Meduza

Nadworny wpadł. Jak oliwka w sałatkę. Dosłownie i w przenośni…
Ja do niego piszę z zapytaniem uprzejmym, a on nic. Zero reakcji. Jego Nadworna Mość raczył olać! Mnie, moje pisanie, oraz dobre maniery wpajane przez rodzoną matkę, że na listy się odpowiada.
A teraz sobie przychodzi, jak gdyby nigdy nic. Się nie stało. Opalenizną prosto znad Adriatyku pachnie i mi zwłokami meduzy przed nosem macha. I jeszcze każe być wdzięcznym.
- Z narażeniem życia ! Rozumiesz! Z narażeniem dobrego imienia! Swego! – krzyczał radośnie i dalej machał zwłoką – Ci przemyciłem to coś. Wedla życzenia.
- Phi. Też mi coś! – założyłam łapki w geście guzik mnie twoje meduzy przemycane, strzeliłam focha i zapatrzyłam się w okno. Zapatrzenia miało charakter mocno wymowny, bo oprócz mgły widać było jedynie brudne zacieki na szybach.
- Co jest? – Nadworny stał dokładnie w środeczku mojej pracy i wyglądał na nicnierozumiejącego – Gadaj!
- Niby nie wiesz? Tak? – fuknęłam na gamonia.
- No jak pragnę podskoczyć! Z babami to gorzej jak z tym czymś – powiedział potrząsając słoikiem z poległą na polu przemytniczej chwały meduzą – Człowiek się stara, a ta ma w nosie i zdycha sobie w najlepsze.
Nadworny strzelił mówkę po czym stracił zainteresowanie moim fochem, zapatrzeniem i chyba wszystkim innym bo z uwagą przyglądał się meduziemu truchłu.
- Ciekawe… - powiedział i zamilkł. Znowu mnie olał!

Ja się mogę gniewać długo i namiętnie, ale nie wtedy jak mnie ciekawość zżera. A zżerała! Lody oraz przedłużające się milczenie przełamałam aromatyczną kawą. Włoską. To powinno go rozłożyć na łopatki. I rozłożyło.
Nadworny pociągnął nosem i przylazł za zapachem. Wprost do mojego biurka. Rozsiadł się na podrugiej stronie i powiedział łaskawie;
- No dobra… To o co chodzi?
- O niedoinformowanie. To po pierwsze, a po drugie to na listy się odpowiada! Proszę Szanownego, Źle Wychowanego Nadwornego!
- Na listy mówisz? – Nadworny popatrzył na mnie przenikliwie, wyciągnął z plecaczka notesik, z notesika karteczkę złożoną starannie na cztery, rozłożył i przeczytał:

Nadworny! Łobuzie!
Ja sobie nie życzę, żebyś mnie nie informował o sprawach priorytetowych! Masz zeznawać mi i to wszystko jak Monika na Kopernika Księdzu do konfesjonału. Sobie możesz Nadworny nie informować nikogo, ale mnie o ja sobie życzę, bo… O cholera! Mleko mi się przypaliło! To napisz!
Już idę synku…

- Ja to napisałam? – zapytałam z niedowierzaniem. No ja wiem, że bredzę, ale nie miałam bladego pojęcia, że do tego stopnia!
Nadworny dyplomatycznie nie odpowiedział, nie popatrzył pobłażliwym wzrokiem i nie uśmiechnął się pod gołowąsem. Ot, po prostu całą uwagę poświęcił kawie. Kochany jest. Co nie? ;)
- Te. Nadworny, a co było takie ciekawe – sobie nagle przypomniałam fakt jego wzmożonego zainteresowania galaretką meduzo pochodną.
- W sensie, że co?
- No że powiedziałeś ciekawe i zamilkłeś.
- A! Zastanawiałem się gdzie ona ma nos. O ile ma – Nadworny ponownie popatrzył na galaretowatą zawartość słoika po dżemie.
- Tia. To szalenie istotne jest.
- No jest! – wykrzyknął - Bo jak nie może mieć czegoś w nosie to musi mieć…
- W częściach dolno tylnych – dopowiedziałam za niego – O ile je naturalnie posiada…

Źródło zdjęcia w sieci