Czupiradło

-

Na prawo most, na lewo most, a dołem Parsęta płynie...
Na jednym z tych mostów stoi sobie Zołza Zołzowata. I wcale nie ma zamiaru skakać w otchłań wezbranej rzeki. Co to to nie! Jeśli ktoś tak choćby przez chwilę pomyślał, to był w błędzie. Mylnym!
Ona, ta Zołza, po prostu wychodzi. Z podziwu...

- No cześć! - dogoniło mnie jakieś czupiradło i z miejsca rzuciło się do całowania.
- Czeeeść - wybąkałam nieśmiało, między jednym a drugim czułym cmokiem w policzek.
- No co tam u ciebie? Jak święta? A dzieci? Już zdrowe? - czupiradło zasypywało mnie gradem pytań. I nie dawało nawet cienia szansy na udzielenie choćby zdawkowej odpowiedzi - No patrz! co za przypadek! Idę sobie idę, spokojniutko, a tu nagle!
- Wilk? - wtrąciłam
- Co? Jaki wilk? O ty! Jak zwykle żartujesz - odpowiedziała z uśmiechem szerokim jak ulice Nowego yorku - Ty! Ty nagle wyskoczyłaś! Jak królik z kapelusza. Nie widziałam cię już... Zaraz, ile to już minęło? - zastanawiała się.
- eeeeee...- mruknęłam wymijająco, aczkolwiek mało inteligentnie.
- No widzisz! Ty też nie pamiętasz! jakie to szczęście, że są telefony, bo bym nawet nie wiedziała, że żyjesz - trajkotała "znajoma" z rozwianym włosem - Koniecznie , słyszysz? Koniecznie, musimy to zmienić!
- Acha - zgodziłam się potulnie.
- Teraz, to ja się trochę śpieszę - powiedziała zerkając na zegarek - Ale, wiesz co? Zadzwoń do mnie, to się umówimy. I pozdrów męża, i dzieci i...
- Kota?
- Kota? To ty masz kota? No właśnie, znowu o czymś nie wiem - westchnęła teatralnie - To zadzwoń. Obiecujesz? - jeszcze raz cmoknęła mnie siarczyście w policzek i poleciała....
- Oczywiście, że obiecuję - zobowiązałam się uroczyście - Do kogoś na pewno zadzwonię ...
Bo może bym i zadzwoniła, kurza melodyjka skoczna, gdybym tylko wiedziała do kogo...

Zaraz! A może to była "Ukryta kamera"?
Jeeeeeeeeeeenyyyyyyyyyyyy! Będę w tefale!

Komentarze

  1. Nika7 kwietnia 2010 12:31

    Myślisz ,że " mają Cię "??? Ja tam myślę ,że koafiura może zmienić człowieka do "niePoznania". Albo Ty nie rozpoznałaś czupiradła ,albo ono Cię z kimś pomyliło.mła:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Nivejka7 kwietnia 2010 12:32

    Raczej to drugie...:D
    A myślałam że jestem nie do podrobienia :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy7 kwietnia 2010 12:33

    no przecież to byłąm ja!
    jak mogłaś mnie nie poznać?? :-)))

    OdpowiedzUsuń
  4. Nivejka7 kwietnia 2010 12:36

    Sorry.... bo mnie zmylyłaś! Trzeba było sobie znaczek z ptaszkiem w klapę wpiąć :D

    OdpowiedzUsuń
  5. zgaga7 kwietnia 2010 12:38

    Ze dwa razy przeżyłam podobne spotkania. Do dziś nie wiem, z kim....

    OdpowiedzUsuń
  6. Gosia7 kwietnia 2010 12:43

    Pomyliła się czy nie, wycmokana jesteś gratis
    hiih
    Się po mostach włóczysz, to cie czupiradła dopadają

    OdpowiedzUsuń
  7. Akular7 kwietnia 2010 12:44

    To ja poproszę o autograf na zaś ...skoro masz być w tv;-))) Oprawię w ramki i powieszę obok Twojego zdjęcia ...tego co wiesz;-)))))

    OdpowiedzUsuń
  8. Ewa P.7 kwietnia 2010 12:45

    No! Tacy właśnie są ludzie! Napadają! :D

    OdpowiedzUsuń
  9. Nivejka7 kwietnia 2010 12:53

    Zgaga...
    I to jest straszne... całujesz się i nie wiesz w jakiej intencji :D

    Gosia...
    Niby racja... ale wolałbym żeby to było czupiradło innej płci :D

    Akular...
    Ufffff... zaczęło się! i po kiego mi ta sława? :D

    Magenta...
    I cmokają siarczyście Bogu ducha winne Zołzy :D

    OdpowiedzUsuń
  10. Mała Mi7 kwietnia 2010 13:12

    I pomyśleć, że gdybyś tylko miała możliwość powiedzenia czegoś... to mogłaby to być nowa, wspaniała znajomość... :) a tak? Nici :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Anna7 kwietnia 2010 13:15

    no ale lepsze rozgadane czupiradło niż wilk za mostem

    OdpowiedzUsuń
  12. Nivejka7 kwietnia 2010 13:19

    Mała Mi...
    Odpowiem cytatem z "panienek do wzięcia"
    - Nie zawieram znajomości na ulicy;D
    a od siebie dodam... "na moście też nie" :D

