Farba

Syf, malaria i guziki. Oraz drobiazgu pięcioro. Miał być mały biały domek, ogródek, pies bernardyn, huśtawka i różowe ściany w salonie. Różowe,jak ich życie, które skwapliwie planowali. Coś nie wyszło. Życie zweryfikowało marzenia. Skończyło się na M4 w mrówkowcu, doniczce na parapecie i chomiku. Kolor ścian przypominał brudną ścierkę. Takiej samej barwy była codzienność. Szarobura. I pozbawiona perspektyw na lepsze jutro.
- Dość tego! - krzyknęła i żeby bardziej podkreślić prawdziwość swojego protestu, tupnęła nogą. Nawet na nią spojrzał, unosząc powoli wzrok znad wczorajszej gazety. Dzieci też oderwały głowy od japońskiej kreskówki. Wyglądała bojowo. Stała w dziwnej pozie. Coś jakby połączenie Statuy Wolności z Supermenem. Mimo papilotów na głowie, przydeptanych kapci i poplamionego szlafroka wyglądała na zdecydowaną i pewną tego co mówi. Nikt z domowników nie wiedział dokładnie czego ma dość i na jak długo, ale postawa kazała wierzyć, że mówi serio. Bardzo serio.
- Idę spać - zakomunikowała. Widząc ulgę na twarzach domowników, że niby "dość" dotyczyło tylko dnia dzisiejszego dodała - Szykujcie się. Nadchodzi nowe. Od jutra zaczynamy!
- Ale co? - niemrawo zainteresował się mąż, pan i władca.
- Życie - rzuciła krótko. I tyle ją widzieli.
- Acha - powiedział On i ponownie zanurzył nos w gazecie.
- Achaś - powiedziały dzieci i wróciły do japońskiej kreskówki.
"Wymagaj od wszystkich. Sobie też stawiaj wymagania" - z taką myślą zasypiała i z taką się obudziła wraz z pierwszym dźwiękiem budzika nastawionego na nieludzko wczesną porę. Jak nigdy uprasowała pięć poszarzałych od ciągłego prania dziecięcych bluzeczek, pięć par wytartych na kolanach spodni. Przygotowała śniadanie. Czym chata bogata, a że biedna, to skromne.
- Nigdy więcej! - mruknęła rozczesując skręcone włosy. Wszystkie gąbkowe wałeczki wylądowały w koszu - Wyglądam jak własna ciotka dwadzieścia lat temu. A w poradniku wyraźnie stało. czarnym Arialem na poszarzałym, że "zadowolenie z siebie kluczem do sukcesu".
- Pobudka! Wstawać leniuchy! - zawołała radośnie, bez zwykłego porannego marazmu - Dzień się budzi a Wy razem z nim! Przygotowane ubrania wywołały zdziwienie umiarkowane. Wielkie "O" na buziach pojawiło się dopiero na widok zastawionego do śniadania stołu.
- No! Jeśli na tym ma polegać to nowe, to jestem za - powiedział On, sięgając po herbatę.
- Nie tylko na tym. I nie masz wyjścia, musisz, być za!
- Tak? A kto tak niby zadecydował? Co? - zakpił
- Ja. Zadecydowałam. I tak będzie! - odpowiedziała pewnie - Zaraz po śniadaniu, odprowadzisz dzieci do szkoły. A wracając...
- Ale dlaczego ja? - przerwał
- ...wstąpisz do hurtowni. I kupisz farbę. Różową. A! I pędzel. Albo wałek. Co wolisz.
- ale... - zaczął niepewnie
- Powiedziałam! I zdania nie zmieniam!
- A ty? Co ty będziesz robić? Lenić się?
- O nie! Wracamy do naszych planów. I tym razem na marzeniach nie poprzestaniemy!

Zmiany zaczęli od ścian. Świeża, różowa farba przykryła szaroburą.

Źródło zdjęcia w sieci