Ekstremalnie

Co ma wisieć nie utonie... jak mówi stare przysłowie pszczół. Dlaczego pszczół? Bo tak! Bo nie koników polnych na ten przykład. To po pierwsze. A po drugie, to od czegoś trzeba zacząć. Nie mam pomysłu, w głowie mózgojad piszczy (z głodu??;) ... I stąd te pszczoły i niezatapialny wisielec.

Blady jak ściana Nadworny stanął w drzwiach. W oczach miał przestrach na dwa opakowania relanium. Co najmniej.
- Wody! - krzyknął jakoś tak żałośnie i bez entuzjazmu poczłapał do kuchni.
- Mam tylko kranówę z filtra. Może być? - zapytałam nieco przerażona widokiem. Co też strach i przerażenie robi z przystojnym bądź co bądź facetem. Nadworny pokiwał smętnie głową. Pierwszą szklanę wyżłopał w tempie ekspresowym. Przemówił dopiero w połowie drugiej, a i to tylko jakimś półsłówkami nędznymi, absolutnie nie zaspakajanym ciekawości.
- Ja cię! Ale było! - i pił sobie dalej w najlepsze. Do dna! Dudniącą pustką szklankę odstawił na stolik, wytarł usta wierzchem dłoni i z westchnieniem ulgi klapnął na krzesełko kuchenne wyściełane.
- No to jak było? - dopytywałam z niecierpliwością.
Nadworny uniósł na mnie jedno oko, lewe, łypną i raczył udzielić odpowiedzi. Mało konkretnej
- Ekstremalnie.
- Skakałeś na bandżi? - zapytam podekscytowana. skądinąd wiem, że to wielkie jego niezrealizowane dotąd marzenie, więc może teraz?
A jednak nie, Nadworny kategorycznym ruchem głowy zaprzeczył. To dobrze. Bo ja bardzo chciałabym przy tym być. I odpowiednio fotograficznie udokumentować.
- Wiem!- wydarłam się jak piórko z gęsi - Zrobiłeś sobie tatuaż!
- Gupia! Ja i tatuaż?! - Nadworny prychnął jak rasowy kocur i spokojnie dolał sobie wody. Racja. On ma igłowstręt pospolity i tak z własnej i nieprzymuszonej nie dałby sobie zrobić kuku.
- Ja tam ci Nadworny nie wróg - zaczęłam dyplomatycznie - Ale jak ty tę trzecią szklanę w siebie wlejesz, to szczekniesz!
- Spokojna Twoja roz... - Nadworny zaczął i ze zdziwienia aż się zająknął - Uczesana! No nie! Dzień niespodzianek.
Gdyby nie fakt, że ciekawość dręczy męczy to moment był jak najbardziej odpowiedni do strzelenia focha i zażądania przeprosin. Z kwiatami!
- Nie błaznuj - powiedziała zmógłszy w sobie chęć pokazania kto tu rządzi - Tylko mów co takie ekstremalne było.
- Jazda. Na traktorze. Jechałaś kiedyś?
- A bo to ra... -zaczęłam i zamilkłam, bo sobie znienacka zdałam sprawę, że nigdy, przenigdy nie miałam przyjemności podróżować traktorem. Ani w roli pasażera, ani kierowcy - Nie jechałam. O rany! Ja nigdy nie jechałam traktorem - ekscytowałam się odkryciem jakby było czym. Rakietą też nie leciałam i co z tego?
Nadworny nieco się ofuczył, że straciłam zainteresowanie jego przygodą. Zamilkł i kazał się prosić. O dalszą część rewelacji ekstremalnych.
- Gadaj - poprosiła więc uprzejmie i odebrawszy mu szklankę łyknęłam wody. Dla ochłody i dla złagodzenia emocji.
- Otóż, jadę sobie jadę... - zaczął powoli z należną dobrym opowieściom powagą.
- Traktorem? - zdziwiłam się i natychmiast wyobraziłam sobie Nadwornego w roli rolnika traktorzysty. Mimo sierpnia i upału zaokiennego wyobrażenie było zimowe; kufajka, walonki i czapka uszatka.
Nadworny w roli pana na zagrodzie, pomachał mi łapką przed nosem i rozwiał tworzącą się wizję.
- Swoim jechałem. Traktor jechał z przeciwka. I miał zepsutą skrzynię biegów. To znaczy drążek od skrzyni, wiesz, ten co się biegi zmienia - tłumaczył jak dziecku z podstawówki - Wylatał.
- Wylatywał - poprawiłam odruchowo.
- Nie ważne jak zwał - Nadworny lekko się na upomnienie obruszył - Było strasznie! Kierowca, przy każdej zmianie biegów nachylał się nad skrzynia i zupełnie bezstresowo usiłował wkładać drążek do skrzyni. Zmienił, jechał i znowu zmieniał. I cały czas na oślep. Czujesz? A drogą wąską i na dodatek leśna.
Czasami to to wyglądało jakby traktor jechał sam!
- Aha, no i co?
- A co ma być? Żyję! I zapotrzebowanie na przeżycia ekstremalne mam na jakiś czas zaspokojone - odpowiedział ze spokojem i pomachał nóżką. Jak gdyby nigdy nic. Dwie szklanki wody temu, umierał na przestrach i bladość, a teraz macha. Cały Nadworny!

Źródło zdjęcia w sieci