    Anna...
    Teoretycznie tak... :D

    OdpowiedzUsuń
  13. Mira7 kwietnia 2010 13:19

    A czy Ty Nivejko czasem na tym moście nie stałaś sobie z paczką Piegusków (takie ciastka). Kobitka ściemniała, żeby się ciasteczkiem poczęstować :)))

    OdpowiedzUsuń
  14. Nivejka7 kwietnia 2010 13:23

    Mira...
    Absolutnie nie! Jestem na diecie. Od zawsze:D

    OdpowiedzUsuń
  15. Stardust7 kwietnia 2010 13:54

    Dzizas to nie czupiradlo, to wampirzyca jakas:))

    OdpowiedzUsuń
  16. Anonimowy7 kwietnia 2010 14:38

    A może to była fata-morgana? ;))) Widziadło dzienne czy inny pieron?!
    Intrygujące!
    Cmok, cmok!

    OdpowiedzUsuń
  17. lelevina7 kwietnia 2010 14:56

    niestety nie mam pamięci do ludzi, więc ciągle przydarzają mi się takie "pogawędki". a potem przez resztę dnia jest zastanawianie się. pół biedy, kiedy Kochane Słoneczko jest obecne, wtedy wyjaśni mi co i jak:)

    OdpowiedzUsuń
  18. MajaK7 kwietnia 2010 15:30

    ...raz mi się zdarzyło.....z okrzykiem :Krystyna !!!!!!!!!...rzuciła mi się obca kobieta na szyję...i do cmokania też...:):)....a na moje słowa:"przepraszam,nie jestem Krystyna" usłyszałam oburzone:"no jak to nie ???!!!!"...chyba mam sobowtóra....:):)....

    OdpowiedzUsuń
  19. iw7 kwietnia 2010 15:49

    Mnie takie gorące obcałowywanie zupełnie obcego Czupiradła chyba by nieco poddenerwowało.
    I zaraz bym sprawdziła zawartość torebki tudzież portfela!

    OdpowiedzUsuń
  20. iw7 kwietnia 2010 15:50

    Ale też parę razy słyszałam, że mam sobowtóra, podobnie jak MajaK!

    OdpowiedzUsuń
  21. Beatta7 kwietnia 2010 16:35

    Prawdopodobnie spotkałaś demona wodnego typu: Wodnica, Utopka, Rusałka, albo jeszcze inna Świtezianka. Stąd ta fryzura i ekspansywne zachowanie :)

    OdpowiedzUsuń
  22. Anulka7 kwietnia 2010 17:01

    I teraz musisz śledzić co tam w TV dają;-). Gorzej, jeśli nie masz telewizorka - tak jak ja, np. - trageeedia! Posiadasz to cudo, Nivejko? ;-0

    OdpowiedzUsuń
  23. matylda_ab7 kwietnia 2010 17:12

    To było takie: bzzzzziiiiiuuuuummmm. Myknęło jak struś pędziwiatr. ;))

    OdpowiedzUsuń
  24. Aleksandra Stolarczyk7 kwietnia 2010 17:19

    Raz też wywitałam się z BABONEM i dopiero w domu mnie olsniło,że kilkanaście dni wcześniej nastą piło zapozanie w kolejce u lekarza, gdzie pożarłysmy się jak dwie żmije.Ciekawe, czy ona sobie to tez przypomniała:)

    OdpowiedzUsuń
  25. Holden JAREK Cyprian 7 kwietnia 2010 17:36

    TO "ROZMOWA KONTROLOWANA" była:))), uściski:)

    OdpowiedzUsuń
  26. Nivejka7 kwietnia 2010 17:50

    Stardust...
    Obejrzałam się dokładnie. Śladów zębów brak. Jeśli jestem nadgryziona to jedynie zębem czasu :)

    Maura...
    Fatamrugana? Fantasmagoria? No bo przecież nie autosugestia... Chyba;D

    Lelevina...
    Ja właśnie mam tę pamięć. I jeśli nawet nie jestem sobie w stanie (czasami) przypomnieć imienia... to osoby zwykle pamiętam :)

    OdpowiedzUsuń
  27. Nivejka7 kwietnia 2010 17:53

    MajaK...
    Podobno każdy ma takiego sobowtóra... Ale żeby w jednym mieście?? :D

