Bardziej

Mężczyźni są bardziej. I zawsze wszystko wiedzą lepiej. Nawet jeśli tylko im się wydaje, to nie dają się przekonać, że jest inaczej. Głusi na racjonalne argumenty idą w zaparte...

Nadworny wkroczył. Tak, właśnie wkroczył, nie wszedł. Dostojnie i nieco sztywno. Opcje jak zwykle są dwie; albo ma nowe spodnie i nie chce je wyeksponować, albo duma z powodu jeszcze nieznanego go rozpiera.
- No to co tam panie w polityce? - zagaiłam kulturalnie rozmowę stawiając przed mości Nadwornym wyzwanie w postaci niezwykle interesującego kubka z najnowszej kolekcji Snoopiego. On, w przeciwieństwie do mnie wielbicielem psiaka nie jest i nazywa go "Filozofem od siedmiu boleści". Nadworny zaszczycił naczynie wzrokiem, ale sprowokować się nie dał. Jeden zero dla niego.
- Nie mam pojęcia - odpowiedział krzywiąc się niemiłosiernie. Zapomniał zapamiętać, że słodzi kawę - Ja się polityką nie interesuję.
- A to błąd, Nadworny. Wielki błąd! - wpadłam w mentorski ton. I się rozpaplałam - Nawet jeśli ty nie interesujesz się nią to ona, interesuje się tobą. Czy tego chcesz czy nie. Statystyki podają, że w Polsce jest 40 milionów polityków! Wiedziałeś?
- Nie - odparła sucho i dosypał cukru - Ale jak ich tyle, tych polityków, to niech się oni odnoszą, że tak powiem. I interesują.
- Wypisujesz się?
- Jasne! Zaraz napiszę do GUS-u i poproszę o sprostowanie. W rubryce ma niech wpiszą minus jeden.
Dziwne... Nadworny nigdy aspołeczny nie był. Szczególnie zaangażowany też nie, ale nie do tego stopnia żeby się wypisywać!
- A tak naprawdę to o co chodzi? - zapytałam kierowana nie tyle troską co ciekawością. Przemożną.
- O buty - mruknął i z trudem zsunął z umęczonych stóp obuwie. Gdyby tak sprzedawać ulgę na kilogramy to Nadworny byłby milionerem jako producent! Nawet na pierwszy rzut mojego niewprawnego wszakże oka widać było, że buty są mocno niewygodne. Coś co ma taki kształt wygodne być nie może! Gdzie on miał oczy? - zapytałam w myslach samą siebie. Tylko dzięki wrodzonej delikatności nie wyartykułowałam tej myśli. To bardzo niehumanitarne by było z mojej strony, takie kopanie leżącego.
- Dwa zero dla Ciebie - niechętnie przyznałam gościowi kolejny punkt. Uprzedzając ewentualne pytania z własnej i nieprzymuszonej woli dodałam - Byłam niemal pewna, że chodziło o spodnie.
W sensie, że tak sztywno chodzisz.
Nadworny podniósł pantofle do góry i smętnie się im przyjrzał.
- Myślisz, że się rozejdą? Ula mówiła, że nie, żebym inne kupił, ale ja się uparłem - przyznał. Skrucha wypływała z niego strumieniami i prawie się dałam nabrać. Że jest prawdziwa, szczera i wypływa z serca, a nie jak się okazało z... butów - Ciekawe skąd ona wiedziała? Co? - zapytał podejrzliwie.
Wygrzebałam w komputerze zdjęcie bladolicej Uli i zmusiłam Nadwornego do popatrzenia
- Czy te oczy mogą kłamać? Tylko szczerze! - grzmiałam w obronie oskarżanej o złe moce. Brak odpowiedzi jednoznacznie świadczył, że mam rację. I że nie mogą. W obliczu odniesionego sukcesu pozwoliłam sobie jeszcze na delikatnego kopniaczka...
- Bo ona, mój drogi, ma oczy do patrzenia, a nie do merdania rzęsami . A ty, cierp ciało jak żeś dobrych rad nie słuchało! O!
Remis! Dzięki Uli i temu, że stosunek Nadwornego do matematyki jest wprost odwrotnie proporcjonalny do oślego uporu;)

PeeS. A tak w ogóle to nie ma jak gołą stopą po piachu. Albo po trawie ....