Za mundurem...

-
... nie tylko panny sznurem. Coraz więcej kobiet służy w armii. Są też pasjonatki. Sanitariuszki, łączniczki, żołnierki. Jak widać,same morowe panny.







Chłopaki też nie najgorsze. Z pasją. No i ten mundur... W nim każdy przystojnieje.
Różne mundury, różne armie,a mimo wszystko najwyraźniej zaprzyjaźnione...









Oj działo się działo! Koszalin przezył prawdziwe oblężenie. Dowódca Wojsk Lądowych własnie to miasto wybrał na tegoroczne obchody Święta Wojsk Lądowych.
Przemówienia, podziękowania i wspomnienia. A potem defilada i pokaz sprzętu starego - z demobilu i tego najnowocześniejszego.
Wrażenia? Z bliska to nawet rewolwer robi wrażenie, a co dopiero taki BeWuP, albo rosomak;)

Później była część artystyczna. Bo wojna wojną, a jeść trzeba.

Kuchnia tradycyjna; grochówka, bigos i chleb z najprawdziwszej polowej piekarni.
Byłam, jadłam i zapewniam - pyszne! Chociaż... jak mówią zaprawieni w boju, ci co z niejednego kotła grochówke jedli, taka prawdziwa, wojskowa to taka co się w lesie gotuje. I czasami tam do niej szyszka wpadnie albo jakiś liść niekoniecznie laurowy;)

Komentarze

  1. Unknown12 września 2010 00:29

    no kuchnia na moja dietę przeciwmiażdżycową jak znalazł! Bigosiku bym nie odmówiła;) Ale mi smaka narobiłaś;(
    Świetna fotorelacja:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Nivejka12 września 2010 00:35

    Iva...
    Bidula. Do wojska byś nie mogła wstąpić. A powiem ci, że taka zabawa w Indian to całkiem fajna;)

    OdpowiedzUsuń
  3. Unknown12 września 2010 00:41

    nie, na pewno nie mogę, bo nawet karabinu bym nie uniosła;) Żołnierz ze mnie do bani, ale smakosz menu wojskowego i owszem;)

    OdpowiedzUsuń
  4. BrakNicka12 września 2010 01:00

    Na ten chleb to bym się rzuciła z chęcią. Na kilku panów może też :D

    OdpowiedzUsuń
  5. Anonimowy12 września 2010 06:31

    ale fajne te panny na motocyklach :-) panom też niczego nie brak zresztą ;-))

    OdpowiedzUsuń
  6. zielinskabeata12 września 2010 07:21

    taką grochówkę i ja bym zjadła :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Ida12 września 2010 07:25

    Mniam. Mniam. Mniam:)

    OdpowiedzUsuń
  8. W drodze...12 września 2010 09:01

    Bigos osobiście lubię bardzo, odtwarzanie historii (tej dalszej, bo wczesnośredniowiecznej) to moje dziecię starsze wypiło z mlekiem matki (czasem mylę się i mówię, że z krwią;)) A młodsze zaczytuje się aktualnie drugą wojną światową. Oj ciągnie ta armia, ciągnie :] Świetne zdjęcia :) Pozdrawiam niedzielnie :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Monika Mota Zakrzewska12 września 2010 09:42

    Lubie mundury. Te teraźniejsze nie są tak wspaniałe- użytkowe znaczniej. Dawniejsze mundury były cacane. mężczyzna wyglądał, jakby był w najlepszym garniturze. A ułani....to dopiero.....
    Ehhh....rozmarzyłam się.

    Przypomniała mi się piosenka:
    "W lesie przy strumyku Hanka rwie jagody,
    na siwym koniku jedzie ułan młody,
    ...Hej dziewczyno rzuć jagódki,
    wszak ułana żywot krótki...itd, itp"
    dalej musi po 23 godzinie :)
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  10. Jarosław Hebel Post12 września 2010 11:05

    Hehehe... morowa panna daje buziaka ;P ...jak śpiewa się w jednej z pieśni okresu Powstania Warszawskiego (1944) ;] ...a tu czasy się zmieniają, ehhh... :)

    Pozdrowienia niedzielne! ;-)

    OdpowiedzUsuń
  11. Mijka12 września 2010 11:40

    nooo impreza jak się patrzy!
    bigosik,grochóweczka,mniam!

    OdpowiedzUsuń
  12. miauka vel florist12 września 2010 12:27

    grochóweczka! wojskowa! mniam :)

    panowie i panie wi też mili
    :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Wiedźma12 września 2010 12:50

    Faktycznie jest jakiś urok w mundurach ;). Chociaż kiedy miało to chyba zupełnie inną rangę, a dzisiejsze niekoniecznie mają klimat.
    Pozdrawiam ;).

