Kosmitka

Pojawiła się znikąd (chociaż są pewne przesłanki, ze jest kosmitką). Ot po prostu pewnego dnia przyszła i od progu się rozpanoszyła.
- Cześć! - powiedziała w swoim języku  i czujnie rozejrzała się dookoła - Macie psa?
Zdziwienie odebrało mi mowę. Nie zdarza się to często więc tym bardziej dobrze zapamiętałam tę chwilę. Zamiast odpowiedzieć pokręciłam tylko przecząco głową.
- Super. W takim razie zamieszkam z Wami.
Nie czekając na odpowiedź dumnym krokiem poszła do salonu. Rozejrzała się i już wiedziałam że mam przechlapane.
- Słuchaj - zaczęłam nieśmiało - Tu nie możesz leżeć! To ulubiony fotel mojego męża. Na pewno mu się to nie spodoba. Specjalnie go tu ustawił, bo tu nie ma tej no...
- Żyły? - zapytała i sposób wielce dystyngowany wyciągnęła się jak długa, prezentując swoje wdzięki - Wiem. I właśnie dlatego wybrałam sobie to miejsce. A! I bądź tak miła i nadaj mi jakieś imię. Chyba nie zamierzasz  zwracać się do mnie bezosobowo...
- To może Przybłęda? - wyrwało mi się złośliwie
- Proszę bardzo. Oczywiście jeśli  się nie wstydzisz mieć w domu przybłędę - powiedziała zasłaniając szerokie ziewniecie łapką - Wolałabym jednak coś bardziej dystyngowanego.
- Ziuta?
- I to ma niby być dystyngowane? - niedoszła Ziuta wierciła się niespokojnie na fotelu.
Kolejne propozycje, które jej przestawiałam (Czarna, Psota, Szajba, Genowefa, Hermenegilda...) kwitowała sennym machaniem ogonem.
- Już wiem - wrzasnęłam w euforii - Będziesz Sonia. Chcesz?
- Może być - zgodziła się łaskawie i patrząc z wyrzutem zapytała - A nie przyszło ci do głowy żeby mnie czymś poczęstować? Jestem głodna!
No nie! W mordę rozgwiazdy, gdzie moje maniery?
- Tylko, no wiesz, nie byłam przygotowana - jąkałam się.
- Sopko. Skąd mogłaś wiedzieć - Jej Wysokość Sonia przyjęła usprawiedliwienia - Nie jestem wymagająca. Może być cokolwiek
Gość w stanie nakarmionym, zwinął się w kłębuszek najspokojniej w świecie zasnął.

No. I tak to się (mniej więcej) zaczęło. I trawa już trzy lata. Bez okładu. Dogadujemy się świetnie. Pewnie dlatego, że każda z nas chodzi własnymi drogami. A mąż? No cóż. Jest zachwycony. Zastanawiam się, czy nie powinnam być zazdrosna;)