Errata

W "Wielkiej księdze przysłów polskich" powinna się znaleźć errata. O treści następującej;
Jest:
Nieszczęścia chodzą parami.
Powinno być:
Nieszczęścia wcale nie chodzą parami. One się zbierają w stada i nacierają. Szturmem! Na Zołzę niewinną, cichą i pokornego serca...

Jeśli ktoś ma jakieś wątpliwości co do zasadności zmian, to służę uzasadnieniem ...

Po pierwsze;
- Dzień dobry! - pan konserwator zaświergotał radośnie od progu. W szerokim uśmiechu pokazał zęby widma i szarmancko wręczył mi klucze.
- Dzień dobry - mruknęłam w odpowiedzi. Tylko i wyłącznie dlatego, że staram się nie robić przykrości mamie, która bardzo się starała żeby mnie dobrze wychować nie powiedziałam głośno tego co myślałam. Bo jaki on tam dobry! Jest wredny, zasmarkany i leniwy. Wstał z ociąganiem, bez humoru i kichnął. Prosto na Wieś Nadmorską i moją z wielkim trudem ułożoną fryzurę. A tak chciałam choć raz dobrze wyglądać.

Po drugie;
- No ale przynajmniej sukienkę mam fajną - powiedziałam sama do siebie i zakręciłam pirueta.
W złą godzinę. Powiedziałam i zakręciłam.
Huk zbiegł się z trzaskiem. Otwieranych z rozmachem drzwi. Szczerze uśmiechnięta, wymalowana buzia pani Woźnej powoli krzywiła się do rozmiaru półuśmiechu, żeby przejść w zatroskanie. Też jak mniemam szczere.
- Właśnie przyszłam powiedzieć, że wypastowałam pani wczoraj podłogę...- powiedziała niepewnie patrząc na zwłoki rozciągnięte na podłodze - Cieszy się pani?
- Bardzo - jęknęły zwłoki rozcierając jednocześnie obolałą kość ogonową. Będzie siniak stulecia.

Po trzecie;
Padłaś? Powstań! Tylko mięczaki się poddają.
- Najważniejsze, że żyję - pomyślałam podnosząc się przy ofiarnej pomocy sprawczyni nieszczęścia. Że też jej się chciało podłogę pastować. I to akurat wczoraj.
- Dziwne - jęknęłam. Jako pokrzywdzona i rekonwalescentka mam prawo! Jęczeć.
- O! Obcasik... - pani Woźna pisnęła cichutko, jakby przepraszająco. Spojrzała na mnie i zapytała ciekawie - Co dziwne?
- Już nic - odpowiedziałam. Zagadka dlaczego kuleję mimo, że nie boli mnie noga tylko ... rozwiązana.

Po czwarte;
- Buty rzecz nabyta! - dzielnie wrzuciłam eleganckie szpileczki do kosza - I tak je długo miałam.
- Może się da zreperować? Ja znam takiego szewca co...- pani Woźna za wszelką cenę chciała być pomocna.
- Nie! - przerwałam jej kategorycznie i z przekonaniem - Nie można sklejać nieszczęścia. Tak mówiła moja babcia. A to mądra kobieta była.
Babcine mądrości zwykle ucinają wszelkie dyskusje skutecznie i nieodwołanie. Tylko co dalej? Boso sobie latał tata z mamą i Bobik i motylek. Tyle, że to było lato. I rzecz się działa na łące.
- Mam! - wrzasnęłam jak tylko piłeczka pomysłowego Dobromira przestała mi się odbijać na głowie.
- Co? - pani Woźna wyglądała na lekko zaniepokojoną.
- W szafce dodatkowe buty! - wrzasnęłąm i pognałam na poszukiwania.
- Trudno. Najwyżej nie będę wychodzić z kanciapy - powiedziałam patrząc na obraz nędzy, rozpaczy i braku gustu.

Że cztery to jeszcze nie stado? Proszę bardzo.

Po piąte;
Na głowie mam nieartystycznie nieułożoną kopkę siana. Straciłam ulubione buty. Z przyczyn oczywistych nie mogę usiąść. I nawet wół pasuje bardziej do karety niż TE trampki do TEJ sukienki.
I jak ja mam tak odstawiona iść na poszukiwania kawy? Bo właśnie się wzięła i skończyła?

A dzień się dopiero zaczął...

Źródło zdjęcia w sieci