Jak to miło coś umieć...

... czyli właściwy człowiek na właściwym miejscu.

- "Doprawdy, jak to miło coś umieć!" - powiedział pewnego dnia, niejaki Molier. Naostrzył gęsie pióro, papieru przygotował i atramentu, zasiadł i napisał. Tak po prostu. Wziął i machnął, jakby od niechcenia, "Świętoszka" albo innego "Skąpca". Bo on był zdolny. Nie to co ja...

Jedyne co mnie usprawiedliwia to czas. Za długo spałam, za krótko myślałam. Poszłam bardziej w kierunku czynu dokonanego.
Wzorem mistrza dramatu, zatarłam łapki, zakasłam rękawki bluzeczki lilaróż, ba! nawet fartuszek dla efektu założyłam.
- Doprawdy, jak to miło coś umieć! - zacytowałam klasyka nieco głośniej niż powinnam i ... zmarnowałam; jaja kurze w ilości 6 sztuk, cukru łyżek kilkanaście, mąki tyle co jajek (przyjmując łyżkę stołową za miarę), dekoracje naciastowe, śmietanę kremową 36 % całą (!), prąd, papier do pieczenia, czas oraz dobre samopoczucie. Nie dość, że łamaga, kulinarne beztalencie to jeszcze zmywania po eksperymentach fura.
To co zrobiłam tortu nie przypominało; ani wyglądem, a smakiem tym bardziej.
- Błeeee - Książę Małżonek skrzywił się na sam widok. Próbowania odmówił kategorycznie twierdząc że mu życie miłe.
- Błeeee, fuuuj, i jeszcze raz błeeeee - jęknęłam smętnie.
- No? I co teraz? - zapytał nawet nie próbując ukryć satysfakcji.
- Wszystko pod kontrolą - zapewniłam. Poparzył z niedowierzaniem i wrócił do swoich śrubek. I innych młotków.
Pamiętacie psa Pluto? No to otrząsnęłam się niczym on tupnęłam kapciem w podłogę, i ponownie przystąpiłam do dzieła. Zakasłam rękawki, zatarłam łapki, złapałam przydatne narzędzie, wybrałam numer... i zamówiłam.
- Z dowozem. Oczywiście, że z dowozem - powiedziałam do uprzejmej pani przyjmującej zamówienie, która trzasnęła słuchawką zanim zdążyłam doprecyzować, że "dowóz" ma być przystojnym brunetem z bicepsami. I inteligentnym wyrazem twarzy. I że mógłby pachnieć Hugo Bossem, ale nie jest to warunek.

Tort był cudny. I smaczny. Mimo, że przytaszczył go niskopienny blondyn z różową buzią i tendencją do tycia.
Goście też byli zachwyceni. Przecudnej urody tort zaszczycili mało estetycznym rozgrzebaniem na talerzach z myszką Miki. Odśpiewali stolata, wtranżolili popcorn i cukierki ciągutki, zagryźli chrupkami, popili zakazaną w normalnych warunkach colą i galopem, względnie cwałem przemieścili się... na trampolinę;)
- Doprawdy, jak to miło coś umieć - mruknęłam pod nosem i zabrałam się za to co mi wychodzi najlepiej. Po niespełna pół godzinie ślady libacji zostały usunięte, a jadalnia lśniła czystością...