Czas

Osobista siedziała w pozie niedbałej i udawała że potrafi. Rysować. Inspirację czerpała z sufitu. Mam co do tego absolutna pewność. Po pierwsze dlatego, że gapiła się w ów sufit co chwila, a po drugie to dzieło powstałe w wyniku tychże obserwacji wypisz-wymaluj podobne było do wrednej i uporczywej plamy niepoddającej się zabiegom mistrzów malarskiego rzemiosła.
- Co robisz? - zadałam pytanie z gatunku zbędne. Efekty robienia widoczne były bowiem gołym okiem.
Na białej jak suknia panny młodej kartce piętrzyło się coś co Osobista ryzykownie i bardzo śmiało nazwała "górą". Na pytanie czy to góra lodowa odpowiedziała zjadliwym syknięciem, że owszem, i że jest o smaku bakaliowym, bardzo wysoko kalorycznym.
- Małpa! - godnie zadarłam nos do góry - I na dodatek plastyczne beztalencie!
Awantura wisiała w powietrzu. Tylko wrodzonej ciekawości, oraz braku zaplecza w postaci willi z basenem, zawdzięczam fakt, że nie skończyło się sceną z "Dynastii".
- To teraz będziesz ją kolorować, tak? Chcesz kredki? - zaproponowałam usłużnie z nadzieją, że się wygada.
- Głupia. Jesteś - Osobista nadąsałam się - To schemat jest. Schematy występują w tonacji czarno-białej.
Muszę, z przykrością, się zgodzić. Głupiam. Jak mogłam sadzić, że uzyskam odpowiedź na dręczące pytanie? Niemniej drążyłam dalej.
- Słuchaj no, jak masz ochotę na gierki to przyniosę chińczyka. Albo bierki. I sobie partyjkę strzelimy. A teraz gadaj o tym pagórku czy co to tam jest - ponownie przyjrzałam się dziełu.
- Jak już wspomniałam - Osobista przybrała adekwatny do nabzdyczonej miny mentorski ton - To jest góra. I ma symbolizować czas. Czyli w sensie jak płynie.
- Aha... - zrozumienie zagrałam po mistrzowsku.Tylko że Osobista się na moim aktorskim talencie nie poznała. Słyszałam o tym że czas to pieniądz, że przelatuje między palcami, ze nie stoi w miejscu. A może jej się z kupą czasu pomyliło? Patrząc na rysunek byłam prawie pewna że tak.
- Patrz, Ciemnoto (ta ciemnota to ja. I chcę wierzyć, że to z powodu koloru włosów zostałam tak "przyjaźnie" nazwana) Tu się pisze po-nie-dzia-łek - przesylabizowała jednocześnie smarując markerem u podnóża góry-schematu (z tej bardziej stromej strony). To samo zrobiła z wtorkiem, któremu wyznaczyła miejsce dokładnie po środku stromego zbocza. Środa była na samiuśkim czubku, a reszta łagodną linią spływała ku dolinie szczęśliwości jaką był weekend - Rozumiesz? - zapytała
- Jasne. Co mam nie rozumieć. Tylko pojąć nie mogę
- Czego? Przecież to jasne. Kilka takich górek i po jesieni - Osobista tłumaczyła. I wychodziła z siebie na widok mojego nic nie rozumiejącego wzroku błądzącego za jej pokrętnym tokiem rozumowania.
- A potem kilka następnych i po zimie?
- Dokładnie! - ucieszyła się, że jednak załapałam sens, który jeśli był to bardzo głęboko ukryty.
- Hura! A potem kilka następnych i po wiośnie! I znów będziesz o rok starsza! - entuzjastycznie zatarłam łapki.
- A czemu niby ja? Ty też!
- Bo ja schematów upływającego czasu nie rysuję! Jeśli o mnie chodzi to sobie nawet ta jesień może być. Byleby tylko czas tak nie zapierniczał...

Źródło zdjęcia: http://derek88.blox.pl/