Mistrz i Grafomanka (3)

-

Grafomanki z Mistrzem korespondencji część kolejna...

Subject:     Fwd: No to pojechałeś! Mistrzuniu Bardzo Drogi!
Date:         Fri, 16 Jul 2010 20:20:42 +0200
From:        Grafomanka
   To:            Mistrz

No to pojechałeś!
Mistrzuniu Bardzo Drogi!
Pisząc „drogi” miałam na myśli sensy (jeśli nie ma takiego słowa w żadnym słowniku, to niniejszym je tworzę) przymiotnikowo przenajróżniejsze, tylko nie finansowe. Myliłam się, a skutki tej pomyłki będą widoczne gołym okiem. Wielkie albowiem, uczyniłeś pustki w portfelu mojem tem rachunkiem. Mistrzu! Mimo wszystko Drogi. Mi.

                                                                                                      więcej TUTAJ na stronach ALLARTE :)

Zdjęcie z  prywatnego albumu.

Komentarze

  1. Beata17 lipca 2010 09:57

    mam się martwić, cz jak?

    OdpowiedzUsuń
  2. Nivejka17 lipca 2010 11:14

    Beata...
    Martwić? Z powodu, że...?

    OdpowiedzUsuń
  3. madame17 lipca 2010 16:15

    W ramach luźnych letnich skojarzeń związanych z artystami prawdziwymi, to ja muszę powiedzieć, iż mam doświadczenia. Pozytywne. I oni to, artyści prawdziwi, są skromni i zupełnie zwyczajni na tzw. "na co dzień"...Klasa sama w sobie. Nie?

    OdpowiedzUsuń
  4. Nivejka17 lipca 2010 16:45

    Madame...
    Tak! Klasa pierwsza, ze znakiem jakości Q :)

    OdpowiedzUsuń
  5. tkaitka17 lipca 2010 18:13

    No i napisz coś sensownego, jak widzisz oczami duszy wielkiego aktora w jego niezapomnianych rolach...O matko - w jakich rolach? Tak szybko zapominamy...

    OdpowiedzUsuń
  6. Beatta18 lipca 2010 11:29

    Spotkanie na szczycie, nawet otoczenie warzywne traci znaczenie :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Nivejka18 lipca 2010 11:44

    Tkaitka...
    Ten WIELKI aktor miał ludzką twarz:)

    OdpowiedzUsuń
  8. Nivejka18 lipca 2010 11:45

    Beatta...
    Racja. Bo nie okoliczności, a człowiek się liczy :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Unknown18 lipca 2010 19:02

    Prawdziwy artysta jest nim wszędzie i do końca...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O opalaniu...

-
Obraz
Wiatr zmienił kierunek. Przywiał deszczowe chmury, które zasłoniły słońce, rozpędził smażących się na plaży turystów do okolicznych pubów i przywiał nabzdyczoną, nie wiedzieć czemu Osobistą. Stanęła w progu i nic. Nie przechodzi dalej, nie trajkocze wesoło swoim zwyczajem i nie rozgląda się ciekawie po kątach w poszukiwaniu sensacyjnej pajęczyny albo ekscytującego kurzu. Jedyne co robi to stoi, gapi się i myśli, chociaż za to ostatnie głowy bym nie dała. - Ależ nie krepuj się. Właź – zachęcałam gościa przyjaznym słowem i gestem. Jedyną reakcją było to, że ni to ze zdziwieniem ni z dezaprobatą spojrzała na własne, muśnięte lekką brązowo złocistą opalenizną nogi, przyozdobione gustownymi japonkami i lakierem do paznokci w kolorze malinowym z perłową poświatą. - Spokojnie, możesz w butach. Mieszkanie to nie meczet, żeby hasać po nim boso – kontynuowałam zachęcanie do ruchu jakiegokolwiek. Bezskutecznie. Najwyraźniej za punkt honoru postawiła sobie stanie i tarasowanie wejścia własna osobi...
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Jedenaste; nie sikaj!

-
Obraz
Z pamiętnika psa płci babskiej Wielkie mi mecyje. Nie będę się odzywać ani merdać ogonkiem. Obraziłam się i będę się tak gniewać jeszcze z godzinę. Co najmniej. Bo też jest o co awanturę robić... - A co tu się dzieje? - pańcia zaraz w progu przybrała postać żony Lota. I nawet zaniemówiła. Szkoda, że tylko na chwilę. W pierwszym momencie myślałam, że to z podziwu, że tak ładnie sobie poradziłam. Że tak równiutko i drobniutko... Ale nie! Pańcia szybko otrząsnęła się z początkowego szoku i zaczęła nadawać. Czasami się dziwię, że w radio nie pracuje. Potrafi godzinami gadać o niczym.
Czytaj więcej