Drzewo

- Mamo! - przeraźliwy wrzask najmłodszego w rodzinie wyrwał mnie z zamyślenia nad pogniecioną snem twarzą. Kapcie mi nie spadły, a włosy nie stanęły dęba. Mimo to pognałam w te pędy.
- Co jest? - zapytałam niezbyt przytomnie mocno przytomnego dzieciaka. Siedział sobie, jak nigdy na łóżku i machał niemrawo nogami. Szeroko otwarte oczy wpatrywały się we mnie z przerażeniem.
- Śniło mi się - przerażenie było nie tylko widoczne ale i słyszalne.
- Fajnie? - zapytałam z nadzieją. Koszmarów nie życzę nikomu, a co dopiero własnemu dziecku.
- Nie - poważnie pokręcił głową - Straszny. Mówię ci jaki bardzo bardzo straszny. Nie to żebym była przesądna, ale moja babcia, wielkiej mądrości kobieta twierdziła, że ze snami trzeba ostrożnie.
- Jak się złe śni to mus to komuś opowiedzieć. Wtedy się los wyśniony odwróci - mawiała. A ja jej wierzyłam.
- Opowiadaj - zażądałam i dałam nura do szafki z dziecięcymi ubrankami.
Młody człowiek popatrzył na mnie z wyrzutem. I nadął się. Wyglądał jak Bambo, po kąpieli w wybielaczu.
- Ale ty musisz na mnie patrzeć! - wykrzyknął. Teatr potrzebuje widza.
- Dobra - postanowiłam iść na kompromis - Ale sam się myjesz i ubierasz. Tak?
Chwilę trwało zanim przekalkulował za i przeciw. Bilans musiał wypaść na moją korzyść, bo przytaknął i zaczął opowiadać;
- No to mi się śniło drzewo. To znaczy ja byłem drzewem i miałem zgniłe liście. I one opadały, opadały opadały...
- A po ten wyrastały nowe?
- Nie. To znaczy tak, ale te nowe też były stare. To znaczy zgniłe. I śmierdziały - poważna opowieść strasznego snu dobiegła końca. Nadal przerażony nocnymi majakami synek siedział nieruchomo.
- Aaaa, mamo? Ale to tylko mi się śniło prawda?
- Jasne! - zapewniłam.
- Bo pani mówiła, że jak nie będziemy wyrzucać papierów, puszek, i butelek, i szmat, i różnych innych śmieci do kosza to wszystko zaśmiardnie. I zgnije.

Źródło zdjęcia w sieci: http://tesaria1.blog.interia.pl/