Będę żyła...

Pierdutnięcie, szyb brzęczenie, i tadaaaaaaaaaaam. Wiadomo - Nadworny w dom, chowaj kawę bo wyżłopie wszystko.

- Ty się Kiedyś doigrasz Nadworny. Zobaczysz! - zawyrokowałam posyłając jednocześnie w powietrze buziaka wraz z uśmiechem numer 2 (numer drugi to taki zupełnie niewinny;)
- Że niby co? - odpowiedział wyswobadzając się z czapki, szalika i innych takich, w ciepłym zbędnych.
- Że się migasz. I wcale nie niby. Łazisz gdzieś zamiast stołka pilnować.
- A co to już kawy się nie można napić? -  odparł wzruszając beztrosko ramionami - I nie gdzieś tylko do ciebie. I w sprawie na dodatek.
- Służbowej? - zapytałam wszystkim; oczami, miną, językiem i przysiadem. Wszytko z wrażenia.
- Nie. Prywatną. Ale to akurat szczegół. Spawa jest sprawą. A ty zrób wreszcie tej kawy...
Phiii... phiknęłam sobie na zapleczu. Dobrze, że nie muszę mieć płaskiej głowy, żeby miał gdzie tę kawę stawiać. Szowinista męski jeden!
Bardziej jednak obawiałam się cedeena, bo jak sprawa prywatna, i do mnie, to jak nic chodzi o Cylupę. Strach się bać. Bo znów będę się tłumaczyć i oczami świecić i za siebie i za Księcia Małżonka i za Cylupę z Cybulina.
- E tego... O mam! Nadworny, a transmisje oglądasz? Z olimpiady? - zapytałam mając nadzieję, że zapomni z czym przyszedł - Bo mnie kurna, coś telewizor siada. I nie za...
- Daruj sobie. To nic nie da - odparł luzacko i dosypał do kawy kolejną łyżeczkę cukru - Co zrobiłaś w sprawie Zofii?
- Błekitnookiej?- zapytałam dalej grając na zwłokę
- Słuchaj. Jak dla mnie to ona może mieć nawet fioletowe te oczy. W pomarańczowe gwiazdki nawet. I być mistrzynią sportów zimowych. Albo ekstremalnych - powiedział niezwykle spokojnie. Ale nie zrezygnował z dręczenia mnie - Co zrobiłaś?
- Nic - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. - Bo ja myślę, że ty źle myślisz. Ty nawet nie raczyłeś jej na oczy zobaczyć. A już wyrokami serwujesz.
- Ona mnie też nie widziała - powiedział i popatrzył na mnie czujnie - Chyba... A może widziała co?
Za duża jestem żeby się pod biurkiem chować. Ponadto odwaga cywilna nakazuje stawić czoła ...
- Widziała...- jęknęłam cicho, ale nadal bezczelnie gapiłam się mu prosto w oczy - No i właśnie wszytko dlatego. Że sobie pooglądała. I zaczęła Księcia Małżonka zaczepiać . No to jej dał namiary.
- Które? - zapytał krótko - Ale uprzedzam lojalnie, że jak te z wakacji to nie żyjesz!
Zwiałam. No najnormalniej w świecie zwiałam. Na zaplecze. Bo mnie jeszcze życie wyjątkowo miłe. I mimo przedłużającej się zimy jakoś mi nie zbrzydło.
- Wyjątkowo dobrze się na nich prezentujesz - pisnęłam uchylając drzwi.
Nadworny siedział spokojnie. I wcale nie wyglądał na zrezygnowanego. Wręcz przeciwnie...

Będę żyła....

Źródło zdjęcia w sieci