Asertywność?

Będąc młodą, piękną i niecałowaną miałam ambicje nauczyć się : francuskiego, jazdy na deskorolce i asertywności. Wyszło tak jak wyszło. Znam rosyjski, niemiecki jako tako po japońsku. Jedyne deski z którymi zawarłam bliższą znajomość to ta do prasowania, ewentualnie do siekania cebulki. O asertywności lepiej nie mówić...

Sobota wczesne rano...Telefon zawył skoczne "Szła dzieweczka" w chwili kiedy coś mi się kończyło śnić. I jasna haftowana! Cedeen pozostał w sferze sennych marzeń...
- Czego? - warknęłam do słuchawki nie patrząc nawet na wyświetlacz.
- Cóż za miluchne powitanie - zaświergotała Osobista - Nie mów, że jeszcze spałaś!
- Dobra. Nie powiem - burknęłam przeciągając się.
- Jest sprawa - kontynuowała niczym nie zrażona - a nawet dwie sprawy.
- Acha...
- No to tak. Po pierwsze, masz zepsuty domofon, stoję pod bramą,a ona nie chce mnie wpuścić. No to zwlecz się i otwórz! Z łaski swojej!
No to się zwlokłam. Podniosłam cielesną powłokę, i otworzyłam. Z łaski swojej.
Osobista wkroczyła w towarzystwie pokaźnych dwóch toreb i bez pytania pognała z nimi do kuchni.
- A po drugie? - zapytałam patrząc na wypchane torby.
- Co po drugie? - zasapała ciężko - A! Po drugie! To na dziś potrzebuję ze trzy ciasta i ze cztery sałatki. I jakieś mięsko by mi się przydało jeszcze. I może...
- Dość! - przerwałam jej, już zupełnie rozbudzona - Tylko nie mów, że to wszystko ja mam zrobić!
- Dobra, nie powiem - zemściła się - Jak sobie paniusia życzy.
- Życzy sobie, żebyś z łaski swojej wyjaśniła po jakiego czorta ci tyle żarcia?
- Mnie to po żadnego, ale mój Małżonek Osobisty wymyślił, że się będzie u nas w domu integrował z kolegami. Z pracy. Więc sama rozumiesz...
- I dowiedziałaś się o tym przed chwilą?
- Nie no mówił mi wcześniej tylko...
- Zapomniałaś?
- No! Skąd wiesz? - zapytała trochę bez sensu, wiec postanowiłam to przemilczeć.
- O ile dobrze rozumiem w torbach jest coś z czego mam wyszamanić na jutro tę furę żarcia?
- No! Wróżka czy co? - osobista patrzyła na mnie gałami wielkimi jak złotówy - To co? Zrobisz?
Jestem wyjątkowo mało odporna na prośby wszelakie. Na prośby wszelakie poparte błagalnym spojrzeniem i wypowiedziane skomlącym tonem to już w ogóle - odporności zero.
- Czekaj no, a właściwie to dlaczego ja mam to robić? A ty? - resztki zdrowego rozsądku poparte równie smętnymi resztkami asertywności dały o sobie znać.
- Bo obiecałam!
- Co? - zapytałam podejrzliwie
- Że będzie po domowemu. I że nie zamówię cateringu.

W rezultacie;
- się dałam wrobić!
- nikt nie doznał zatrucia pokarmowego,
- ani innych dolegliwości natury gastrycznej,
- Osobista w skowronkach
- mąż Osobistej dogorywa na kacu
- padam na twarz...

Źródło zdjęcia w sieci