grechuty, a dawno tego nie robiłem dziś dzięki tobie będę słuchał :))

    OdpowiedzUsuń
  14. Nivejka8 grudnia 2009 16:14

    Madame ... Butterfy :) Dokładnie. Tak toooo leeeeeeciałoooooooo!!!! ;)))

    OdpowiedzUsuń
  15. Nivejka8 grudnia 2009 16:15

    Seba ... Przyjemności...:)))

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O opalaniu...

-
Obraz
Wiatr zmienił kierunek. Przywiał deszczowe chmury, które zasłoniły słońce, rozpędził smażących się na plaży turystów do okolicznych pubów i przywiał nabzdyczoną, nie wiedzieć czemu Osobistą. Stanęła w progu i nic. Nie przechodzi dalej, nie trajkocze wesoło swoim zwyczajem i nie rozgląda się ciekawie po kątach w poszukiwaniu sensacyjnej pajęczyny albo ekscytującego kurzu. Jedyne co robi to stoi, gapi się i myśli, chociaż za to ostatnie głowy bym nie dała. - Ależ nie krepuj się. Właź – zachęcałam gościa przyjaznym słowem i gestem. Jedyną reakcją było to, że ni to ze zdziwieniem ni z dezaprobatą spojrzała na własne, muśnięte lekką brązowo złocistą opalenizną nogi, przyozdobione gustownymi japonkami i lakierem do paznokci w kolorze malinowym z perłową poświatą. - Spokojnie, możesz w butach. Mieszkanie to nie meczet, żeby hasać po nim boso – kontynuowałam zachęcanie do ruchu jakiegokolwiek. Bezskutecznie. Najwyraźniej za punkt honoru postawiła sobie stanie i tarasowanie wejścia własna osobi...
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Jedenaste; nie sikaj!

-
Obraz
Z pamiętnika psa płci babskiej Wielkie mi mecyje. Nie będę się odzywać ani merdać ogonkiem. Obraziłam się i będę się tak gniewać jeszcze z godzinę. Co najmniej. Bo też jest o co awanturę robić... - A co tu się dzieje? - pańcia zaraz w progu przybrała postać żony Lota. I nawet zaniemówiła. Szkoda, że tylko na chwilę. W pierwszym momencie myślałam, że to z podziwu, że tak ładnie sobie poradziłam. Że tak równiutko i drobniutko... Ale nie! Pańcia szybko otrząsnęła się z początkowego szoku i zaczęła nadawać. Czasami się dziwię, że w radio nie pracuje. Potrafi godzinami gadać o niczym.
Czytaj więcej