Rower

- Dureń! - wydarłam się na całe gardło i z impetem rzuciłam telefon. Rzut mimo złości był w pełni kontrolowany. Celowałam w kanapę i tym razem nie spudłowałam.
- Ale że o co się rozchodzi? - sennie zapytała Osobista, leniwie podnosząc wzrok znad komputera. Osobisty laptop Osobistej albowiem, zbuntował się i odmówił posłuszeństwa (z przegrzania zapewne). Przyszła więc sobie popatrzeć na wirtualny świat z mojego okna. Oraz odpisać na meile służbowe w ilości sztuk 3 i prywatne - tysiąc pińcet.
- O durnia! Się rozchodzi. I gupka!
Zdezorientowana Osobista patrzyła na trzy pa. Trzy sekundy na mnie, trzy na telefon, pięć na laptopa.
Hola! Osobista! Bo się zazdrosna zrobię. Na mnie trzeba patrzeć, na mnie. Nie na telefon operatorowi impulsy winny i na laptopa sfatygowanego.
- Durna komóra się zepsuła? - zapytała w końcu
- A niech się nawet nie warzy!
- Wiem! - krzyknęła radośnie - Wyładowała się!
Osobista , postawiwszy diagnozę, mylną zresztą, nachyliła się nad klawiaturą i nie widziała świata poza fejsbukową tablicą.
No to sobie fuknełam i poszłam. Do kuchni.
- Też bym się napiła - Osobista powiedziała z wyrzutem, pożądliwym wzrokiem pochłaniając moją kawę.
- Ależ proszę - wysyczałam wyniośle - Odbiór w kuchni. Ale w zamian domagam się chwili uwagi. Dosłownie tyle, co jeden meil.
Osobista z rezygnacją kliknęła "na wyloguj" i poczłapała do kuchni.
Na salonu łono powróciła z kawą i michą ciasteczek. Ja nie wiem jak ona to robi. Choćbym nie wiem jak dobrze ukryła, zawsze wyszpera.
- Dobre. Chcesz? - zapytała niewinnie.
- Nie! Siadaj i słuchaj - chęć podzielenia się opowieścią o durniu i gupku, była silniejsza niż apetyt na ciasteczka z czekoladką i z orzeszkami... Mniam, pychotka!
Osobista wzniosła oczy ku niebu błękitnemu i machnąwszy wypielęgnowana łapką powiedziała;
- Dobra, nadawaj.
No to nadałam. Że taki Dureń dwojga przezwisk Gupek, zadzwonił sobie do mnie z zapytaniem uprzejmym, czy aby nie posiadam na stanie pokoju na weekend. Do wynajęcia, rzecz jasna.
- Posiadam, ewentualnie - odpowiedziałam uprzejmie. Wszak klient płaci, klient wymaga. Prysznic, papier toaletowy i uprzejmość wliczone w cenę za osobodobę.
- A czy ten pokój jest duży? Proszę pani? - dopytywał się gość po drugiej stronie druta.
- No spory. A właściwie to na ile osób ma być?
- Na dwie, tylko, że ja proszę pani z rowerami chciałem przyjechać. Można?
- Oczywiście - powiedziałam milutko nie podejrzewając niczego złego. Bo też cóż złego może być w fakcie, że pan i pani na urlopie chcą zadbać o kondycję czy zrzucić jakieś kilo albo dwa? No nic...
- Czyli, że mogę wstawić rowery do pokoju? - zapytał i nie czekając na odpowiedź wrzasnął - Kochanie! Znalazłem. Pakujemy się.
- Chwila!- teraz to ja krzyknęłam - Rowery w garażu! Pan i Kochanie w pokoju.
- Ale to są proszę pani, bardzo cenne rowery! - niedoszły gość skamlał niezbyt przekonująco.
- Wierzę - odpowiedziałam niewzruszona - A ja mam proszę pana bardzo cenny garaż. Z bezcennym zamkiem. Rowerki pod klucz i po kłopocie.
- Ale... - pan raczej nie dał się przekabacić - Ja bym je jednak wolał zabrać do pokoju. Bo wie pani, sama lampa kosztowała setkę, a gdzie jeszcze opony, dżipies, przerzutki...
- Rozumiem - powiedziałam przerywając wyliczankę kosztowności posiadanych przez rowerek - A dla rowerka łóżeczko czy materacyk? Pan sobie życzy?

***
Skończyłam opowieść i zabrałam się za swoja kawę. Początkowo dziki rechot Osobistej, powoli przechodził w nieco konwulsyjne rzężenie, przerywane atakiem "śmiesznej czkawki".
- I to cię tak wnerwiło? - zapytała.
- No coś ty! Wkurzył mnie, bo rozłączył się, zanim zdążyłam zapytać czy dla rowerka pościel satynowa, czy bawełniana...

Źródło zdjęcia w sieci