Łuk

W łososiowym szlafroczku z falbanką, w domowych łapciach, z włosem nieskalanym szczotką i bez makijażu, siedziałam sobie w pokoiku na foteliku. Na stoliku stała butla przedniego czerwonego wytrawnego, którym to nabożnie i metodycznie się upadłam. Bo jak się upadlać to tylko przednim trunkiem...
- Brakuje Ci tylko papierosa w zębach, papilotów na głowie i ogórków na twarzy - powiedział Nadworny wkraczając raźnie do salonu. Normalny człowiek powiedziałby "dzień dobry", "ładny mamy dzień" czy jakiś inny utarty zwrot. No ale to Nadworny. Tylko i aż.
- Brakuje do czego? Bo chyba nie do szczęścia - zapytałam obronno-zaczepnie.
- Do pełnego obrazu - odburknął, rozsiadł się w fotelu obok i miał w nosie. Konwenanse wszelakie. Oraz to, że wzbudził moją ciekawość.
- Ty! Mów no po ludzku, bo...
- Bo co? - wpadł mi niemrawo w słowo.
- Bo nie mam ochoty na zgadywanki! Jakiego obrazu?
- A... Dulskiej - stwierdził wzruszając ramionami na znak, że taka ze mnie ciemnota, co to podstawowych motywów nie chwyta. Drapanie po nosie, które przy tym uskutecznił było znakiem oczywistym. Że myśli. I że posiada problem jakowyś okrutny.
- Te ogórki to niby maseczka taka? - zapytałam dla pewności, a kiedy uzyskałam potwierdzające skinienie głową, dodałam - Przede wszystkim, to Dulska, mój Nadworny drogi, nie paradowała z maseczką na twarzy. Że o papierosie w zębach nie wspomnę. I absolutnie nie łapię kontekstu. A teraz mów co ci na śledzionie leży.
- Dulska bo w szlafroku o nieprzyzwoicie południowej porze. A jak coś leży, to na wątrobie. Się mówi - Nadworny nabzdyczył się jak panna na wydaniu.
- Dobra. Poddaję się. I idę na ustępstwa. Na podrobach. Może być?
- Może - mruknął, zapatrzył się w okno i zamilkł.
Zanim kieliszek błysnął dnem, Nadworny dojrzał do wyrzucenia z siebie tego z czym przyszedł.
- Jasna zasmarkana! Higieniczna! - zaczął od pomstowania w intencji jeszcze nieznanej - I bądź tu człowieku, człowiekiem!
Patrzyłam na Nadwornego ze zdziwieniem, bo irytacja jego była wielka i raczej nie zocho-cylupo-pochodna.
- Jak dzieciak się dałem przerobić. Skamlał, skamlał i wyskamlał!
- Kto? Co? - zapytałam coraz bardziej zdziwiona.
- Taki z pracy. Nie znasz. Szczur jeden. Łaził i skamlał - Nadworny wstał i zaczął przechadzać się dyrektorskim krokiem po salonie - Zrobił projekt i koniecznie chciał, żebym to obejrzał i napisał co o tym myślę. Taka opinia na piśmie. Rozumiesz?
- Jak dotąd łapie - odpowiedziałam
- " Napisz, ty się na tym znasz. Zależy mi na profesjonalnej opinii" - przedrzeźniał skomlącego szczura - No to napisałem. Obiektywnie.
- Czyli oceniłeś nie na szóstkę... - stwierdziłam
- No przecież mówię, że obiektywnie. Nie podpiszę się pod takimi bzdurami! - oburzył się święcie i przysiadł- I teraz mam. Opinię zazdrośnika i nieuka. Ta Szuja łazi i rozpowiada, że się nie znam i że się na jego jakże oczywistym talencie nie poznałem. I że tendencyjnie oceniłem. A do mnie to się w ogóle nie raczy odzywać!
- Hmmm... - westchnęłam filozoficznie, przybrałam adekwatną do sytuacji minę pod tytułem "olej to" i udzieliłam porady - Kup sobie łuk.
- Łuk? - Nadworny zaszczycił mnie spojrzeniem błękitnych, jeszcze chwilę temu wściekłych, teraz zdziwionych oczu - Do strzelania?
- Nie. Do omijania - powiedziałam spokojnie - Bo takie typy, to trzeba szerokim omijać. Łukiem...

Źródło zdjęcia w sieci