Dżipies na polskich dróżkach

„...Jeśli nie chcesz mojej zguby....
dżipiesa kup mi luby"

Luby, najwyraźniej nie chciał zguby, co udowodnił dżipiesa kupując.
No! I teraz jeździmy razem. Ja i mój dżipies. Po drogach dróżkach i bezdrożach. Częściej po bezdrożach.
Ten dzipies to mądre urządzenie. Bardzo. Lepiej ode mnie wie gdzie chcę jechać. I mnie o tym informuje głosem męskim. Na ucho biorąc, dość przystojnym. A co! Jak już mam samotnie podróżować, to niech mi chociaż facet drogę wskazuje.Szkoda tylko, ze uwodzicielski głos nie idzie w parze z ... ponętną obudową. Trudno. Nikt, ani nic nie jest idealne:)
Nastawiłam sobie tego dzipiesa. Wpisałam adres. Że Warszawa, że Rzymowskiego i jeszcze numer. I kazałam się prowadzić.
- Jadziem, Panie Zielonka - wrzasnęłam bojowo wciskając pedał gazu. Urządząnko chwilę pomyślało. Coś tam zaszumiało, zatrzeszczało. I oto jest. Mapka, kilometry, i czas w jakim powinnam te kilometry pokonać.
I sobie jedziemy - wespół zespół, ku szerokim ulicom Łorsoł city. Już w pierwszym mijanym miasteczku doszło między nami do nieporozumienia.
- Za 600 metrów skręć w lewo - mówi (ten gość z dżipiesa)
- Za 200 metrów skręć w lewo - powtarza.
- Słyszałam - mruknełam - Ale coś mi się widzi, że ściemniasz. Tu to chyba prosto trzeba.
Ale gdzie tam! Upiera się że mam skręcić w lewo. Ja też się uparłam. Pojechałam prosto. Wbrew jego woli. A on na to:
- Jedź tą drogą.
No proszę! Jaki zgodny. Jedziemy dalej. A ten znowu zaczyna.
- Za 600 metrów skręć w prawo.
- Super! W prawo umiem. Gorzej ze skręcaniem w lewo. Ale pracuję nad tym.
- Za 200 metrów skręć w prawo.
- Dobra, dobra. Słyszałam. Skręcę. Tym razem niech będzie po twojemu.
Chciałam jeszcze mu coś powiedzieć, ale musiałam się psychicznie przygotować do manewru. Skręciłam. Wedle życzenia. Droga jakaś taka dziwna. Jakości podrzędnej. Brukowana miejscami. Potem bardziej polna. Ale co tam. Jadę. Ostatecznie facet chyba wie co mówi.
W miarę upływu kilometrów, zaczęłam tracić pewność co do tego czy aby na pewno wie. Co gorsza zaczęłam snuć paskudne podejrzenia, że mnie chce w zamiarach niecnych, na jakieś manowce sprowadzić.
Jedziemy jednak dalej. Z zawrotną prędkością 30 kilometrów na godzinę.
A i to w porywach.
I tak trochę polna drogą, trochę autostradą, trochę lasem, kawałek rżyskiem, trochę kartofliskiem i jeszcze troszkę burakami - dojechałam. To znaczy, dojechaliśmy. Ja i mój dzielny dżipies. Wespół zespół, "by żądz moc móc zmóc". I cały czas chodzi o żądzę przygód, żeby nie było!
- Jesteś u celu - poinformował mnie facet z dżipiesa.
- Po pierwsze jesteśmy. Po drugie to widzę. A po trzecie to dwie godziny później niż zazwyczaj.
- Ale za to zrobiłaś o cały kilometr mniej! No i te krajobrazy mijane....- tak by pewnie powiedział ten dżipiesowy głos gdybym mu zasilania nie odcięła.
Zadzwoniłam do Księcia Małżonka, żeby zameldować o przybyciu i złożyć relacje z trasy.
- Jak się jechało? A...no i dlaczego tak późno?
- No wiesz... chyba drogi pozamykali, bo jakimiś bezdrożami jechałam. Wszystko przez to Euro! Cholerne! Drogi słabe to i późno.
Chwila ciszy. I rechot.
- Na najkrótszą nastawiłaś?
No to mamy jasność...

Wnioski po podróżne:
- Dżipies jest tak mądry jak osoba go obsługująca.
- Instrukcje obsługi służą do czytania, a nie do zapisywania złotych myśli. I należy je czytać. KONIECZNIE! W całości!
- Niedługo jadę do Gdańska. Nastawię na najdłuższą. Może zahaczymy o Kraków?

Źródło zdjęcia w sieci
...swoją drogą to do roweru chyba też powinnam sobie zakupić :D