Nie warto (2)

Biuro klientki było niedaleko. Zaledwie ulicę dalej. Kiedy podbiegł  kobieta wskazywała ręką kierunek. Z szybkością karabinu maszynowego relacjonowała przebieg wydarzeń;
- Zamykałam właśnie i patrzę, a tu taka jedna zbiera na ulicy pieniądze. I jakieś papiery. Mówię do niej, że to pewnie pana, że pan zgubił, ale ona tylko się uśmiechnęła i poszła. Tam. Pan biegnie za nią. Taka niewysoka brunetka. Na rękach ma dziecko w różowym ubranku. Pan biegnie!
Zapadał zmrok. Na ulicach nie kręciło się zbyt dużo osób. Odnalezienie niewysokiej brunetki z dzieckiem na ręku nie było zadaniem trudnym.
- Przepraszam - zdyszany Staszek zatrzymał kobietę - Podobno znalazła pani moje pieniądze. Proszę mi je oddać.
Kobieta, która cały czas rozmawiała przez telefon, udawała że nie słyszy. Ręką odganiała go od siebie jak natrętną muchę.Niemowlę kręciło się niespokojnie i śliniło kołnierz białej kurtki matki.
- Proszę pani! - spróbował jeszcze raz zastępując jej drogę - Wiem, że pani je wzięła. Mam na to świadka.
Brunetka niespiesznie zakończyła rozmowę.Rozejrzała się dookoła i wysyczała przez zęby;
- Panie! Odczep się pan. Ja właśnie idę do bankomatu po pieniądze!
- Dobra, sama pani tego chciała. Dzwonię na policję!- jedną ręką delikatnie przytrzymał  kobietę, a drugą wygrzebał telefon z kieszeni kurtki.
- Niech pan mnie puści - krzyknęła w chwili kiedy wybierał numer i wraz z dzieckiem rzuciła się w stronę dość ruchliwej ulicy. Biała kurtka sprytnie migała między autami. Odetchnął kiedy oboje bezpiecznie znaleźli się po drugiej stronie.
- Złodziejka! - poirytowany Jacek krzyknął w ślad za nią. Nawet się nie obejrzała.

Dopiero późnym wieczorem, kiedy dzieciaki wtulone w pluszowe smoki posapywały słodko, mógł pozwolić sobie na chwilę refleksji. Zapamiętał dobrze tę bezczelną twarz. Kobieta śmiała mu się prosto w nos. 
W  głowie kłębiły się alternatywne scenariusze wydarzeń. Wyrzucał sobie że nie zachował się jak prawdziwy mężczyzna. No przecież mógł ją gonić. Albo przytrzymać bardziej zdecydowanie. A co jeśli upuściłaby dziecko? Albo wpadła razem z nim pod samochód? Mieć dwa życia na sumieniu za 170 zł z vatem? Nie warto. Mógł jej też wyrwać z ręki telefon. Komórka wyglądała na wypasioną. Na pewno wtedy oddała by pieniądze. Gorzej, jeśli w trakcie szarpaniny upuściła by dziecko na twarde i zimne płyty chodnika.  Nie, nie warto.
Jedno co warto to zapomnieć tę twarz. Nie pozwolić żeby zbyt mocno wryła się w pamięć.  Tak łatwo jest wyhodować w sobie nienawiść. Dla 170-ciu złotych, nie warto...

PeeS. Uprzedzając spekulacje; historia nie jest wyssana z małego palca;)

Źródło zdjęcia w sieci