    Iw...
    Nawet mi to obmacywanie torby do głowy nie przyszło. Za bardzo wierze ludziom... :))) Tym razem jednak to chyba była jednak pomyłka:)

    Beatta....
    Weź nie strasz co!? Ja tam codziennie chodzę tym mostem :D

    OdpowiedzUsuń
  28. Nivejka7 kwietnia 2010 17:57

    Anulka...
    Telewizor mam! A juści. Co mam nie mieć. Żeby ludzie gadali że nie mam? ... Tyle że używam z rzadka :D

    Matylda...
    Po pierwsze witam na moim wirtualnym podwórku:)
    Po drugie to chyba masz rację. przyleciała, poleciała i tyle ją widzieli :)

    OLQA...
    Dobre... Koniecznie powinnaś to opisać :D Będzie cudne opowiadanie:)

    Holden...
    Jakby nie było satyra trąca i telewizją zalatuje:D

    OdpowiedzUsuń
  29. Unknown7 kwietnia 2010 18:03

    Sobie jaj nie rób bo do sądu podam cholera.
    Mów, skąd masz moje zdjęcie co?

    OdpowiedzUsuń
  30. Nivejka7 kwietnia 2010 18:12

    No właśnie miałam dać ogłoszenie blogowe, że się fota z wiatrem przypałętała, bezpańska jakaś, a tu się właściciel znalazł :D
    Oddać? Czy może jeszcze powisieć? :D

    OdpowiedzUsuń
  31. Jolanta Chrostowska-Sufa7 kwietnia 2010 20:02

    Nivejko, ciekawe spotkanie. Strasznie dezorientujące, trudno zachować zimną krew w obliczu takiej nawałnicy słowotoku. Aż zaniemówiłaś. Nie czułaś się sfrustrowana? :-)) A jeśli to faktycznie była ukryta kamera, to jestem ciekawa Twojej miny, jak już Ciebie pokażą w telewizji. ;-) Podejrzewam, że moją miną w takich okolicznościach mogłabym odstraszać przechodniów. :-D

    OdpowiedzUsuń
  32. Anonimowy7 kwietnia 2010 20:05

    Ależ to baaardzo miłe! Oznacza, że się nic a nic nie zmieniłaś przez te iksy lat! :)

    OdpowiedzUsuń
  33. Margarithes7 kwietnia 2010 21:07

    a to byłam ja... ja :)

    OdpowiedzUsuń
  34. Magda7 kwietnia 2010 21:16

    ja sobie chetnie tu przycupnę i polekturzę :)

    OdpowiedzUsuń
  35. Ida7 kwietnia 2010 23:06

    a może ja?... :)

    OdpowiedzUsuń
  36. Unknown8 kwietnia 2010 19:31

    Nivejko:: Niech wisi. No taki jestem a prawa do osobistych dóbr kultury mam gdzieś. Ostatnio czytałem jak Terry Gilliam film robił i umieścił w kadrze jakiś mural przedstawiający aktorkę Dolores del Rio. Twórca podał Terrego do sądu i otrzymał 75 tysięcy dolarów. Kurwa paranoja. Ja swoje zdjęcie daje Ci na własność i sam ramkę z kory wystrugam i prześle jak podasz adres. pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  37. doro8 kwietnia 2010 21:18

    urocze spotkanie; tylko to całowanie na niedżwiedzia! bleeh ;D

    OdpowiedzUsuń
  38. Nivejka9 kwietnia 2010 00:20

    Jolu...
    No trudno zachować zimna krew... jedno co łatwo to zachować milczenie. pod wpływem szoku :D

    Kate...
    Fakt. Wszyscy się starzeją, tylko ja nadal, piękna, młoda i niecałowana:D

    Margo...
    Ciebie bym poznała!

    OdpowiedzUsuń
  39. Nivejka9 kwietnia 2010 00:24

    Magda...
    Witam :) I zapraszam, czuj się jak u siebie :)

    Ida...
    Kurcze, raczej nie. tamta miała inną sukienkę. No i nie miała takiego zadartego kucyczka :D

    Bareya...
    Dzięki. Zawsze to miło jak ktoś swój wizerunek udostępni... za darmochę :D

    Doro...
    Właśnie , to całowanie... niby nic takiego, ale wole z płcią przeciwną :D

    OdpowiedzUsuń
  40. Pozytyw_ka9 kwietnia 2010 09:08

    Okropna przygoda ;) Ja kiedyś odebrałam telefon domowy:
    - Kasia?
    - Kasia.
    Po czym nastąpił dwudziestominutowy monolog. Dowiedziałam się wszystkiego o cioci Ewie, dzieciach mniejszych i większych, szefie- wredniaku, chryzantemach hodowanych na balkonie specjalnie na Dzień Zmarłych i wielu innych, fascynujących rzeczach ;) Gdy wreszcie Osoba się wygadała i chciała się odmeldować, zapytała:
    - To co? Teraz twoja kolej... kiedy zadzwonisz?
    - A kto mówi?
    :)))
    Pozdrawiam ciepło ;)

    OdpowiedzUsuń
  41. Czarny(w)Pieprz9 kwietnia 2010 11:55

    Fajnie:) Ja jestem za takim sposobem wyładowywania nadmiaru pozytywnej energii. Napadamy, całujemy, wyrzucimy pare informacji i znikamy:) Hmmm...może dziś zastosuję:)

    OdpowiedzUsuń
  42. Anonimowy9 kwietnia 2010 13:11

    Czytam i czytam,ale edukacja nie idzie w parze z popełnianym nagminnie błędem.Aha- pojawia się prawie w każdym wpisie i razi.

    OdpowiedzUsuń
  43. Nivejka9 kwietnia 2010 14:03

    Pozytywka...
    Jedna korzyść, że to nie na Twój koszta ten monolog :D

    Pieprzu...
    To ja czekam na relację :)

    Anonimie...
    Jak mnie coś wkurza i razi to nie czytam. Po prostu omijam szerokim łukiem:)

    OdpowiedzUsuń
  44. Anonimowy9 kwietnia 2010 14:13

    No cóż,po osobie,która uważa się za panią nauczycielkę,to spodziewałam się innej odpowiedzi.Ale widać edukację "wieczorową porą".Na pewno będę omijać bardzo szerokim łukiem.

    OdpowiedzUsuń
  45. Margarithes9 kwietnia 2010 16:20

    uuuu

    Anonim

    Usuń ten bełkot Nivejko!

    OdpowiedzUsuń
  46. West9 kwietnia 2010 16:38

    Widzę, że cie trolle dopadły. To z zazdrości!

    OdpowiedzUsuń
  47. Nivejka9 kwietnia 2010 17:07

    Z osoba, która nie ma śmiałości podpisać się choćby pseudonimem, nie mam zamiaru dyskutować :)

    OdpowiedzUsuń
  48. Anonimowy11 kwietnia 2010 11:41

    nie nie to byłem ja twoja Miriam ;D

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O opalaniu...

-
Obraz
Wiatr zmienił kierunek. Przywiał deszczowe chmury, które zasłoniły słońce, rozpędził smażących się na plaży turystów do okolicznych pubów i przywiał nabzdyczoną, nie wiedzieć czemu Osobistą. Stanęła w progu i nic. Nie przechodzi dalej, nie trajkocze wesoło swoim zwyczajem i nie rozgląda się ciekawie po kątach w poszukiwaniu sensacyjnej pajęczyny albo ekscytującego kurzu. Jedyne co robi to stoi, gapi się i myśli, chociaż za to ostatnie głowy bym nie dała. - Ależ nie krepuj się. Właź – zachęcałam gościa przyjaznym słowem i gestem. Jedyną reakcją było to, że ni to ze zdziwieniem ni z dezaprobatą spojrzała na własne, muśnięte lekką brązowo złocistą opalenizną nogi, przyozdobione gustownymi japonkami i lakierem do paznokci w kolorze malinowym z perłową poświatą. - Spokojnie, możesz w butach. Mieszkanie to nie meczet, żeby hasać po nim boso – kontynuowałam zachęcanie do ruchu jakiegokolwiek. Bezskutecznie. Najwyraźniej za punkt honoru postawiła sobie stanie i tarasowanie wejścia własna osobi...
Czytaj więcej

Jestem!

-
Obraz
Uprzejmie donoszę, że jestem, że wróciłam i że co najważniejsze, nie przytyłam. Chociaż żarcie było pierwszoligowe. Kaczuszki, łososie, krewetki, a nawet ble i fuj małże. Pomijając incydent z naćpanym dilerem, który chciał mnie zmolestować albo przynajmniej przestraszyć imprezka była cudna, uchachana , a jakie wino! Jestem wymasowana, wypachniona, dopieszczona w każdym niemal milimetrze kwadratowym całkiem sporego ciała. Tylko... kiedy ja to wszystko odeśpię? Oraz bolą mnie biodra. Nie, nie mam zamiaru obiecywać, że już nigdy nie przetańczę calutkiej nocy. Wręcz przeciwnie. Przetańczę i to nie jedną! Dla przyjemności i na złość tym którzy myślą, że mnie załamią! Na pohybel! Nie wiem tylko jak w tej sytuacji świętować Światowy Dzień Grania w Tenisa... Ponieważ, tak czy siak, bez względu czy taki dzień akurat w kalendarzu występuje czy nie, czybiodra bolą czy wręcz przeciwnie w tenisa jednakowoż nie grywam. Zatem...wejdę na szczyt góry. Własnych możliwości plastycznych.;)
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej