Niespodzianka

Męscy szowiniści mawiają, że Pan Bóg dlatego najpierw stworzył mężczyznę, bo doszedł do wniosku, że z kobietami lepiej nie zaczynać.
W każdej, nawet najbardziej absurdalnej teorii jest jakieś ziarenko prawdy. W tej też. Bo jak baba zacznie, się nakręcać na ten przykład, to nie wie kiedy skończyć.
I jak się uprze to nie ma bata. Potrafi zepsuć wszystko. Nawet niespodziankę.

- No to Alleluja i do przodu - wykrzyknął Nadworny na pożegnanie. Pomachał łapką, zgarnął podejrzliwie patrzącego Księcia Małżonka i zniknął z ganku dokładnie w chwili kiedy z piskiem opon ruszyłam z podjazdu. Z mężowskim błogosławieństwem i kartą kredytową w garści wywoziłam się do zakupowego raju.
- I po jakiego czorta ja je tak prasowałam? - pomyślałam jakieś trzy kilometry później. Lniane spodnie które z takim zaangażowaniem doprowadzałam do perfekcji wyglądały jak wyciągnięte z gardła małego pieska kanapowego. Przy okazji przypomniałam sobie że nie pamiętam czy zapamiętałam żeby wyłączyć żelazko.
- Wyłączyłaś - mruknął do słuchawki Książę Małżonek i rozłączył się.
Chwilę dalej, stojąc w korku, pomyślałam o tej pomyłce genetycznej, która łazi po moim domu, gubi sierść i udaje kota. Koty są dostojne, nie zjeżdżają tyłkiem po przedniej szybie auta i nie zostawiają śladów łap na karoserii. Ten kot to małpa wcielona! I chyba nie ma już żarełka.
- Kupić? Żarcie dla kota? - powiedziałam do słuchawki, kiedy w końcu i nareszcie usłyszałam zdyszane "słucham".
- Wczoraj kupiłem - syknął wściekle pan mąż i bez cienia wahania wcisnął czerwoną słuchawkę na wyświetlaczu.
- Te chłopy! Nie można sobie nawet zadzwonić w sprawie... Nie to nie. Więcej nie będę - obiecałam sama sobie. I pewnie byłabym dotrzymała słowa gdyby mi zwierzątko nie przebiegło drogi. Z piskiem opon zahamowałam na poboczu. Udało się. Zwierz, cały i zdrowy na ciele, przestraszony na umyśle, pomknął na po-drugą stronę ulicy.
- Ale numer! - wrzasnęłam do słuchawki - Właśnie uratowałam życie zwierzowi jednemu. W życiu nie zgadniesz jakiemu!
- Nawet nie mam zamiaru próbować - odpowiedział głosem Nadwornego Książę Małżonek - Czy ty nie możesz pojechać i nie zawracać głowy przez kilka godzin porządnym ludziom?
- Mogę - fuknęłam obrażona nieco za brak zainteresowania - A ty? Możesz mi powiedzieć dlaczego mówisz głosem Nadwornego?
- Bo to ja jestem! Babo! - ryknął Nadworny. Po głosie poznałam że był bliski osiągnięcia najwyższego stadium wścieku - Tu się pracuje!
- Jakie pracuje? - rzuciłam w głuchą przestrzeń. W słuchawce słychać było już tylko pipkanie - Od kiedy granie w chińczyka to praca?
Ruszyłam dalej. Nie to nie. Jak jesteście takie zapracowane chłopy to się nigdy w życiu ode mnie nie dowiecie, że chodził lisek koło drogi. W centrum miasta niemalże.
Czerwone światło na skrzyżowaniu, jakoś dziwnie mi się skojarzyło. I załączyło analizatorek... Karta kredytowa bez limitu, raz. Zadyszka dwa. Głos Nadwornego w telefonie Książątka trzy. I wreszcie cztery, najdziwniejsze - praca. Cztery to nie jest moje najszczęśliwsza liczba...
Kupowanie, nawet najcudniejszych dżinsów, w obliczu przeczuć i kłębiących się w głowie coraz czarniejszych i dziwniejszych scenariuszy jest do... niczego nie podobne.
- Wiedziałam! - krzyknęłam teatralnie widząc krajobraz pobitewny. W progu potknęłam się o nocną szafkę. Nieco dalej, zaślepiona rządzą mordu na winnych demolki wpadłam na gazetnik.
- Co wiedziałaś? - zapytał zdezorientowany Książę Małżonek. Stał sobie na drabinie w sypialni i usiłował zrobić użytek z poziomnicy. Tapeta zdarta, meble wyniesione, Nadworny coś miesza... Przeczucia wprowadziły mnie błąd. I wpadłam głupio. W sam środek niespodzianki.
- Że, będę miała przepiękną sypialnię!

Źródło zdjęcia w sieci