Wariat cz.3

Roman odliczył w myślach do dziesięciu, przypomniał sobie przelew na okrągłą sumkę, który rozgościł się na jego koncie i powtórzył mantrę; jeden, dwa, trzy... Podobno liczenie pomagało w koncentracji. Do spotkania z gościem przygotowywał się już co prawda od kilku dni, ale jak to mówią; początki zawsze są najgorsze. Najważniejsze to płynnie wejść w rolę i ją zagrać. Najlepiej jak się umie.
- No i co taki brudny? Co? - Roman pokrzykiwał na gościa wysiadającego z auta. Lśniący czarny lakier przebłyskiwał gdzieniegdzie spod warstwy błota.
- Umyć? - Wiktor zapytał niepewnie.
- No a co? Takie brudne ścierwo chcesz mi wstawić do garażu? Niedoczekanie Twoje! - ryknął najgroźniej jak umiał. Odwrócił się i poszedł do domu.
- No to się zaczęło - Hanka zapiszczała. Tym razem z kuchni.
- No. Pierwsze koty za płoty - Roman rozsiadł się w kuchni i pociągnął łyczka wystygłej herbaty - Nie martw się. Te dziesięć dni przeleci i wrócimy do normalności.
- Naszej czy jego?
- Każdy do swojej.

Było już porządnie ciemno kiedy skończył. Wszedł do domu i położył kluczyki na kuchennym stole. Romek z Hanką siedzieli rozparci na krzesłach.
- Na co czekasz? - gospodyni warknęła groźnie - Siadaj i jedz!
Wiktor posłusznie usiadł na wskazane miejsce.
- A ręce myłeś? - Hanka zapytała zjadliwie - No jasne! Nie myłeś. Świnia! Co to? Chlew? Nie będziesz mi tu z brudnymi łapami do stołu siadał.
Potulny jak baranek Wiktor wstał i karnie powędrował do łazienki. Ze wstrętem spojrzał na ręce. Zimne, czerwone i spierzchnięte. Lodowata woda im zdecydowanie nie służy. Trudno, sam tego chciał.
Kiedy wrócił, gospodarzy już nie było. Na stole leżała kartka
"Żeby mi to było ostatni raz! Jak się nażresz to posprzątaj. Nie chcę widzieć ani jednego okruszka".

Zimny poranek nie rozpieszczał. W pokoju wiało chłodem, a grzejnik był ledwie odkręcony. Tak, żeby woda w rurach nie zamarzła. Wiktor bał się odkręcić go bardziej. Ostatniej zimy sobie pozwolił na ten nierozważny krok i został srogo ukarany. Musiał się do końca pobytu myć się w lodowatej wodzie.
Doskonale wiedział co ma teraz zrobić. Do jego codziennych obowiązków należało rąbanie drewna i rozpalanie w piecu. Musiał się z tym uwinąć zanim wstanie Roman. Hanka z reguły wylegiwała się dłużej. Wstawała około ósmej i zaczynała dzień od kawy. Dopiero potem leniwie brała się za przygotowanie śniadania.
- Coś dziś zimno, nie sądzisz? - zapytała męża szczelniej otulając się zwiewnym szlafroczkiem.
Roman spojrzał na Wiktora z wyrzutem.
- Słyszałeś? Zimno! Leniu jeden. Nie napaliłeś!
- Ależ napaliłem - odezwał się nieśmiało. Strach, że zostanie ukarany całkowitym zakręceniem grzejnika kazał mu natychmiast biec i podłożyć do pieca.

Codzienny rytuał rąbania drewna był niczym wyzwolenie. Wiktor stawiał na pieńku kawał drewna i z głośnym wrzaskiem rzucał się na niego z siekierą. Drewno przybierało postaci wrogów. Raz było prezesem konkurencyjnej firmy, innym razem dyrektorem banku, albo kimś pozornie niewinnym. Taką na ten przykład sprzątaczką biura, która wbrew zakazom poukładała jego papiery według własnego widzimisię.
Wrzaskom towarzyszyły wyzwiska. Wiązanki przekleństw leciały w powietrze i unosiły się z wiatrem. Na szczęście był położony na zupełnym odludziu i nikomu to nie przeszkadzało. Nikomu oprócz gospodarzy...
- Ja tego dłużej nie wytrzymam. Obiecaj że to ostatni raz! - Hanka biadoliła przytulając się do męża.
- Obiecuję. Też mam dość.

Czarna perła majestatycznie wytoczyła się z garażu. Siedzący za kierownica Wiktor wyglądał na zadowolonego. Widać było, że solidnie podładował akumulatory. Patrząc na ręce pomyślał o żonie. Elwira znowu będzie marudziła, że wygląda jak wieśniak, że wstyd się z nim pokazać. Zaraz zawoła zaufaną manikiurzystkę i będzie musiał się babrać w jakichś babskich świństwach. Wychylił się przez okno i zawołał radośnie do gospodarzy;
- Dzięki! Było super. I do zobaczenia za rok - krzyknął radośnie do osłupiałych gospodarzy. Wiedział coś czego oni dopiero mieli mglistą świadomość. Zatęsknią za nim. Może nawet już tęsknią. I odliczają dni do następnego razu.
- Jak miło wracać do cywilizacji - powiedział sam do siebie mknąc krajową dwójką w kierunku ciepłego domu. I żony. I władzy...

K O N I E C
...z tym że nie na pewno;)

Źródło zdjęcia: http://koniec-swiata.eu/