Ufo

Maj się zdecydowanie matce Naturze nie udał. Jest nadzieja, że z czerwcem postara się bardziej. Na razie idzie jej ciężko, ale nie zapeszajmy. Niech usiłuje;)
Wczorajszy dzień dziecka upłynął pod znakiem chmurki, parasola i hazardu.
Jaskinią tego ostatniego był z powodów złośliwości Aury salon, a ściślej dywanik przed kominkiem.
Przeważające siły drużyny przeciwnej rozłożyły mnie na łopatki. Dosłownie i w przenośni. Zrobiły też napad na mój portfel. Z powodu potrójnej przegranej w "Piotrka" jestem do tyłu o 6 lizaków! Równie niepokojąco przerżnęłam w chińczyka i z tego powodu jestem zobligowana odtańczyć na cześć drużyny przeciwnej kankana z lodami owocowymi!
Terror dziecięcy poszedł znacznie dalej.
Najmłodszy w rodzinie uparł się mułowato (po mamie to mam), że będzie grał w scrabble. No dobra...
- To czytaj co tam ułożyłeś - powiedziałam małpio złośliwie - Jak przeczytasz, stawiam pizzę.
- Mama - przeczytał i o dziwo dobrze! Przełknęłam żabę, bo mogłabym przysiąc że jest jeszcze analfabetą.
- Dobra, udało ci się. Układaj dalej - powiedziałam w nadziei, że to jednak takim psim swędem się udało.
- Poczekaj! - odezwała się adwokatka Julia - A co za to dostanie? Jak ułoży?
- Jak ułoży, to nauczę się gwizdać na palcach.
- Dobra. Stoi. Młody, możesz układać.
I młody ułożył... Oraz przeczytał pięknie. Z błyskiem triumfu w oczach.
- AUTO!
- Co jest? - nie wytrzymałam - Przecież on jeszcze nie zna liter!
- Jak widać zna - powiedziała adwokatka godnie i zażądała w imieniu swojego klienta zapłaty.
Są rzeczy których się chyba nigdy nie nauczę. Jedną z nich jest gwizdanie. Nie umiem nawet normalnie, a co dopiero na palcach...
- No to trenuj mama...
Trenowałam. Ze skutkiem mizernym. Przed kompromitacją uratowało mnie stado zmokniętych ufoludków. Człekopodobnych. Cztery osobniki były płci dorosłej. Jeden zdecydowanie nie.
- W pani ostatnia nasza nadzieja. Nigdzie nas nie chcą - zapiszczał po ludzku spod kaptura jeden ufoludek, a reszta tylko pokiwała ze smutkiem zakapturzonymi łebkami. Woda lała się z nieba i odbijała na kapturkach cichym kapu-kap.
Mocno uwielbiam być nadzieją. Ostatnią jeszcze bardziej. No może niekoniecznie jak następnego dnia muszę iść do pracy, ale trudno się mówi. Głodnych nakarmić, zziębniętych i mokrych przygarnąć. Nawet jeśli są rasy bliżej nieznanej.
- Włazić - zarządziłam - Na górę. Małe zostaje przy kominku i grzeje łapy.
Małe okazało się być wyjątkowo stadne. Za nic nie chciało dołączyć do swoich...

PeeS.
Cały czas się zastanawiam, jak oni to zrobili. Przecież Młody nie umie czytać! Magia?

Źródło zdjęcia w sieci