Kolia

Kolia- na wypadek gdybyście mieli jakieś wątpliwości to taki naszyjnik. Najlepiej jak jest z brylantów, albo z innych kamieni zwanych szlachetnymi. W związku z tym na kolię nie nadają się kamienie z ogródka, ani z plaży. No chyba, że bursztyny.
Istnieje też inny rodzaj kolii…

Życie Matek Polek, zatrudnionych na etacie na podstawie umowy o pracę, koliami usłane nie jest. Bynajmniej. Co najwyżej jakieś stokrotki polne, a jeszcze częściej koniczyna z nieskoszonego trawnika pod domem. Takim kwieciem to ja jestem wręcz zasypywana.
- Mamo kwiatki dla tobie nazbierałem. Dasz gumę?
- Dla Ciebie się mówi.
- No psecez mówię. Dla tobie ciebie.

Ale miało być o kolii.
Najpierw dygresja wyjaśniająco-naprowadzająca.

Zbuntowałam się. Nie będę codziennie robić surówki z marchewki na obiad. Po pierwsze mam dość. Bo siła drzemie w dżemie. I wcale nie koniecznie marchewkowym. Po drugie istnieje szansa, że nawet Pomarańczowa rewolucja będzie mi się źle kojarzyć. Po trzecie maszyna do tarcia odmówiła dalszej współpracy. Ze starości.
- Wrrrrrrrr... - zacharczała wymownie i bez odrobiny wdzięku wypięła silnik jeszcze radzieckiej produkcji.
Po czwarte ma związek z po trzecim. Moje ręce wołają głosem rozdzierającym serca najzatwardzialszych nieustępników:
- Pomocy! - tak się drą. Biedactwa.

Niestety. Przymiotnik "najzatwardzialszych", o ile w ogóle występuje w słowniku, nie dotyczy marchewkojadów. I nie ma tu znaczenia fakt czy amatorzy  są skryci czy jawni.
Oni po prostu chcą! Żądają! Trę więc posłusznie. I nie mogę zmyć. A w rękawiczkach nie umiem! I już!

A teraz przechodzimy do meritum....

No więc wpadam do przedszkola zdyszana i tak dalej…
A tam...
- Taaaaadaaaaam! - dziecko płci przedszkolnej wydało dziki okrzyk markujący werble. I mnie udekorowało. Nie krzyżem zasługi na polu, nie wieńcem laurowym, nie medalem złotym…
tylko …

KOLIĄ. Z PLASTELINY! I JESZCZE PIERŚCIONEK BYŁ DO KOMPLETU.
TEŻ Z PLASTELINY!

W związku z powyższym do domu wracałam rozpięta po sam pępek, coby dobrze wyeksponować świeżo dostaną biżuterię. Oraz z paluchem wyciągniętym do każdego, kto się po drodze nawinął.

W zaciszu kuchni, zabrałam się za robotę. Tarłam marchewkę. I sobie zupełnie niechcący mruknęłam pod nosem:
- Chrzanię ręce. Za taką biżuterię to ja się poświęcę…
Słowo humoru, że mówiłam to cichcem i pod nosem. Nie mam pojęcia, dlaczego Ona, Małoletnia znaczy to usłyszała.
- Chrzanię? Ćwikłę robisz? Huuuuraaaaaaaaa!– wrzasnęła – Młody, mama nam zrobi buraczki!
Wpadłam z deszczu pod rynnę. Teraz to za nico rąk nie domyję.

PeeS. Musze zakupić modelinę. Znacznie lepiej się sprawdza przy wyrobach biżuteryjnych. Tym bardziej, że za buraczki zapragnęłam zostać posiadaczką diademu;)