Zombi

Siedzę w domu i nie wyglądam. W przerwach drapię delikatnie, smaruję, podaję małe "conieco" i robię co tylko w mojej mocy żeby nie dopuścić do zwariowania.
Larum pożarowe u drzwi przywitałam skrzywieniem wcale nie mimowolnym. Postanowiłam udawać, że mnie nie ma...
- Nikogo nie ma w domu - wrzasnęłam żeby uwiarygodnić swoją wersję wydarzeń.
- Jak nie ma jak jest? - odwrzasnął gość. Sądząc po głosie płci męskiej.
- Jak mówię to pewnie wiem! Co? - odpowiedziałam zwrotnie. I nieco zaczepnie. Chyba lepiej wiem czy jestem czy mnie nie ma. A nawet jak jestem nie znaczy, że mogę się chwalić facjatą.
- Tak? To z kim ja rozmawiam? - męski głos wydawał się coraz bardziej poirytowany.
- Z Zombi - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Człowiek albowiem tak nie wygląda. Zwłaszcza płci babskiej.
- Nie wygłupiaj się pani zombi tylko otwieraj - facet po drugiej stronie drzwi tracił resztki cierpliwości - Co ta ja baby w papilotach nie widziałem?
Wyjrzałam bynajmniej nie dyskretnie przez szybkę (panu który zasugerował, że bardzo zabawnie jest mieć weneckie lustra w drzwiach wejściowych dziękowałam w myślach już wielokrotnie i jeśli ziszczają się życzenia wypowiadana w chwilach zachwytu nad wynalazkiem, to facet powinien mieś przedszkole dzieci wokół siebie). Gość, w wieku około emerytalnym, przystojny w stopniu umiarkowanym niecierpliwie przestępował z nogi na nogę.
- No! Otwieraj pani! - krzyknął groźnie - Listonosz z tej strony. Mam przesyłkę.
- Widzę, że listonosz - mruknęłam do siebie, a głośno dodałam - Nie mogę pana wpuścić! Pan by mógł być moim teściem!
- Ojcem. Ojcem się mówi - odpowiedział zrezygnowany i zaczął szperać w przepastnej torbie przewieszonej przez ramię. Wygrzebał plik karteczek, długopis i zaczął bazgrać.
- A to akurat wykluczone - powiedziałam pewnym głosem - Wcale pan nie jest do mnie podobny! Nic a nic.
Listonosz pokręcił z dezaprobatą siwaą głową. Chyba stracił do mnie resztki cierpliwości.
- Piszę, że pani odmawia przyjęcia przesyłki! - poinformował mnie łaskawie gryzmoląc na karteluszku.
- O nie! Nie powiedziałam, że odmawiam! Mówiłam, że mnie nie ma w domu!
Listonosz wcisnął awizo w szparę między drzwiami a futryną i sobie poszedł mamrocząc pod nosem coś o szurniętej babie i że wcale nie ma ochoty być podobnym do zombi jakiegoś. Ja tymczasm wróciłam do drapania, smarowania i podawania.
Przechodząc nieopatrznie zerknęłam w lustro. Muchomorek. Upaćkany pudrem w kremie.
A wszystko przez niefrasobliwość producentów. O tym, że przed użyciem wstrząsnąć to napisali, ale żeby dodać , że opakowanie musi być zamknięte podczas tej czynności, to już zapomnieli dodać. Dranie! Wiszą mi za pralnie. względnie za proszek, albo za straty moralne.
Inna sprawa, że cierpiący na wietrzną ospę Krzyś, ciągle się do mnie przytula i "dorabia" mi kropek na bieżąco;)