    OdpowiedzUsuń
  14. Nivejka12 września 2010 18:06

    Iva...
    Powiedzmy, że kiedyś wojsko miało dla mnie bardziej egzotyczny charakter. teraz znam je od podszewki. Również kuchnię;)

    OdpowiedzUsuń
  15. Nivejka12 września 2010 18:08

    Antares...
    Chleba i owszem smaczny, ale ten gościu a ułańską fantazją ... wart grzechu;)

    OdpowiedzUsuń
  16. Nivejka12 września 2010 18:09

    Emma...
    Te panny jechały sobie na samym początku parady. Były po prostu świetne:)

    OdpowiedzUsuń
  17. Nivejka12 września 2010 18:10

    Eufoerka...
    Niedługo będzie święto pułku. Przyjeżdżaj;)

    OdpowiedzUsuń
  18. zgaga12 września 2010 18:10

    Zołza militarna? Hm...

    OdpowiedzUsuń
  19. Nivejka12 września 2010 18:11

    Ida...
    Smacznego:D

    OdpowiedzUsuń
  20. Nivejka12 września 2010 18:12

    W drodze...
    Druga wojna zawsze mnie pasjonowała. Może dlatego że to tak niedawna historia... W każdym razie warto takie rzeczy pokazywać. Przy okazji zabawy uczą:)

    OdpowiedzUsuń
  21. Nivejka12 września 2010 18:15

    Mota...
    Te które są teraz to i tak cacane w porównaniu z tymi które były jeszcze na początku lat 90-tych;)
    I tylko rogatywek mi żal... Jak można je było beretami zastąpić?!;)

    OdpowiedzUsuń
  22. Nivejka12 września 2010 18:16

    Jarku...
    Czasy się zmieniły, na nieco spokojniejsze pod względem militarnym, ale panny dalej morowe;)

    OdpowiedzUsuń
  23. Nivejka12 września 2010 18:17

    Mijka...
    Wojskowe imprezy zawsze są "jak się patrzy";)

    OdpowiedzUsuń
  24. Nivejka12 września 2010 18:18

    Miauka...
    Chyba namówię kogo trzeba i zorganizujemy kocił grochówy na blogowa imprezkę;D

    OdpowiedzUsuń
  25. Nivejka12 września 2010 18:21

    Wiedźma...
    Może nam się tylko wydaje? Przez wzgląd na sentyment do dawnych dziejów? Mam wrażenie, że za kilkadziesiąt lat kiedy "moda" w armii się zmieni, ludzie będą mówić tak samo; Co to za mundury?! Te z początku wieku to miały klimat;)

    OdpowiedzUsuń
  26. Nivejka12 września 2010 18:22

    Zgaga...
    No jasne, że militarna. Od ponad 10 lat;)

    OdpowiedzUsuń
  27. Ewa P.12 września 2010 21:22

    A rosomaki dmuchane też były? :)
    Grochówki wojskowej chyba nie jadłam nigdy. Powinnam nadrobić?

    OdpowiedzUsuń
  28. Czarny(w)Pieprz12 września 2010 21:48

    Oj, w mundurach chłopaki wyglądają świetnie. Moje dziecko przeszło od wczesnego średniowiecza po czasy obecne, i muszę przyznać, że w każdym rynsztunku mu było do twarzy, kolegom też. Rozważał nawet związanie się z armią na forever:)A grochówki nie jadłam 100 lat, nie umiem ugotować :(

    OdpowiedzUsuń
  29. Beatta12 września 2010 21:48

    Wolę rosomaki z rodziny łasicowatych, ale ten świeży chleb to dopiero coś! My tu takiego nie mamy...

    OdpowiedzUsuń
  30. Beata12 września 2010 22:19

    oj, moja pacyfistyczna dusza zadrżała:) ale grochówkę wojskową to jadłam wczoraj, Pawełek uwarzył :) z grochu łupinkowego:)

    OdpowiedzUsuń
  31. Nivejka12 września 2010 23:50

    Magenta...
    Wiesz, rzecz kulinarnego gustu. ja nigdy nie jadłam móżdżku i nie mam zamiaru tego nadrabiać;)

    OdpowiedzUsuń
  32. Nivejka12 września 2010 23:52

    Pieprzu...
    Ja umiem. Znawca, ten sam co to z niejednego kotła itakdalej twierdzi, ze jest świetna;)

    OdpowiedzUsuń
  33. Nivejka12 września 2010 23:52

    Beatta...
    No tak. Tam to raczej zaparzona buła niż chleb;)

    OdpowiedzUsuń
  34. Nivejka12 września 2010 23:53

    Beata...
    To co? Całą armię zlikwidować?;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej