Tort

Najlepsze kasztany rosną na placu Pigalle, a najsłodsze truskawki są w mojej zamrażarce.

- Co ty znowu kombinujesz? - zapytał podejrzliwie Nadworny. Odkąd pożarł się z Zofią z Cybulina Cylupą, wieczory spędza w mojej kuchni. Dowodów nie mam, ale wszelkie znaki na niebie i na ziemi świadczą o tym, że Szanowny Nadworny ma jakiś radar. Albo RRS. Bo niby skąd wie, że kombinuję? I że w kuchni? I że słodkie robię? KaGieBe to przy nim mały pan Pikuś.
- Torta kombinuję. To znaczy usiłuję kombinować - mruknęłam znad michy z czymś co, jeszcze niczym tortu nie przypominało.
- Acha. Pomoc ci?
- Nie. Poradzę sobie.
- No to ci pomogę - Nadworny zakasał rękawki bluzy i stanął w pozycji "do biegu, gotowi, start"
- Lepiej się nie mieszaj bo jak namieszasz w inną mańkę to wyjdzie zakalec.I będzie na ciebie - zagroziłam.
- Trudno. Muszę się czymś zająć - odparł niezrażony - Poza tym, i tak na kogoś zwalisz, to mogę być to ja. Przyzwyczaiłem się.
- Słusznie - przytaknęłam wręczając Nadwornemu mikser i michę z truskawkami - No to ucieraj. Mają być jak puch!
Zasalutował posłusznie i z zapałem godnym sprawy wagi państwowej przystąpił do pracy. Ja też przystąpiłam. Do dalszego kombinowania. No, kurczątko blade, nie jest łatwo. Tak bez przepisu...
Biszkopt tortowy się udał. No, może mógł być te pół centymetra wyższy, ale ujdzie. Masa chyba też. Eksperymentalne połączenie budyniu z truskawkami deptanymi.
- Słodkie - stwierdził Nadworny oblizując palucha
- No... - też polizałam. Swojego! - To co? Cytrynki?
Pocytryniona solidnie masa nabrała charakteru. Do tego poncz z sekretnego przepisu pani babci sąsiadki Nadwornego. Mocny!
- No i jak? - zapytałam Księcia Małżonka, który normalnie to kuchnię szerokim łukiem omija, ale wczoraj zaglądał co chwila celem sprawdzenia jak się sprawy mają.
- Lekko krzywy - ocenił fachowym okiem.
- E to nic. Tu się pierdutnie różę, tu się da napis i będzie okejowo - zignorowałam atak - Poza tym, to jest efekt jeszcze nie końcowy.
- U nas by taka fuszerka nie przeszła - powiedział wyniośle i zadarł nosa.
- U was - odparłam - to się trawę na zielono maluje i hełm na druga stronę wywraca.
Przystroiłam, napisałam i wyglądał... No może nie cudnie, ale z cała pewnością apetycznie.
- Próbujemy? - zapytał Nadworny z oczami łakomie wbitymi w różowo białe cudo domowego przemysłu cukierniczego.
- No co ty! Jak ja dam taki napoczęty?
- A jak będzie niedobry? - kusił. I siebie i mnie i Księcia Małżonka, który ponownie pojawił się w kuchni.
- No dobra. Ale po maluchu! - zezwoliłam i ochoczo ukroiłam każdemu solidną porcję. Sobie ma się rozumieć też. Był dokładnie taki jak chciałam. Delikatny, a jednak mocny. I z charakterem. Taki jak Ona. Jubilatka znaczy.
- Mniam - mlasnął z zachwytem Nadworny - Żyje się po to żeby jeść!
- Taaaaa - przytaknęłam - A je się po to, żeby się odchudzać...

Chcieli jeszcze, ale nie dałam. Bo by mi napis "DLA MAURY" zeżarli :)

PeeS. Wszystkiego najweselszego Maura:)

Źródło zdjęcia w sieci