O plażowaniu

To niesamowite jak dzieci potrafią zaskoczyć. W sensie, że zdziwiłam się bardzo. Oraz zablokowałam krasomówczo na chwilę.
Niezmiernie rzadko miewam czas na siedzenie w piaskownicy. Dziś ten czas miałam. Albo raczej, zrobiłam wszystko, żeby go mieć. Dziecko bowiem swoje prawa ma i jak zapragnęło towarzystwa mamy podczas babrania się w nieograniczonej dechami piaskownicy, to maminym, zakichanym obowiązkiem było czas znaleźć. To znaczy tak się zorganizować, żeby iść. I się taplać...

Komu w drogę, temu japonki. Uzbrojona w niezbędne akcesoria typu łopatki foremki i wiaderko, oraz butlę żywca bez gazu, poczłapałam ku morzu z miną straceńca. Bo plażę, to ja i owszem, lubię. Nawet bardzo. Te fale o brzeg bijące też, łażenie goła stopą po rozgrzanym piachu... Tyle, że niekoniecznie w pełni sezonu turystycznego.
W pierwszej chwili chciałam się ewakuować. Tłok, że nie ma gdzie ręcznika położyć, a o intymności za parawanem to sobie tylko pomarzyć można.
W końcu wywalczyłam jednak kawałek miejsca i wymościłam grajdołek, wystawiłam blade lico na działanie ultrafioletowych oraz zamyśliłam. Się. I wcale nie roztrząsałam problemów wagi światowej. Ot po prostu co jutro na obiad upitrasić,i czy ta nowa kiecka to aby na pewno jest twarzowa, bo były, kurteczka, czarne, ale nie, czerwonej się zachciało...
Moje bawiące się w pobliżu grajdołka dziecię, jako osobnik o niezwykle rozwiniętych potrzebach towarzyskich szybko nawiązało kontakt z rówieśnikiem. Płci tej samej. Zabawa trwała w najlepsze; ledwie zadzierzgnięta przyjaźń rozwijała się w tempie wzrostu bambusa, wszystkie zabawki okazały się być wspólnymi... Do czasu, aż światła dziennego nie ujrzała smutna prawda o tym, że foremka w kształcie rybki występuje w liczbie pojedynczej.
- Oddawaj! – usłyszałam wrzask Krzysia.
- Nie! – równie wrzaskliwie odpowiedział kumpel.
- Oddawaj bo powiem mamie! – bohatersko zawołał Krzyś wskazując na mnie daszkiem czapeczki.
- A ja powiem tacie!
W tym momencie, Krzyś spojrzał na mnie. Następnie na ojca przeciwnika. Widać nie wypadłam najkorzystniej w tej konfrontacji, bo uznał przewagę drużyny przeciwnej.
Po wcale nie długim namyśle, postanowił zadziałać inaczej.
- Oddawaj, bo Cię piznę! - powiedział znacznie ciszej. Pewnie myślał skubaniutki, że nie usłyszę. Niestety. Pozornie uśpiony wódz wrogiego obozu również leniwie uniósł głowę wykazując się niemrawą aktywnością.
Normalnie to ja mam w kwestii wychowania bardzo liberalne poglądy. I takie samo podejście. Pozwalam dzieciom na samodzielność. Również jeśli chodzi o rozwiązywanie konfliktów z rówieśnikami. Tym razem jednak musiałam zareagować. Pomijając kwestie wychowawcze, to brak reakcji groził konfrontacją z przypiekającym boczki i zerkającym czujnie panem - tatusiem, zawodnikiem wagi ciężkiej.
- Synek! No jak ty się zachowujesz?! - upomniałam młodego człowieka stojącego w pozycji "do ataku!"
- No co?! - popatrzył na mnie i najwyraźniej musiał stwierdzić, że nie żartuję. Odłożył łopatkę, która robiła za broń i z miną niewiniątka dodał - Przecież nie piznąłem…
Uspokojony Pan tatuś-kumpla, z trudem stłumił śmiech. Taktownie udał, że się zakrztusił, nasunął czapeczkę na zaczerwieniony nos i opalał się dalej.
Korzystając z faktu, że godzina była odpowiednia, dałam hasło do odwrotu i ewakuowałam się do bazy. No może bym i coś powiedziała, gdyby mi języka w gębie nie zabrakło. Z drugiej strony, co tu mówić?
Po drodze odzyskałam sprawność myślenia. I język, zdrajca jeden, powrócił na miejsce mu przypisane.
- Młody, a gdzie ty słyszałeś takie słowo? - zapytałam
- Czyli które? - zapytał niewinnie. Widząc moja bezradność dodał - Piznę?
- No. Właśnie to.
- W bajce - odpowiedział tak jakby to było oczywistą oczywistością.
I popatrzył jakby mnie pierwszy raz widział. Albo jakbym się z choinki w środku lipca urwała.
Chyba się urwałam...