Wizyta

- A teraz wybierz sobie żonę - powiedział Pan Bóg do Adama...

Tak oto wyglądały pierwsze demokratyczne wybory. Jakby nie patrzeć wolne, mimo że ograniczone...

- No? I jak? - Zapytał Nadworny kręcąc Zochą pirueta. Kiecka zawirowała wokół niej niczym zwiewna szatka elfa.
- O żeszty! Z koła cięta! - wykrzyknęłam. Byłabym jeszcze zagwizdała z podziwu "nad" ale niestety nigdy nie posiadłam tej umiejętności.
- Odlotowo!
- Czyli ludzko? - Zocha zapytała na wszelki wypadek (nigdy nie wie, kiedy żartuję)
- Czyli dokładnie tak jak powiedziałam. Od-Lo-To-Wo! - wyrecytowałam głośno, wyraźnie, ze świeżo nabytą dykcją i na wszelki wypadek sylabami.
- A ja? - teraz Nadworny okręcił się dookoła osi. Własnej.
- Hmmmmm... - mruknęłam i udałam, że się zastanawiam. Widocznie
zrobiłam to perfekcyjnie, bo Zocha rzuciła się do swego towarzysza z pazurami.
- A widzisz?! Widzisz?! - wrzeszczała - Mówiłam ci, że trzeba ten drugi. Ale Ty nie! Zawsze musisz postawić na swoim! To teraz masz!
- No! Mam - Nadworny uśmiechnął się tajemniczo i z czeluści wewnętrznej kieszeni marynarki wydobył ten drugi. W paski.
- Jesteś pewna, że ten lepszy? - Nadworny zwrócił się do mnie z miną wyrażającą niedowierzanie.
- Jestem - odpowiedziałam - Że lepszy ten w kratkę. Kawy? Się napijecie?
- Napijemy. Oczywiście! - Nadworny wydał z siebie triumfalne mrukniecie. I się rozsiadł. Zofia jednak nie dała za wygraną.
- Uzasadnij - zażądała - A! A dla mnie bez mleka. Na diecie jestem.
- Się robi - zasalutowałam i pognałam na zaplecze.
- Dla pani bez mleczka, dla pana bez cukru - zaświergotałam stawiając
przed nimi dwa, ostatnie nieposzczerbione kubki.
- A dlaczego bez cukru? Ja nie jestem na diecie?
- Cukier dostaniesz, jak zeznasz łaskawie, na jaką okoliczność się tak odstroiliście.
- To jej dolej mleka - zawyrokował Nadworny - Dlaczego tylko ja mam cierpieć?
- Chociażby, dlatego, że ból odchudzania znam. Jak mało, kto.
Nadworny zaczął burczeć coś o jakiejś koalicji babskiej, solidarności jajników i innych takich szowinistycznych bzdurach, ale pozostając w obliczu gorzkiej kawy nie miał wyboru. Zmiękł.
- No dobra. Do mojej siostry na proszony obiad idziemy - wysyczał niechętnie - I dawaj ten cukier wreszcie!
- Ulalaaa... - zawołałam i sypnęłam podwójną porcje słodyczy. Należy się biedakowi. Za odwagę. Prowadzić Zochę do jaskini lwicy... Nawet ja się jej boję, mimo, że uchodzę za nieustraszoną.

- Jeszcze nie powiedziałaś, dlaczego ten, a nie tamten? - zapytała Zocha cmokając mnie na pożegnanie.
- Bo pasować to oba pasują. A zawsze lepiej wygląda ten mniej pognieciony...

Źródło zdjęcia w sieci