Jak fala

Kolacja zapowiadała się wspaniale. Ciepłe światło świec delikatnie rozpraszało mrok przytulnie kolorowego  mieszkania Uli. Kanapki z twarożkiem ku pokrzepieniu organizmu i kawa ku pokrzepieniu serc - menu proste,  na użytek dwóch  z zasady niegłodnych kobiet po przejściach ale z przyszłością, wystarczające.
Z deseru w postaci wina czerwonego wytrawnego z przykrością musiałam zrezygnować. Przywiozłam się sama i  tak też musiałam wrócić. Osobowa wyścigówa w kolorze bliżej nieokreślonym karnie stała na parkingu pod blokiem.Jedyne wolne miejsce było pod strzelistą topolą, na której osiedliło się kilka ptasich rodzin..  Wolałam nie myśleć co zastanę po powrocie.
- No jedz - Ula podsunęła mi pod nos kapeczkę wielkości jedno gryzowej - Twarożek jest dobry na zęby. I na kości.
- Mogłabyś nie myśleć o pracy przy jedzeniu? Plisssss - wyjęczałam po przełknięciu.
- Jak sobie życzysz, ale górna prawa trójka mi się nie podoba.- Ula powiedziała co wiedziała, zasiała ziarenko i z niewinną miną wbiła ząbki w kanapkę.
- Moja?
- No. Moje są w jak najlepszym porządku. Ale...ja już nic nie mówię!
- Pewnie. Że w porządku.. Reklama dźwignią handlu. Dentysta z popsutymi zębami robi sobie mniej więcej taką samą reklamę jak nieuczesana fryzjerka.
- Albo łysy fryzjer - zakończyła  wpychając sobie kolejną kanapusię do ust. Pierścionek błysnął nienachalnie.
- Gratuluje - powiedziałam. Bardzo, ale to bardzo szczerze.
- Szego? - wybełkotała z pełnymi ustami.  Albo udawała, albo faktycznie nie wiedziała co mam na myśli.Wersję, że zastanawia  czy aby na pewno jest czego gratulować odrzuciłam jako zdecydowanie zbyt pochopną. I krzywdzącą.
- Tego - nieznacznym ruchem głowy wskazałam na jej rękę. Prawą. Uściślając, to chciałam wskazać na serdeczny palec tejże ręki, ale nie jestem pewna czy było to widoczne i dostatecznie czytelne.
- Aaaa! To! - uśmiechnęła się szeroko reklamując przy okazji swój gabinet dwoma rzędami śnieżnobiałych perełek - Ładny prawda?
Ula wyciągnęła do mnie przyozdobioną pierścionkiem łapkę. Oglądałam  cacko z zaciekawieniem. Zupełnie jakbym pierwszy raz w życiu je widziała.
- Bardzo ładny - przyznałam. Bo fakt  faktem. Był śliczny. Niebanalny i  nietypowy. Jak na zaręczynowy. Nie było tam brylantu. Nawet najmniej karatowego. Pierścionek wyglądał jak morska fala rozlewająca się złotem do połowy palca. Delikatne połączenie z platyną  dodawało mu lekkości.
- Myślisz, że Ona, nie miałaby nic przeciwko? No wiesz, że go mam... - zapytała poważnie.
- Myślę. Że nie mógł trafić w godniejsze ręce.

 Czekając na zielone światło przyjrzałam się we wstecznym prawej górnej trójce. Nic niepokojącego nie zauważyłam. No, ale ja nie specjalista.  Nasza Basia Kochana zawodziła o sambę o sikoreczce, a ja myślałam o Uli. Że fajna, mimo że dentystka. I o Nadwornym pomyślałam, a jakże, że ma więcej szczęścia niż rozumu....