Portret

Dla Anovi. Bo się "dopominała";)

No to z tym rysowaniem to było tak, proszę Wysokiej Instancji...
Siedzę ja sobie w fotelu. Bujanym. Czytam i macham nóżką. Nie wiem czy to istotne dla przebiegu rozprawy, ale machałam naprzemiennie. Raz prawą. A drugi lewą. Sprawiedliwie. No.  A moja córka w tym czasie siedziała sobie przy takim małym stoliku, czerwonym, z niebieskimi, nogami i rysowała. Jedna noga jakaś felerna była i mus było podkładać prasę reklamową, co to nam w skrzynce na kila zostawiali. No i jak już skończyła, córka znaczy, to ona się mnie zapytała;
- Mamo czy ładnie?
To ja się oczywiście obrazkiem zachwyciłam. jak należy. Pochwaliłam, że piękny i że bardzo, ale to bardzo pragnę go na ścianie powiesić . I jeszcze dodałam, że to naprawdę śliczny ptaszek. No i wtedy się właśnie zaczęło. Bo mi się dzieciak, tak rozryczał, że ho-ho. A łzy to jak pięciogroszówki po małej buźce, proszę Instancji Wysokiej leciały. I na tego ptaszka rzeczonego kapały. Tak kapu-kap. A może kap-kap? No nie pamiętam . Ale jak to ważne, to ja sobie przypomnę czy to było kapu czy samo kap. Bez u.
W każdym razie jak już się nieco uspokoiła, to mi powiedziała, że to żaden ptaszek. Że to ja, we własnej osobistej osobie na tym obrazie zostałam sportretowana.I że się na sztuce nie znam.
- Racja - powiedziałam do córki szlochającej - Się nie znam.
Bo ja się proszę Sądu, nic a nic na sztuce nowoczesnej co to ja awangarda nazywają nie zna. I nie wiem co twórca chciał wyrazić plamą, a co kreską.. A w ogóle, to od tamtej pory, wole najpierw artysty zapytać co stworzył. żeby znowu awantury nie wywoływać. Czy innej burdy.

I tak na ten przykład na poniżej prezentowanym obrazie, mazaka artysty młodocianego, ale szeroko znanego i docenianego w kręgach rodzinnych  jest; drzewo, dom, słońce oraz ja.

Poniżej występuję w nakryciu głowy. I nie jest to beret. Ani czapka uszatka. To najprawdziwsza w świecie korona! Co zresztą widać na dołączonym obrazku;)