Akcja ratunkowa

Jesienno wonne powietrze przemieszcza się z prędkością początkową huraganu. Zwiewa liści z drzew, czapki z głów i trampoliny z podwórka. Oraz powoduje totalny chaos. W głowie, myśli i wymowie.

- Nadworny! Ty się nie pytaj jak tylko kiedy! A właściwie to o to też nie pytaj tylko przyjeżdżaj! - ryknęłam w trybie ostrzegawczym dokonanym * i odłożyłam telefon. Przy czym odłożyłam, należałoby potraktować cudzysłowem. Bo najpierw wybrałam bezpieczne miejsce lądowania, a potem z furią cisnęłam rzeczonym aparatem.

- Ja nie mam co na siebie włożyć - mruknęłam do siebie robiąc przegląd garderoby. To nudne i męczące tak zawsze mieć rację. Faktem jednak jest, że żaden z posiadanych łachów nie nadawał się do prowadzenia akcji ratunkowej! Ostatecznie stanęło na dresach nieobecnego (jak zwykle w momentach kryzysowych) Księcia Małżonka i trampkach.
- Wybierasz się do... - Nadwornemu zabrakło słów na widok nędzy, rozpaczy i bezguścia, które otworzyło mu drzwi. Za duże spodnie majtały się po podłodze. A do bluzy zmieściły by się dwie takie "ja". Ewentualnie instynkt samozachowawczy, zapalił mu ostrzegawczą żarówkę w głowie. I kazał zamilknąć przezornie.

Nadworny objął dowodzenie zaraz po wyjściu z domu. Stosując się do zadań przydzielonych przez głównodowodzącego akcją ; nie przeszkadzałam, stałam w bezpiecznej odległości, przynosiłam, przytrzymywałam. I byłam cicho.
- No! - szef ekipy ukoronował zwycięstwo nad przeważającymi siłami wrogiej natury - Udało się!
- Udało! - zapiszczałam radośnie. Było się z czego cieszyć. Dzięki ofiarnej pracy odnieśliśmy zwycięstwo. Trampolina została uratowana przed grożącą jej dewastacją pod wpływem działania czynników zewnętrznych pochodzenia naturalnego.
- Zasłużyliśmy na kawę! Do salonu marsz! - przejęłam dowodzenie. Nadworny nie protestował. Potulnie udał się na wskazane pozycje.

- O! Ciacho! - łasuchowała natura Nadwornego wypełzła w postaci rozmemłanego uśmiechu - To jest karpatka? - zapytał podejrzliwie przyglądając się zawartości talerza.
- Tak. Zasłużyłeś, śmy zasłużyliśmy - powiedziałam z dumą  i wzniosłam toast. Kawą.
- Ciekawe... - Nadworny jakby nie podzielał mojego entuzjazmu.
- Masz uczulenie? Nie lubisz? Karpatki? - dopytywałam. Pierwotny błysk w oku na widok słodkości nie zniknął. Skąd więc ten nagły brak zainteresowania konsumpcją? I tym czy jest dokładka?
- Co? Nie! Uwielbiam karpatkę tylko zastanawia mnie dlaczego karpatka - Nadworny nadal przyglądał się kawałkowi ciasta.
- A nie szarlotka? - zapytałam myśląc jednocześnie jaki ciąg przyczynowo skutkowy doprowadził go do takich wniosków.
- Nieeee - odpowiedział przeciągle - Ja tak lubię Bieszczady. Czy to ciastko nie mogłoby się nazywać "bieszczadka".

Pewnie by mogło. Tylko po co? Nawet szampon dwa w jednym się nie sprawdza;)

*) W mojej gramatyce taki tryb istnieje;)