Helena

Małgorzata strzepała z dorodnej truskawki piach i w całości włożyła do ust. Smak tych owoców przywoływał w pamięci obrazy z dzieciństwa.
- Mały jakiś – pomyślała patrząc na nieopielony zagon – To dziwne jak z czasem zmienia się postrzeganie rzeczywistości. Kiedyś wydawał się olbrzymi. A pod zielonymi liśćmi mieszkały truskawkowe duszki. Uśmiechając się do wspomnień poszła w głąb pola.
Najpierw było pielenie. Babcia pilnowała, żeby między krzaki nie wkradło się żadne źdźbło zielska. Truskawkowe pole musiało być czyściutkie. Teraz kładzie się folię i po krzyku. Wtedy trzeba było się grzebać w ziemi, wnosić ciężkie kasze z wyplewionym zielskiem. A wszystko bez rękawic. Babcia wychodziła z założenia, że nie rąk, a nóg brudnych należało się wstydzić.
Małgorzata spojrzała na swoje delikatne, białe dłonie, z krótko obciętymi paznokciami. Kiedyś nie były takie. Były czerwone, szorstkie i poranione.
Zbiory zaczynały się o świcie. Babcia budziła ją ze snu, wkładała w jedną rękę kubek z ciepłą herbatą, a w drugą pajdę chleba z masłem .
- Szybciej dziecko – poganiała.

Ojciec zginął w wypadku. Głupim. Tak samo głupim i bezsensownym jak każdy inny. Po kolejnej domowej awanturze upił się, wsiadł na motor i pojechał na ryby. Ludzie mówili, że jak go wyłowili z jeziora, w rękach nadal, kurczowo trzymał wędkę.
Matka początkowo rozpaczała. Czarna wdowa snująca się po sennych ulicach zapyziałego miasteczka wzbudzała podziw i wielkie współczucie. Wdowieństwo szybko ją znudziło. Za bardzo lubiła życie, rozrywki, kolorowe szmatki, alkohol i mężczyzn.
- Niech żyje bal… - zanuciła pewnego dnia. Poszła w tango i nie wróciła.
Sąd Rodzinny w województwie, praw rodzicielskich pozbawił ją zaocznie.
- Opiekę nad małoletnią Małgorzatą, sąd postanawia przyznać obecnej na sali rozpraw Anieli Więch… - monotonnym głosem recytowała sędzina o smutnym spojrzeniu.
Minęło przeszło dwadzieścia lat od tej chwil, a ona wciąż słyszała te suche słowa. Dźwięczały w uszach i przypominały się w najmniej oczekiwanych momentach. Wysoka instancja w osobie smutnej pani sędziny, zadecydowała też o przekazaniu komunalnego mieszkania w miasteczku innej rodzinie.
Małgorzata zamieszkała w babcinej chałupie na skraju wsi.
- Nie martw się Gosiu. Ze mną nie zginiesz – babcia uśmiechała się blado i robiła dobrą minę do złej gry. Złej, bo rozgrywanej znaczonymi kartami. Znowu wszystko było na jej biednej, siwej głowie.
W dzień pracowała w polu, gotowała skromne obiady, sprzątała, cerowała, prała, doglądała kilku kur. W nocy płakała bezgłośnie, modliła się, przepraszała Boga i czekała na cud, który nigdy się nie zdarzył. Marnotrawna córka zniknęła bezpowrotnie. W jej życiowych planach nie było miejsca dla starej matki. Dorastająca córka też była najwyraźniej kulą u nogi. Do tanga trzeba dwojga. Z trzecim gubi się rytm. Wiele razy pomyślała, że lepiej by było, żeby Maria, jej córka nigdy się nie urodziła. Przepraszała potem Stwórcę, za te grzeszne myśli. Gdyby nie Maria nie byłoby Małgorzaty. Gdyby nie wnuczka nie miałaby teraz dla kogo żyć.
A gdyby nie miejscowy proboszcz, dobrotliwy staruszek, Małgorzata nie była by dziś tym, kim jest.
- To grzech, Moja Anielo, wielki grzech zaniedbania. Ona jest młoda, zdolna i jak jest taka możliwość to trzeba ją kształcić. Daru od Boga nie można zmarnować. A przy siostrach to ona się nauczy i rozumu i odpowiedzialności. I dyscypliny.
Patrząc na wnuczkę, Aniela nie widziała jakiegoś szczególnego talentu. Decyzja jednak zapadła. Słowa księdza były niemal świętością. Zadziałał też odwieczny strach przed grzechem. Poza tym, proboszcz pozałatwiał wszystkie formalności. Anieli nie pozostało nic innego jak spakować kilka sztuk spranej bielizny i odprawić Małgorzatę do miasta. Po nauki.


Babcia była nieskomplikowana i miała prosty sposób na życie. Taki pradawny, wyssany z mlekiem matki – módl się i pracuj. Małgorzata ponownie uśmiechnęła się na wspomnienie kruchej, pomarszczonej słońcem, wiatrem i ciężką pracą staruszki. Do końca życia, Aniela Więch pozostała wierna tej rodzinnej dewizie, którą jej wpoiła matka, a ona przekazała wnuczce. Tylko z córką coś nie wyszło.
Zawsze łączyła modlitwę z pracą. Pieląc grządki odmawiała różaniec. W południe, na dźwięk dzwonów z wieży kościelnej oddawała hołd aniołowi pańskiemu. Posty nakazane zachowywała. I modliła się. Między innymi o dobrą śmierć.
Zmarła cichutko. Nawet w obliczu śmierci, nie chciała nikogo absorbować swoją osobą.

Ostatni rok spędziły razem. Małgorzata zabrała ją do siebie.
- Starych drzew się nie przesadza – mówiła patrząc w okno gasnącym wzrokiem – Obiecaj, że pochowasz mnie tam, gdzie moje miejsce.
Małgorzata nie czuła smutku. To by było niezgodne z tym, w co wierzyła.
Na pogrzeb przyszło niewiele osób. Garstka znajomych sąsiadów. Był też Tomek.
Ledwie go poznała w tym eleganckim szpakowatym mężczyźnie. Kiedyś był rudy, pryszczaty, miał za krótkie spodnie i szczerbaty uśmiech. Całowała się z nim za krzakiem bzu rosnącym za chałupą babci. Chyba ją poznał. Uśmiechał się ledwie widocznie pod wąsem. Tak jakby też sobie przypomniał to, co ukrywały gęste gałęzie bzu. I uśmiechał się do tych wspomnień. I do kobiety kiedyś pięknej, dziś niedostępnej.

W kieszeni prostego czarnego płaszcza zabrzęczał telefon. Małgorzata odrzuciła wspomnienia. Pora wracać do rzeczywistości.
- Siostra Helena, słucham – powiedziała opanowanym głosem do słuchawki.


Źródło zdjęcia w sieci