Robotem być...

... albo nie być

Duży mężczyzna wie, że pod łóżkiem nie mieszkają potwory, a z szafki mogą się ewentualnie skarpetki wysypać. Duży mężczyzna nie wstydzi się dać buziaka na dobranoc i nawet mu przez myśl nie przejdzie, że można zasnąć bez ulubionego pluszowego psiaka maści brązowej z czarną łatą na grzbiecie.
- Ale pamiętaj! Dwie - mruczy Duży ziewając.
- Wiem - odpowiadam i czytam. Bajki do poduchy. O robotach .
- Wiesz, ja to bym nie chciał być robotem - powiedział stanowczo.
- Nie? - zadziwił mnie. Nie dalej jak wczoraj mówił, że chciałby być transformerem, albo czymś w tym rodzaju. W każdym razie chodziło o takie ustrojstwo, o którego części składowe, nie zamienne, ciągle się potykam.
- Nie. Czytaj dalej - uciął odmawiając tym samym zeznań.
Czytam więc. I sobie obiecuje, że jutro skoro świt, schowam gdzieś tę książkę. I udam, że zginęła. I że nie mam pojęcia gdzie jest! Zdecydowanie bardziej lubię tę o Franklinie. Albo o rodzinie misiów. Albo... każdą inną. Z robotów to ja tylko kuchenny lubię. Reszta mnie nudzi.
- Powiem ci dlaczego - Duży postanowił podzielić się tajemnicą - Nie chcę być robotem, bo by się mną wszyscy bawili. A potem by rzucili. I pewnie by mnie bolało... Słodkich snów mamo.

Duży, powiedział co wiedział, wtulił się w zwierzę pluszowe i zasnął.
A ja myślę. Po pierwsze, że facet ma rację. A po drugie, szkoda że dziewczyny tak późno dochodzą wniosków oczywistych. I za wszelką cenę chcą być lalkami Barbie.
Dobranoc. Słodkich snów;)

Źródło zdjęcia: http://www.asimo.pl/artykuly/jarobot.php