A kolor jego jest czerowny...

Siedział z miną chmurną, złą i nadąsaną… i to wcale nie z powodu aury złośliwej jak stara panna.
- Co tak dumasz Nadworny? – zapytałam trochę z ciekawości, a bardziej dla podtrzymania rozmowy, która dziś wyraźnie się nie kleiła.
- Kontempluję – odparł sucho. I dalej siedział. Nieruchomo.
- No wiesz? To czemu wcześniej nie powiedziałeś? Bym pomogła…
Jeden zero dla mnie. Nie dość, że się poruszył łaskawie, skrzywił usta uśmiechając się w intencji poprawnych relacji miedzy ludzkich to jeszcze całym zdaniem przemówił. Pojedynczym, co prawda, ale zdaniem.
- Ale że niby jak?
- No tak, że bym kopnęła? – odpowiedziałam szybciutko.
- W sensie, że nogą? – Nadworny zrobił wielkie oczy. Takie bezrozumne. Bo chyba faktycznie nie nadążał za moim pokrętnym tokiem myślenia.
- Oczywiście, że nogą. Ręką się nie da. Łapą można ewentualnie pchnąć, podnieść, chwycić, ale ponad wszelka wątpliwość, kopnąć się nie da.
- Wiesz co? – Nadworny popatrzył, machnął ręką w geście zrezygnowania i zapatrzył się w dal. Niezbyt odległą. Dal kończyła się jakiś metr za mną, na regale pełnym starych książek.
- Nie - odpowiedziałam nieco bezczelnie, ale taka już zołzia natura. Skoro za prawdę objawioną powszechnie przyjęto i nikt się nie czepia wilka, że go owa natura ciągnie do lasu to i od zołzowatości wara.
- Taaaaaaaaaaaa - Nadworny zaczął od teatralnego westchnięcia, po czym zaatakował – Lubisz czerwony?
- W sensie koloru? Tak? - zapytałam i natychmiast, nie czekając nawet na potwierdzające machniecie grzywką, udzieliłam odpowiedzi – Lubię.
- Ale tak lubisz lubisz, czy po prostu trochę lubisz?
- W tym kontekście to po prostu lubię. Trochę – odpowiedziała niepewnie, z pewna taka ostrożnością, bo nie bardzo wiedziałam o co chodzi. A nóż każe mi w szeregi nieistniejącej Armii Czerwonej wstąpić?
- No dobra. A w kwestii ubrania? Masz jakieś czerwone ciuchy?
Odkąd znam Nadwornego, nigdy przesadnie nie interesował się modą. Jedyne, czym kierował się przy wyborze garderoby to wygoda. W sensie dosłownym i praktycznym. Zawsze był wierny dewizie faceta chodzącego samopas – jak masz łachy w jednej tonacji kolorystycznej to żadne faux pas ci nie grozi. Zawsze jakoś wyglądasz.
- No trochę. Ale głownie, jako dodatki albo detale jakieś.
- No właśnie! – wykrzyknął nieco za bardzo entuzjastycznie i natychmiast ochlapł, zrezygnowany.
Z trudem powstrzymałam śmiech. Zaświtało mi nagle, bo jak nie wiadomo o co chodzi to chodzi o pieniądze, albo o Zofię Cylupę z Cybulina.
- Niech zgadnę... albo pożegnasz się z ze swoim orurowanym cudem, albo zakupisz gustowny garniturek w kolorze strażackiej czerwieni, tak?
Nie odpowiedział tylko smętnie pokiwał głową. Biedny.
Nos, wieloletnie doświadczenie, i znajomość nieskomplikowanej konstrukcji psychicznej Zofii, każe mi domniemywać, że Nadworny będzie musiał podjąć decyzję. I to wcześniej niż później.
W tej sytuacji, jedyne, co mogłam zrobić to ponowić pytanie…
- To, co kopnąć?
- Leżącego chcesz kopać? Barbarzyńco? – odpowiedział smętnie
- Nie, kontemplującego. Niechby chociaż pluł prosto...

Źródło zdjęcia w sieci