Genocyd

Bez względu na to czy księżniczka Anna raczyła spaść z konia czy też nie, kolega Maj się zaczął. Tylko rozpanoszyć na dobre się nie chce. Myślałby kto, że taki nieśmiały...

- Puf, puf! - Nadworny wrzasnął od progu, wyrywając mnie z błogiego zamyślenia.
Ożeszty orzeszku jeden! Odpowiedziałam mu zgodn8ie z zasadą jak Bóg kubie...
- Kto fto?
- Nifto! - ponownie wykrzyknął z jeszcze większym entuzjazmem.
- Ja fto nifto jaf puf puf... - i pufnęłam, to znaczy puknęłam Nadwornego w czółko.
- Co puka, co puka! - naburmuszył się i nareszcie przemówił w ludzkim narzeczu.
- Opukuję na szczęście. Matury dziś.
- A no chyba, że tak - Nadworny rozsiadł się i zażądał kawy - A dlaczego w moje, co?
- Bo nie malowane. A moje i owszem.
Przez chwilę oddawaliśmy się słodkiemu nicniemówieniu. Czarowną chwilą milczenia przewał Nadworny.
- Genocyd...
- Ujeju! Nadworny gdzie? - wykrzyknęłam, bo ledwie kurz zapomnienia zaczął osiadać na jednej katastrofie, ten wyskakuje z drugą.
- Co? A nie... Źle mnie zrozumiałaś - mruknął i zamyślił się. Aż mu się czółko zmarszczyło. I nos.
- Ty lepiej nie myśl tak intensywnie - powiedziałam wykazując się troską.
- Bo co? - zapytał obrzucając mnie czujnym spojrzeniem.
- Bo ci to zdecydowanie na urodę źle wpływa. Będziesz tak miły i mnie oświecisz? W kwestii tego genocydu?
- Co? Ciekawość zżera? - zapytał z przekąsem. Łyknął kawy, poprawił się na krześle, obejrzał buty, ciekawie zerknął na biurko (moje) i wydłubał z zęba resztkę śniadania. Wszystko po to żeby mnie bardziej zaciekawić.
- Nieco - odpowiedziałam nonszalancko. Wstałam, przespacerowałam się na zaplecze, przyniosłam sobie sweterek, poprawiłam rajstopki, oraz brwi i łyknęłam kawy, przerzuciłam książki z jednej kupki na drugą... Wszystko po to żeby mu pokazać! Jak Bóg Kubie tak Kuba Stanom Zjednoczonym.
- Mam przeprowadzić wykład na ten temat - powiedział spokojnie. Odczekał stosowną chwile i dodał - Pomożesz?
- W sensie, że materiały ci przygotować? Czy mam parzyć kawę? - nie rozumiałam swojej roli w tym przedsięwzięciu.
- Gupia? Czy z policji? - Nadworny wykazał się znajomością podwórkowych powiedzonek - Ty masz to ze mną zrobić. W kooperacji...
- Tak zwanej
Nadworny oburzył się święcie i wcale tego nie ukrywał. Wręcz przeciwnie. Calutki, od sterczącej grzywki po czubek palucha w adidaskach, był jednym wielkim oburzeniem!
- Nie tak zwanej, tylko prawdziwej. Razem, wespół zespół przygotujemy i poprowadzimy!
- No dobra. A co ja z tego będę miała? - zwierzątko bezinteresowności gdzieś się zapodziało i na światło dzienne wylazła interesowność.
- To samo co ja - powiedział dumnie Nadworny.
- Czyli satysfakcję?
- Bingo! Sherlocku.
- No, a koszty? - postanowiłam się trochę poznęcać. Niech się w temat wczuje odrobinę.
- Jakie koszty? - Nadworny zdurniał.
- No wiesz... nieprzespane noce, należy jakoś zatuszować. Renowacja jest kosztowna.
- Ile? - zapytał krótko.
- A bo ja wiem? Korektora pod oczy jeszcze nie używałam...

Źródło zdjęcia w sieci