Falstart

Kolorystyczny misz-masz w mieszkaniu Uli był pozorny. Wściekłe barwy dziwnie dobrze ze sobą współgrały. W pokoju zwanym dziennym, pyszniła się olbrzymich rozmiarów soczysto zielona sofa. Leżące na niej kolorowe poduchy sprawiały wrażenie letniej łąki. Wszędzie pełno było gadżecików, które ocieplały i uprzytulniały wnętrze. Tu serweteczka, tam świecznik, a gdzie indziej kwiatek. Patrząc na seledynowe biurko i leżącego na nim laptopa w pomarańczowej koszulce, pomyślałam, że nie mogłabym się skupić na robocie. Ale to ja. Skoro Uli to odpowiadało, a i Nadworny też najwyraźniej czuł się dobrze w takich (nie)tonacjach to mnie nic do tego. Tym bardziej, że do wypęku zazdrościłam Uli malinowej lodówki. To nic, że do mojej stylowej kuchni pasowałaby jak kwiatek do kożucha. Lodówka była absolutnie, nieziemsko wręcz piękna!
- Dobra, to teraz ja - Nadworny, kulturalnie, podnosząc dwa paluszki ku sufitowi (o dziwo białemu) zgłosił się do odpowiedzi w chwilę po tym jak ucichła salwa rechotu po poprzednim dowcipie - Babcia siedzi w tym no... W kościele, siedzi. A ksiądz odprawia te... jak to się nazywa... Ciiiii! Zaraz sobie przypomnę!
Nadworny podniósł rękę do góry dając nam do zrozumienia, że nie życzy sobie podpowiadania. Zmarszczone czoło i drapanie się po nosie w charakterystyczny sposób było nieomylnym znakiem, że zwoje mózgowe w pełni zaangażowane.
- Jasełka? - Książę Małżonek zlitował się nad nadaremnie kombinującym. I nie trafił.
- Nie! Jasełek się nie odprawia! Jasełka się gra! - ostatni wyraz Nadworny wyartykułował szczególnie dobitnie. Wie facet co mówi. Ostatecznie grywał w szopkach niejednokrotnie. Zwykle ogony drugoplanowe. Raz mu dali rolę króla, bo kolega, artystycznie bardziej uzdolniony nieopatrznie zaraził się świnką do młodszej siostry i występy gościnne ani żadne inne nie wchodziły w grę. Artysta szopkowo-jasełkowy dumnie wypiął pierś na samo wspomnienie estradowych sukcesów.
- No? - Nadworny zrezygnował z dalszego przypominania sobie i poprosił mnie o pomoc. Chyba mnie, bo się gapił.
- Gusła? - błysnęłam wiedzą wprost z podręcznika historii literatury.
- O! blisko - ucieszył się - Ale to jeszcze nie to!
- Phi! Gusła w kościele! A to się wykazałaś! - zakpił, słusznie zresztą Książę Małżonek.
Nadworny z niemą prośbą o pomoc zwrócił się ku Uli.
- Wypominki - podpowiedziała usłużnie. Ręką zasłoniła szerokie ziewniecie.
- No! Nareszcie! No to jeszcze raz. Babcia siedzi w koście z wnuczkiem, a ksiądz odprawia wypominki. I mówi... - Nadworny dramatycznie zawiesił głos - Znacie to?
- Nie, no skąd - odpowiedziałam siląc się na powagę. Musiałam być bardzo, ale to bardzo przekonująca bo Nadworny niczego nie podejrzewając kontynuował.
- I mówi, ten ksiądz znaczy, za duszę Jana, za duszę Stanisława, za du... - resztę zagłuszyliśmy śmiechem.
- Znaliście! - oskarżycielsko wrzasnął Nadworny i wydął wargi niczym obrażony dzieciak.
- Skądże !To był falstart - Ula otarła łzy radości w pomarańczową poduchę.
- No! W oczekiwaniu na puentę... - poparło ją równie rozradowane książątko.

PeeS. Zdjęcie pasuje jak lodówka Uli do mojej kuchni. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że się uczę. Robić zdjęcia;)

PeeS 2. Naiwnie myślałam, że znacie. Bo to strasznie brodaty dowcip:)

Babcia siedzi z wnuczkiem w kościele podczas tzw wypominków.
- Za duszę Jana, za duszę Stanisława, za duszę Franciszka...
W pewnym momencie, wnuczek złapał babcię za rękę i teatralnym szeptem powiedział;
- Babciu! Uciekamy, bo on nas wszystkich zadusi...