Poezja...

- Co to? - zapytał Nadworny. Trochę jakby od niechcenia. A może mi się tylko wydawało? W każdym razie, intencje miał dobre. Tylko z intonacją mu nie wyszło.
- Depilator - odpowiedziałam pewnym głosem.
Taką odpowiedzią zasłużyłam sobie na łypnięcie lewym okiem, pufnięcie pod nosem, że niby na głupotę nie ma rady, westchnięcie z jawną dezaprobatą i zaszuranie nóżką prawą. Całkiem sporo jak na jeden depilator. Niewinny i nieobecny.
- W kremie czy elektryczny? - Nadworny z kamienną twarzą zagrał moimi kartami. Wielki Szu by się takiej miny nie powstydził.
- W okładce - skapitulowałam.
A szkoda, bo mogliśmy jeszcze ociągnąć troszkę tę absurdalną grę. On by na przykład zapytał;
- W zielonej?
Na co ja odpowiedziałbym z oburzeniem;
- Oczywiście, że w proszku!
Potem, Nadworny, zapytałby, czy aby na pewno nie pluszowy, a ja szybciutko odpowiedziałbym, że z chrupiącą skórką.
No trudno, przepadło. Może następnym razem się "zabawimy".
- Dobra, to pokazuj - zezwolił łaskawie.
- Co? - zapytałam durnowato.
- No ten "depilator" czy jak mu tam.
- Masz. Tylko się nie śmiej! - powiedziałam i z należną czcią przekazałam w ręce Nadwornego ukrywany za plecami pamiętnik.
Po minie widziałam, że ledwie się powstrzymuje od prychnięcia.
- Tiaaaaaaaa. To wszystko jasne... - westchnął teatralnie
- Że niby co? - zapytałam zadziornie.
Nadworny popatrzył na mnie przenikliwie i przestał walczyć. Nie wytrzymał i zaśmiał się. Salwa dzikiego rechotu zalała całą moją biedną "pracę". Zatrzęsły się szyby i książki na regałach.
- No co? - zapytałam jak nieco osłabła euforia - I przypominam, że miałeś się nie śmiać!
- A to;
Na górze róże,
na dole fiołki,
My się kochamy
jak mama z córką!
Nadworny przeczytał dzieło, starając się zachować powagę. Nadaremno...
- Jak obiecywałem, to nie wiedziałem jeszcze, że taki kabaret będzie. No! Długo nad tym myślałaś? - zapytał, jak już nieco ochłonął.
Brak odpowiedzi, utwierdził go w przekonaniu, że długo, i że to szczyt moich możliwości. Poetyckich.
- To ty może zrób kawy co? Wysuszyło mnie.
Korzystając z okazji wysuszenia ewakuowałam się na zaplecze. Poszłam zrobić tę nieszczęsną kawę. I cierpieć w osamotnieniu. No ale co prawda to prawda. Należało mi się. Masochistyczna natura kazała mi jednak podążyć temat...
- Co miałeś na myśli? Jak mówiłeś że wszystko jasne?
Nadworny przyjrzał mi się po raz kolejny. Widocznie stwierdził, że silna baba jestem i że się nie rozryczę z powodu kilku słów prawdy, bo wypalił bez pardonu;
- Nic takiego. Tylko tyle, że wiem dlaczego kiedyś podjęłaś mocne postanowienie wytrwania w obietnicy niepisania wierszy...
-I tak mi dopomóż... Muzo poezji! - przyrzekłam uroczyście. I słowa dotrzymam. Jakem Zołza!

Źródło zdjęcia w sieci