Kiedy się dziwić przestanę...

Jak nie wiadomo co poeta chciał powiedzieć, ale nie powiedział, to zawsze można za niego dopowiedzieć. Z Nadwornym problem w zasadzie nie istnieje. Nie trzeba zamyślać o czym myśli, tylko go najnormalniej w świecie zapytać. Uprzejmie.
- Te, Nadworny, a co ty taki zamyślony co?
Jak nie odpowiada zbyt długo z powodu zapatrzenia w cumulusa pierzastego to można go ewentualnie kopnąć w kostkę. Tu trzeba jednakowoż bardzo uważać, żeby śladów nie zostawić i żeby się szanownemu Nadwornemu alarm dźwiękowy nie włączył. Co jak co, ale ryczeć to on potrafi.
Wzięłam zamach i kopnęłam. Przy czym „kopnęłam” to spore nadużycie jest – musnęłam ledwie. Zareagował syknięciem graniczącym w rykiem. I nawet mnie spojrzeniem zaszczycił, przerywając tym samym na chwilę kontemplowanie obłoczka.
- Czego? – warknął miło rozcierając obolała kostkę.
- Się pytam uprzejmie w jakiej intencji to zapatrzenie.
- Czepiasz się – mruknął i zadarł łepek w celu kontynuowania niezwykle interesującego zajęcia.
- Taka rzepia natura. Nie zmienisz. Możesz albo pokochać albo odpowiedzieć.
- Po prostu ładna chmurka- odpowiedział na odczepnego – Się przyglądam.
- I zagadujesz?
- Powiedzmy że zbieram myśli.
- Aha – przytaknęłam. Faktycznie. Facet wyglądał na skupionego – Pośpiesz się. Bo ci się spektakl skończy.
- Jaki znowu spektakl? Zwariowałaś? – nadworny popatrzył na mnie z wyrażanym współczuciem.
- Na niebie – powiedziałam. Widocznie niezbyt precyzyjnie się wyraziłam bo wątpliwości zasiane poprzednia wypowiedzią nie rozwiały się. Dodałam więc zupełnie spokojnie i drukowanym głosem – PRZEDSTAWIENIE. Matołku.
Chmurzy się i chmury zasłonią chmury. Rozumiesz?
- No tak jakby – odpowiedział z rozdziawioną paszczą – Mnie już chyba nic nie zdziwi.
- Bzdura!
- Serio! – Nadworny wyglądał na przekonanego do swoich.
Wyraźnie się ożywił i koniecznie chciał mi udowodnić, że ma rację. W tym celu nawet pofatygował się za mną na zaplecze.
- A… to to takie? – powiedział rozglądając się ciekawie.
- No . Zaplecze jakiej jest Nadworny widzi – mruknęłam sypiąc kawę do kubków – I chciałam zauważyć, nieśmiało, że właśnie się zdziwiłeś.
- Łeeeee... – prychnął pogardliwie – Takie zdziwienie to nie zdziwienie. Dziwić to się można ludziom, ich zachowaniom, reakcjom. Wynalazek jakiś może zadziwić albo inne coś.
- No. Zwłaszcza „coś” jest szalenie dziwne –powiedziałam i dałam hasło do odwrotu.
Resztką przytomności umysłu Nadworny złapał miseczkę z ciasteczkami i poczłapał posłusznie za mną.
- Chcesz powiedzieć, że ciebie jeszcze coś dziwi? – zapytał wsypując sobie do paszczy garść precelków w wersji mini.
- Nieustannie Nadworny, nieustannie. Jedyne co mnie trzyma przy życiu oprócz kawy naturalnie, to zdziwienie.
- Sama to wymyśliłaś? – zapytał podejrzliwie łypiąc na mnie jednym okiem.
- Nie, Maryla...