Kibicka

Jeśli nawet słowo "kibicka" nie istnieje, tylko z powodu takiego, że żaden słownik go nie odnotował, to niniejszym je tworze i nie zastrzegam praw autorskich. Aczkolwiek w razie używania, proszę o podawanie źródła pochodzenia;)

Z nieba leje się żar. Wychylenie głowy z domu przed siedemnastą grozi udarem. Może też wskazywać na zanik zdrowego rozsądku. Turystom jednak upał nie straszny. Oni się byle 39 stopni w cieniu nie boją. Leżą naleśnikiem na plaży i przypiekają boczki.
Nadworny też jakby nieustraszony...
- Wszelki duch! – krzyknął u progu Książę Małżonek, wpuszczając zbłąkanego wędrowca. I zaniemówił.
Nadworny wyglądał jak z żurnala wycięty. Jakby dopieruchno co wyszedł z lodówki. Zero potu, włos świeżutki jak poranna bryza, kancik na bieluśkich spodniach idealnie zaprasowany, uśmiech promienny, zapach nienaganny. Spojrzeliśmy na siebie. Szerokie koszuliny do połowy uda z dekoltem do pępka, włosy w strączki niegustowne pozlepiane, wachlarze gazet w rekach. Przy Nadwornym wyglądaliśmy jak ubodzy krewni z prowincji.
- Łeee… zaraz duch - Ja po prostu. Przyszedłem sobie. Czyli przyjechałem. Na mecz – zaświergotał radośnie i nie czekając aż z nas zdziwienie spłynie wraz z potem, raźnym krokiem przemaszerował w stronę salonu zostawiając za sobą smugę ekskluzywnego zapachu.
- Gapicie się jak na kosmitę – dodał radośnie szczerząc kiełki – Ale upał, co? Aż miło!
- No – przytaknęłam ochoczo aczkolwiek z powodu rzeczonego upału dość niemrawo. Bo tu się akurat z szanownym Nadwornym zgadzam. Bardzo to miłe ze strony upału, że jest. Zima za bardzo dała mi popalić, żebym teraz miałczała na ciepło.
Rozpływający się pod jednowarstwowym ubraniem Książę Małżonek, absolutnie nie akceptując naszego zachwytu, wzruszył z dezaprobatą ramionami i rzuciwszy krótkie aczkolwiek wymowne - Wariaci! – odebrał z rak Nadwornego zgrzewę chmielowej zupki i poczłapał w kierunku lodówki, która nie nadążała w chłodzeniu „mokrego”
– Yfa? – zagulgotał z głową utkwioną między mokrościami kapslowanymi.
- Że co? – Nadworny raczył wyrazić zdziwienie.
- On się pyta – zaczęłam tłumaczyć, pokazując jednocześnie na migi o co chodzi – Czy Ty chcesz piwo?
- Aha! – załapał z opóźnieniem, ale nie odpowiedział. Książę Małżonek tymczasem nadal chłodził głowę i emocje w lodówce w oczekiwaniu aż gość raczy. Złożyć zamówienie.
- No? – zapytałam ponaglająco.
- Co no? – wzrok Nadwornego błądził nie tyle za rozumem co za pilotem od tevała. Nie ma to tamto. Sprzęt trzeba przygotować odpowiednio wcześniej. Bo a nuż okaże się, że niestety? Nie działa? Trzeba się będzie wtedy wraz z piwnym dobrodziejstwem ewakuować tam gdzie telewizor może mniejszy, ale działający bez zarzutu. Mecz albowiem rzeczą świętą jest. Zwłaszcza taki!
- Piwo. Chcesz czy nie? – powiedziałam spokojnie. Lata doświadczenia nauczyły mnie, że z kibicami kanapowymi nie ma żartów. Jak jest mecz, to siedź kobieto cicho i nie zadawaj głupich pytań.
- Aaaaa… piwo. No właśnie się zastanawiam – na dowód tego, że myśli podrapał się w czubek opalonego na kuszący brąz nosa. Normalnie to bym sobie fascynujący proces myślenia poobserwowała, ale w obliczu utraty zimna w mokrym, musiałam dobyć bata słownego i ponaglić.
- Hyzi niech myśli! To znaczy szybciej! – dodałam chcąc uniknąć zawiłości tłumaczenia pochodzenia słowa „hyzi” - Bo zimno ucieka.
- Głupie pytanie. Pewnie że chcę – powiedział i rozsiadając się w fotelu krzyknął w stronę kuchni – Chodź bo się dyrdymały zaczynają.
Drugi amator zimnego piwa i meczu przyczłapał w tempie ekspresowym. Dyrdymały są tak samo ważne jak mecz. Trzeba posłuchać co znawcy mają do powiedzenia, skrytykować i powiedzieć;
- Tak. Jak taki mądry jesteś to czemu jak byłeś w reprezentacji nie strzelałaś goli? Co?!

Kiedy zasiadłam w fotelu z zamiarem przyłączenia się do oglądania brawurowego meczu obaj zapaleni kibice spojrzeli najpierw na mnie, potem na siebie, a potem znowu utkwili wzrok w mojej skromnej osobie.
- Będziesz oglądać? – zapytał z pewna taką nieśmiałością Małżonek zwany Księciem
- No – odpowiedziałam.
- Chce ci się? - tym razem Nadworny próbował mnie zniechęcić. Bezskutecznie. Uparłam się, że w końcu i nareszcie musze się dowiedzieć co takiego fascynującego jest w gapieniu się na zielone, jak kilkudziesięciu facetów biega za jedną piłką. Dorosłych facetów!
- Chcę – skłamałam bez mrugnięcia okiem.
- Dobra – skapitulowali. W duchu pewnie pomyśleli, że zwieję po kwadransie.
- Ale w trakcie meczu żadnych pytań o spalone, dlaczego tak, a nie inaczej. Zrozumiałaś?
- Aha – pokiwałam głową na znak, że i owszem, przyjęłam do wiadomości – A teraz mogę?
Tylko dwa.
- Dawaj – łaskawie zgodziło się Książątko.
- No to ja bym chciała wiedzieć kto gra i za kim jesteśmy?
- Za Holandią!
- Za Hiszpanią! - krzyknęli jednocześnie.
Panowie popatrzyli na siebie wilkiem. Wojna o podłożu niderlandzko-iberyjskim wisiała w powietrzu. Szczęściem, nie byli uzbrojeni. Poczułam się trochę winna, ale patrząc na rzecz całą z drugiej strony, dobrze, że do wykrycia konfliktu interesów doszło wcześniej niż za późno.
- Trudno, jeden musi pójść na kompromis. Gracie w marynarza – zarządziłam.
W rezultacie byliśmy za Hiszpanią.
Jestem z siebie dumna. Prawie zawsze darłam się w strategicznych momentach. I tylko raz, zupełnie niechcący, wiwatowałam na cześć drużyny przeciwnej.

E viva España !Ole!

PeeS. Ośmiornica jak cyganka - prawdę ci powie;)

Źródło zdjęcia w sieci