Migawki

  Córka. Udaje dorosłą, wczoraj weszła do kuchni ze śladami nieudolnego makijażu. Ledwie widoczne zza chmur słońce oświetliło jej długie blond włosy. Złote refleksy zalśniły na chwilę. Zakochała się. Czwarty raz. A lekcji to się nie chce odrabiać. I pewnie znowu nie pościeliła łózka. Kiedy ona tak urosła? To będzie piękna kobieta.
Szkoda...
Syn. Młodociany fan Zygzaka. Ma fantazję, której mogę mu tylko pozazdrościć. I koniecznie chce mieć zielone włosy. Nie wiem dlaczego zielone a nie niebieskie, ale wiem dlaczego nie róż - bo różowe są "żewszyńskie". Dziś pewnie znowu wieczorem będzie go bolał brzuszek. A jurto nie będzie chciał wstać. Ciekawe kim będzie? Obiecywał że Hausem.
Szkoda...
Mąż. Śmieszne miał kiedyś wąsy. Mówiłam na to zupełnie bez sensu gołowąsy. I tak zabawnie marszczy nos kiedy usiłuje mi dać do zrozumienia, że przeginam. I lubi jak ugotuję rosół. I pewnie teraz wyrzuci tę pościel której tak nie lubi.
Szkoda...
Tuje w ogrodzie. Znowu o nich zapomniałam. Miałam im przyciąć wybujałe gałęzie. Tak się pięknie rozrastają. I nie widać sąsiadów. A sadziłam takie malutkie. Sąsiad mówił, że nic z nich nie będzie. A tu proszę! Są, rosną i mają się dobrze. Tylko przyciąć zapomniałam.
Szkoda...
Dom. Czy ja zamknęłam kominek? Czy nie zamknęłam? Bo jak jakaś iskra wyskoczy to nie będą mieli gdzie wrócić. Okna w salonie trzeba umyć, bo świata nie widać. To znaczy widać ale kolory jakieś takie zamglone.
Lampa przed drzwiami wejściowymi zwisa na jednym drucie. Spadła i nie ma komu naprawić. Może jutro to zrobi.
Szkoda....
Krasnoludek. Tak naprawdę to zawsze miał mnie w nosie więc nie będę o nim myślała. Nie i już. Uciekaj! Krasnalu! A z drugiej strony...
Szkoda...
Jak byłam mała. Wybiłam sąsiadowi okno od piwnicy. Niechcący. Koło roweru tak trochę niefortunnie skręciło. Bardzo krzyczał. Nie przyznałam się. I miałam taką śliczną kolorową spódnicę. Ciotka mi uszyła ze ścinków. Wyglądała jak tęcza. Każdy klin w innym kolorze.
Para. Zaczęta, rozgrzebana, nieskończona.
Szkoda...
Róże. Z tych czerwonych to jednak nic nie będzie. Trzeba wykopać. Już na wiosnę należało to zrobić, a nie żyć złudzeniami. Ta żółta za to pięknie rośnie. Na drugi rok wypadałoby pergole zmienić.
Szkoda...

To był mój pierwszy raz. Obrazy z życia przesuwały się w zawrotnym tempie.Pstryk - obraz. Pstryk - kolejny. Czas rzeczywisty stanął w miejscu, a życie za szybą zamarło. Dziwne. Jak dużo można zobaczyć w ciągu kilkunastu sekund dzielących od zmiażdżenia. Przed wielką ciężarówką, pędzącą wprost na mnie uciekłam w ostatniej chwili. Kierowca pewnie nawet uznał za stosowne przeprosić. Pewnie skinął ręką. I pojechał dalej...

Źródło zdjęcia: http://dobruszka.blox.pl/2006/05/Mow-do-mnie-zycie.html