Muzo Droga...

-
...czyli kolejny list w cyklu ściśle jawnej korespondencji.
Pojechał sobie na urlop. Miszczunio jeden... I zostawił Grafomankę tęskniącą. I jeszcze dobija...

Subject: Fwd: Muzo prześwietna…
Date: Mon, 30 Aug 2010 20:20:42 +0200
From: Mistrz
To: Grafomanka


Muzo prześwietna, pocieszycielko mas tworzących, niepocieszonych w swojej odwiecznej wędrówce ku estetycznemu Absolutowi, Różanopalca Jutrzenko, Natchniona, co obłoki natchnienia gromadzisz, Wieżo z kości słoniowej…

Muzo Droga!


Witam (teraz już można) i z góry przepraszam za to, że nie odzywałem się tak długo. Oczywiście mam usprawiedliwienie, które zaraz niezwłocznie wypiszę sobie i własnoręcznie się pod nim podpiszę, jako dowód na prawdziwość i weryfikowalność mojego usprawiedliwienia.

(Uwaga! Jeśli masz słabe nerwy - nie otwieraj tego linku! Mistrz drastycznie dobija Grafomankę. Czy się podźwignie? Po takim ciosie?....)

Komentarze

  1. zielinskabeata1 września 2010 07:09

    czyta się szybko i lekko
    świetnie napisane!
    Lubię te listy

    OdpowiedzUsuń
  2. Ewa P.1 września 2010 09:55

    Tam się coś zatło i nie chce mnie opublikować, więc się wypiszę tutaj :)
    Artyści to już chyba szokują siebie samych, jeśli im się uda jeszcze kogoś zaszokować. Z tego szokowania porobiło się tak, że już mało co. No szok dla szoku? To totalna kicha.
    Zadziwiają rzeczy proste, powiedziałabym wręcz oczywiste, o których już niestety dawno ludzkość zapomniała, albo tylko wspomina o nich ckliwie, a nie tędy droga. Rzeczy naturalnie i subtelnie metafizyczne jak kruche więzi o trwałości nici Spidermana :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej